Διάβηκε το κατώφλι με βήμα αργό, τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, φαινόταν στο βλέμμα και στις κινήσεις του πως δεν ένοιωθε την ίδια άνεση και οικειότητα στον χώρο με όλους τους υπόλοιπους.
“Καλώς τον Πανίκκο”.
Σηκωθήκαμε όλοι.
Έκανα αμέσως την σκέψη πως η σκηνή στην οποία γινόμουν μάρτυρας είναι βγαλμένη μέσα από την αρχαιότητα.
Ήταν σαν να μπήκε ο Αρχιστρατηγος του αντιπάλου, δεν θα τολμούσα με τίποτα να πω του εχθρου, στο κάστρο μας για να καταθέσει τον σεβασμό του στον δικό μας στρατηγό που έφυγε λίγες ώρες πριν.
Είμαι σίγουρος πως εκείνη την στιγμή περνούσαν απ το μυαλό του όλες οι μεγάλες μάχες που έδωσαν αντίπαλοι.
Χαιρέτησε και συλλυπήθηκε όλους και τον καθένα ξεχωριστά, αγκάλιασε όλα τα ιερά τέρατα που ήταν εκεί μαζεμένα.
Η θλίψη του ήταν έντονη, ήξερε πως θα αποχαιρετούσε ένα κομμάτι από την νιότη και την ιστορία του. Γιατί οι αντίπαλοι στον αθλητισμο είναι μέρος της ιστορίας σου.
Στάθηκε μπροστά στην φωτογραφία του Νίκου. Τον κοίταξε με δέος, αγάπη και σεβασμό. Έκατσε, έγραψε στο βιβλίο συλλυπητηρίων τον δικό του αποχαιρετισμό.
Ήταν εκεί για να αποχαιρέτησε τον αντιπαλο του στα γήπεδα μα φίλο του στην ζωή και ο μεγάλος Πανίκκος Ευθυμιάδης!!
Ο αρχιστράτηγος των αντιπάλων της τότε εποχής. Το αντίπαλο δέος. Ότι πιο σπουδαίο πέρασε από τον σύλλογο του και από τους πολύ σπουδαίους του ποδοσφαίρου μας.
Καπως έτσι η ιστορία τους, αποχαιρέτησε την ιστορία μας.
Με σεβασμο, ετσι όπως πρέπει και αρμόζει!
Του Κώστα Βασιλείου
