Αφιέρωμα στον τερματοφύλακα μας φιλοξενεί η ελλαδική ιστοσελίδα, sdna.gr, με αφορμή το φημολογούμενο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού.
Mundo Novo… Στην εποχή που όλοι κάτι ανακάλυπταν, οι θαλασσοπόροι ήταν το πιο δημοφιλές επάγγελμα και λίγο αφότου ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, ήρθε ένας ακόμα Ιταλός να πατήσει πόδι στη σημερινή Bahia! Την τέταρτη μεγαλύτερη πολιτεία της Βραζιλίας, που βρέχεται από τον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό και σύμφωνα με τους ιστορικούς βρέθηκε από τον… παλαιό κόσμο (aka Ευρώπη και τον Αμέριγκο Βεσπούτσι) το 1502. Σε ένα μικρό χωριό, με λιγότερους από 15.000 κατοίκους και σε απόσταση 300 χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό, ο νέος κόσμος – και αργότερα ο παλαιός – θα ανακάλυπταν έναν γκολκίπερ. Ο Φαμπιάνο Ριμπέιρο Ντε Φρέιτας ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας και ήρθε στη ζωή στην ιδιαίτερη και οικονομική ημερομηνία της 29ης Φεβρουαρίου του 1988.
Σήμερα, είναι ένας γκολκίπερ με καριέρα σε Πορτογαλία, Τουρκία και Κύπρο. Είναι πετυχημένος, έχει κατακτήσει τίτλους στην Βραζιλία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο, έχει φτάσει τα 33 του χρόνια και οδηγείται από την ταπεινότητα και την αφοσίωσή του στο σύνολο. «Θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως μαχητή. Ένα μαχητή και ένα άτομο που αφιερώνει τη ζωή του στο σύλλογο που αγωνίζεται. Είμαι καλός επαγγελματίας. Ένας παίκτης που θέλει πάντα να δουλεύει και να βελτιώνεται. Πάντα αυτό έχω στο μυαλό μου. Πώς μπορώ να βγω καλύτερος από κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα; Πώς μπορώ να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου; Πάντα προσπαθώ να δώσω το καλύτερο που έχω».
Σήμερα, το καλύτερό του χάρισε στην Ομόνοια το πρωτάθλημα στην Κύπρο και στον ίδιο τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν. Σήμερα, απολαμβάνει κάθε όμορφη στιγμή με την οικογένειά του. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν ξενυχτάει… «Η γυναίκα μου και η κόρη μου είναι οι δύο άνθρωποι που μου δίνουν την περισσότερη δύναμη. Πάντα με βοηθούσαν και πάντα ένιωθα την υποστήριξή τους. Η υποστήριξη από την οικογένεια είναι το σημαντικότερο για έναν αθλητή. Κι εγώ το νιώθω. Είναι η κινητήρια δύναμη που μου δίνει κίνητρο».
Σήμερα, είναι στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού. Επιλογή, αν όχι απαίτηση, του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που ήρθε για να δείξει στο τριφύλλι την Αμερική. Πριν μερικές ημέρες ήταν στο στόχαστρο του Ολυμπιακού. Πριν λίγο καιρό έπαιζε για εβδομάδες στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ. Και κάποτε; Κάποτε ήταν στο… Νέο Κόσμο (σ.σ. όχι της Χαμοστέρνας) και ανακάλυπτε το ποδόσφαιρο.
Μπαμπά, πετάω…
Η απεικόνιση μέσα από μια διήγηση, συχνά παρερμηνεύει την πραγματικότητα. Τη δραματοποιεί ή την ωραιοποιεί, ανάλογα με την ψυχική κατάσταση του αναγνώστη. Εδώ δεν υπάρχει παρερμηνείες. Όταν σκέφτεσαι ποδόσφαιρο σε βραζιλιάνικη επαρχία πώς ακριβώς το έχεις στο μυαλό σου; Στη Varzea da Roca, η φωτογραφία δείχνει πώς περίπου παίζεται το άθλημα σε επίπεδο πρωταθλήματος μέσα στη δεκαετία που ζούμε. Εκεί θα πρέπει να σου δοθεί η ευκαιρία. Εκεί να υπάρξει ο κατάλληλος συγχρονισμός. Εκεί να μην κάνεις το λάθος τη λάθος στιγμή. Εκεί, ενδεχομένως να μην έχεις περισσότερες από μία βραδιά που πρέπει όλα να είναι τέλεια!
Ο Φαμπιάνο έζησε σε φάρμα μέχρι τα 13 του χρόνια. Έφυγε από την επαρχία για την πόλη προκειμένου να συνεχίσει το σχολείο στο Mundo Novo, μια πόλη 65 χιλιόμετρα νοτιότερα της γενέτειράς του. Ήταν, ήδη, αρκετά ψηλός. Όχι στα τρομακτικά 197 εκατοστά που χρησιμοποιεί σήμερα για να καλύπτει την εστία, αλλά ψηλός. Και είχε μια τρέλα. Ήθελε να πετάει… «Ξεκίνησα με το ποδόσφαιρο σάλας, αλλά σύντομα πήγα στο τέρμα. Λάτρευα αυτή την αίσθηση. Να πιάνω τη μπάλα στον αέρα και να πέφτω κάτω. Ερωτεύτηκα τη θέση και ήταν μια σχέση ζωής. Πραγματικά, λατρεύω να είμαι τερματοφύλακας».
Το μέγεθός του ήταν πόλος έλξης. Το 2003, σε ηλικία μόλις 15 ετών, δύο μάνατζερ τον ανακαλύπτουν και τον πηγαίνουν για δοκιμή στην πρωτεύουσα του νομού. Γίνεται κατευθείαν αποδεκτός. «Τότε έθεσα τον στόχο να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής», θα πει και καλά θα κάνει. Μέσα σε μερικούς μήνες ο Αντόνιο Αλμέιδα Ντα Κρους, μάνατζέρ του από τότε και για πολλά χρόνια, βλέπει το ταλέντο του και τον στέλνει στη Σάο Πάουλο. Η μαμά ενίσταται, ο μπαμπάς εγκρίνει και ο 15χρονος φεύγει να ζήσει μόνος του 2.000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Εκεί, θα υπογράψει στη Ρίο Μπράνκο και θα καταλάβει τι χρειάζεται για να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
«Μέσα σε τρία χρόνια, επισκέφτηκα την οικογένειά μου τρεις φορές. Ζούσα σε ένα ξενοδοχείο, έκανα δύο προπονήσεις την ημέρα και το βράδυ έπρεπε να διαβάζω για το σχολείο. Επιπλέον, χρειάστηκε να δουλέψω παραπάνω για το σώμα μου. Ήμουν πάντα ο πιο ψηλός, αλλά ήμουν και πολύ, πολύ αδύνατος. Έπρεπε να δυναμώσω».
Οι θυσίες του ανταμείφθηκαν. Οι εμφανίσεις του με την ομάδα κάτω των 20 ετών τού έδωσαν το παρατσούκλι «Supernatural» και τη μεταγραφή στη Σάο Πάολο. Να προπονείται και να βρίσκεται στο ίδιο περιβάλλον με το είδωλό του, τον Ροζέριο Σένι, ήταν κάτι παραπάνω από όσα πίστευε ποτέ ότι θα καταφέρει.
Κι όμως είχε κι άλλα. Στην πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου θα αποκτήσει το παρατσούκλι Μοντραγκόν, λόγω της ομοιότητάς του με τον σπουδαίο Κολομβιανό, θα αποκρούσει πέναλτι στο ντεμπούτο του σε ηλικία 19 ετών, θα πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα και μετά από συνεχείς δανεισμούς, θα έρθει η ώρα για την Ευρώπη.
Παραμύθι με… Dragao!
Ο προορισμός του φεύγοντας από την Βραζιλία δεν είναι έκπληξη. Η Πορτογαλία έμοιαζε ιδανική και η Ολανένσε η ομάδα που έκανε την τύχη της. Τον απέκτησε με συνιδιοκτησία και σε ένα χρόνο τα είχε βγάλει τα λεφτά της. Παρότι δεν έγινε γνωστό το ποσό της μεταγραφής, όταν έριζαν οι ομάδες να το αποκτήσουν ο πρόεδρος του μικρού συλλόγου –σύλλογος, ο οποίος εκείνη τη σεζόν έφτασε στην όγδοη θέση και στα προημιτελικά του κυπέλλου – ζητούσε περίπου 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Προφανώς και τα πήρε από τους «δράκους» και σε ηλικία 24 ετών ο Φαμπιάνο έφυγε για το Οπόρτο.
«Είμαι ευτυχισμένος γιατί ζω την πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου. Είναι ένα ακόμα σπουδαίο βήμα στην καριέρα μου. Είμαι χαρούμενος που έρχομαι σε μια ομάδα όπως η Πόρτο και όσα αντιπροσωπεύει: Όλους τους τίτλους και όλη τη μεγαλοσύνη της». Υπέγραψε για τέσσερα χρόνια. Τα περισσότερα έμεινε στη σκιά του Έλτον, έγινε βασικός μόνο τη σεζόν 2014-15 με προπονητή τον Γιούλεν Λοπετέγκι, γνώρισε τον Βίτορ Περέιρα, ο οποίος φεύγοντας τον ζήτησε και τον πήρε στη Φενερμπαχτσέ, όπου αγωνίστηκε για δύο σεζόν ως δανεικός.
Όταν έμεινε ελεύθερος από την Πόρτο, δυσκολεύτηκε να βρει ομάδα. Για την ακρίβεια, δεν βρήκε. Είχε παίξει τελευταία φορά στις 2 Απριλίου του 2019. Και θα έπαιζε ξανά στις 20 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, όταν η Ομόνοια είδε τους γκολκίπερ της να πέφτουν κάτω σαν τραπουλόχαρτα και βγήκε στην αγορά για ελεύθερο ποδοσφαιριστή.
«Το τελευταίο του συμβόλαιο στην Πόρτο ήταν 1.100.000 ευρώ το χρόνο. Δεν χρειάζεται να πούμε με πόσα ήρθε κοντά μας. Αν το διαιρέσουμε διά εννέα ή διά δέκα μπορεί να το βρούμε. Επιδίωκε να βρει κάτι το πιο ψηλό, τελείωσε η μεταγραφική περίοδος κι έμεινε άνεργος. Του δόθηκε η ευκαιρία να έρθει σε μια ομάδα που του είπε ότι θα παίξει σε υψηλό επίπεδο, ανταγωνιστικό και στόχος μας είναι να διακριθούμε. Παρά να είναι άνεργος στην Πορτογαλία, επέλεξε να έρθει κοντά μας. Δεν ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να τον πείσουμε να έρθει κοντά μας. Νομίζω ότι ο ατζέντης του τον έπεισε εύκολα. Ούτε καν σε διαπραγμάτευση οικονομική δεν μπήκαμε. Μας είπε πόσα μπορείτε να δώσετε; Του είπαμε πόσα μπορούμε να δώσουμε, μπήκε στο αεροπλάνο και ήρθε», είχε πει τότε ο Νεόφυτος Λάρκου και η Ομόνοια, λίγους μήνες μετά, σοφά πράττοντας, είχε ανανεώσει και επεκτείνει το συμβόλαιο του Βραζιλιάνου ως το 2022.
Ήταν η Ολανένσε το 2011 που ανακάλυπτε την Αμερική. Η Ομόνοια το 2019… Ο Παναθηναϊκός το 2021. Και ποτέ κανείς δεν έχασε από την ανακάλυψη του Φαμπιάνο Ριμπέιρο.
