Η ομάδα μας δέχθηκε δύο ήττες από μία σαφώς ανώτερη ομάδα και δίκαια αποκλείστηκε από την συνέχεια του Champions League. Αυτό, προβάλλεται από ψες το βράδυ στις διάφορες ιστοσελίδες ή/και συζητήσεις μεταξύ Ομονοιατών.
Είναι όντως η αλήθεια; Να μου επιτρέψετε να διαφωνήσω επειδή δεν αποκλειστήκαμε από μία ομάδα που την ΠΑΡΟΥΣΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ήταν σκαλιά ανώτερη από την ομάδα μας. Αποκλειστήκαμε λόγω δικών μας αδυναμιών στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου και στα δύο παιχνίδια.
Θα ήθελα να προλάβω αρκετούς φίλους που θα προτρέξουν να κατηγορήσουν για την οποιανδήποτε κριτική, λέγοντάς τους πως, η καλοπροαίρετη κριτική – όπως αυτή εδώ – μόνο καλό μπορεί να προσφέρει.
Η ομάδα μας λοιπόν, δεν παρουσίασε σε καμία περίπτωση των δύο αγώνων μια ομάδα καλύτερη από την περσινή. Ενδεικτικό είναι πως, δεν είχαμε ξεκάθαρη ευκαιρία για να βάλουμε κάποιο γκολ σε διάστημα 180 λεπτών.
Προϋποθέσεις υπήρξαν, ξεκάθαρες ευκαιρίες, όχι. Από πέρσι, η ομάδα φωνάζει πως επιθετικά χρειάζεται ενίσχυση, είτε αυτή θα έρθει στα φτερά, είτε στην θέση επιτελικού μέσου, είτε στη θέση του επιθετικού.
Αδυνατούμε να φτιάξουμε ευκαιρίες ξεκάθαρες για γκολ και αυτό δεν έχει να κάνει με την διαφορά ποιότητας που ίσως σε κάποια σημεία των δύο αγώνων να φάνηκε ανάμεσα στην ομάδα μας και την Δυναμό, αλλά έχει να κάνει καθαρά με δική μας αδυναμία.
Αρχικά στον πρώτο αγώνα, τον οποίο και προσεγγίσαμε πάρα πολύ καλά -εύσημα στον μαέστρο μας- χάσαμε από δύο λάθη δικά μας και βρεθήκαμε να κυνηγάμε στον δεύτερο αγώνα νίκη με δύο γκολ διαφορά. Τώρα, στο δεύτερο αγώνα ενώ αρχικά η ομάδα μας έδειχνε διάθεση να επιτεθεί, όσο περνούσε ο χρόνος περισσότερο αναδυόταν στην επιφάνεια η αδυναμία μας να φτιάξουμε φάσεις για γκολ.
Εδώ, ο προπονητής δεν βοήθησε την ομάδα μας, ειδικά στο 2ο ημίχρονο όπου, δεν κάναμε φάση για φάση, κυνηγούσαμε 2 γκολ και περίμενε το 75 για να κάνει τις πρώτες του αλλαγές.
Βλέποντας και τις αλλαγές είναι για να διερωτάσε αν όντως ο προπονητής ήθελε ή δεν ήθελε να κάνει αλλαγές, επειδή δεν είχε καλύτερες λύσεις στον πάγκο για να αλλάξει κάτι. Αυτό από μόνο του φωνάζει ΕΝΙΣΧΥΣΗ.
Δεν θα εισέλθω περαιτέρω σε αυτό το κομμάτι το αφήνω ως εδώ. Επίσης, το πρώτο σουτ στην εστία του αντιπάλου μας το 2ο ημίχρονο ήρθε στο 91ο λεπτό από τον αριστερό μας μπακ!!! Αυτό είναι άλλο ένα σημείο προβληματισμού.
Τώρα, είναι ξεκάθαρο πως βάθος δεν έχουμε σαν ομάδα η οποία θέλουμε ή σχεδόν απαιτούμε να αγωνίζεται σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης και υπάρχει και η λαϊκή απαίτηση για πρωτάθλημα.
Χωρίς περαιτέρω ενίσχυση τόσο ποσοτική, όσο και ποιοτική, ούτε τον ένα αλλά ούτε και τον άλλο στόχο μας θα πετύχουμε. Δεν θα μπω σε ονοματολογία αλλά αν κοιτάξετε τις 3 χθεσινές μας αλλαγές στο 75’, θα καταλάβετε πως αυτό είναι το βάθος μας, σε περίπτωση που κάποιο παιχνίδι στραβώσει και με αυτούς θα πρέπει να πορευτούμε σε Κύπρο και Ευρώπη. Είστε/Είμαστε ικανοποιημένοι ή θέλουμε ενίσχυση;
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν και εάν υπάρξουν δεν θα γίνουν αποδεκτές. Η φετινή Ομόνοια σχεδιάζεται από τον Μάρτιο -λόγια του Ν. Λάρκου-, και ήρθαμε Αύγουστο καιρό και το μεσοεπιθετικό μας πρόβλημα όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά επιδεινώνεται. Πολλοί εξ ημών επικαλούμαστε ως απουσία έναν παίκτη που ήρθε πριν λίγες ημέρες δανεικός και χωρίς να τον δούμε ποτέ μας. Πράγμα -να με συγχωρήσετε- αστείο.
Η Ομόνοια είναι ΟΜΟΝΟΙΑ και πρέπει να πρωταγωνιστεί σε κάθε διοργάνωση όπου αγωνίζεται και με όποιους αγωνίζεται. Σεβασμός να υπάρχει στον εκάστοτε αντίπαλο ναι, αλλά όχι φόβος αλλά ούτε σε κάθε αποκλεισμό να ξεκινάμε να λέμε ‘’μα έδερε τη Τότεναμ πέρσι, μα έχει 80 εκατομμύρια μπάτζετ, μα… μα… κ.τ.λ.’’. Σε κανένα σημείο των δύο αγώνων δεν φάνηκαν αυτά τα ‘’μα’’, το μόνο που φάνηκε είναι πως αν είχαμε 1-2 ποιοτικότερες λύσεις μέσο-επιθετικές, πιθανόν η κατάληξη να ήταν διαφορετική σήμερα.
Καταλήγω, λέγοντας πως, υπάρχει εμπιστοσύνη σε όλο το τεχνικό επιτελείο αλλά όχι τυφλή. Υπάρχει εμπιστοσύνη πως, είδαν τα προβλήματα και θα κινηθούν αστραπιαία να ενισχύσουν την ομάδα εκεί που έχει πρόβλημα. Αν μου επιτρέπεται, θα πω πως, κατά τη δική μου γνώμη, θα πρέπει να ενισχυθούμε στην θέση νούμερο 10, θα πρέπει να εξευρεθεί αντικαταστάτης του αρχηγού και τέλος, χρειαζόμαστε παίκτη στην θέση του επιθετικού. Με όλο το σεβασμό η λύση Ντούριτς δεν βοηθά, είναι δοκιμασμένη.
Υ.Γ. Αν δεν μεγαλώνουν οι απαιτήσεις μας, ανεξαρτήτως αντιπάλου, δεν θα μεγαλώσουμε σαν ομάδα. Χθες, ίσως να ήμουν ο μοναδικός που δεν χειροκρότησα κατά την λήξη του αγώνα, όχι γιατί δεν το άξιζαν, αλλά γιατί ήμουν τρομερά απογοητευμένος από τον τρόπο που ήλθε ο αποκλεισμός. Σε κανένα σημείο δεν πτοήθηκα από το όνομα του αντιπάλου, ούτε από τα περσινά του κατορθώματα.
Ανδρέας Ανδρέου
