Η αποχώρηση Ντούρις και η προσθήκη Ασάντε ήταν, κατά την άποψη μας, η ενδεδειγμένη κίνηση στοχεύοντας στην τόνωση της ομάδας επιθετικά. Η παρουσία Μίχαλ Ντούρις στον ενάμιση χρόνο στην ΟΜΟΝΟΙΑ, δεν απέδωσε αυτά που προσδοκούσαν οι άνθρωποι που τον επέλεξαν, ούτε βεβαίως κι εμείς που περιμέναμε πολύ περισσότερα από τον Σλοβάκο. Ήταν φιλότιμος, έδινε τη ψυχή του στο γήπεδο όμως η θέση στην οποία αγωνίζεται απαιτούσε σκοράρισμα. Και ο Μίχαλ δεν το βρήκε ποτέ στην ΟΜΟΝΟΙΑ.
Τώρα το βάρος πέφτει στον Ασάντε ο οποίος καλείται να δικαιώσει τις προσδοκίες των ανθρώπων τις ομάδας και να δώσει αυτό το επιπλέον στοιχείο που ο Ντούρις δεν μπόρεσε να προσφέρει.
Είναι δύο ποδοσφαιριστές με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά στο γήπεδο. Πιο βαρύς ο Ντούρις με δυνατότητα να πιέζει τον αντίπαλο αλλά και να συμμετέχει στο κτίσιμο του παιχνιδιού, πιο ταχύς ο Ασάντε και κάπως πιο μονοκόμματος ο τρόπος παιχνιδιού του. Έδωσε πολλά γκολ όταν ο Μπεργκ αποφάσισε πέρσι να τον τοποθετήσει στην κορυφή της επίθεσης, με παρτενερ τον Τσέποβιτς.
Θεωρούμε πως ο Μπεργκ αυτόν τον προσανατολισμό έχει, σε ότι αφορά στη διαχείρηση του Ασάντε από δω και πέρα. Να εκμεταλλευτεί δηλαδή την ταχύτητα που μπορεί να προσδώσει επιθετικά αλλά και να τον δει ξανά να παρουσιάζει αυτή την έντονη έφεση στο σκοράρισμα στο διάστημα που έπαιξε πέρσι πριν τραυματιστεί.
