Εννοείται ότι ως οπαδός της Ομόνοιας ήθελα χθες βράδι η ομάδα μου να κερδίσει. Το ισόπαλο αποτέλεσμα ίσως στο τέλος της ημέρας στοιχίσει τον αποκλεισμό της από την πρώτη εξάδα…
Όμως το τι έγραψε στο τέλος της αναμέτρησης ο φωτεινός πίνακας του «Αντώνης Παπαδόπουλος» περνά σε δεύτερη μοίρα και έχει πολύ μικρότερη σημασία από τη συμπεριφορά ενός πιτσιρικά που είδαμε μέσα στο γήπεδο…. Από τον καιρό που με θυμάμαι, παρακολουθώ ποδόσφαιρο.
Ειλικρινά σας λέω δεν έχω απομνημονεύσει παρόμοιο περιστατικό, όπου ποδοσφαιριστής σηκώνει ιπποτικά τα χέρια, διευκρινίζοντας ότι το πέσιμο του στη μεγάλη περιοχή της αντιπάλου ομάδας δεν οφειλόταν σε αντικανονικό μαρκάρισμα, αλλά από δικό του γλίστριμα!
Με τη πράξη του αυτή ο μικρός Λοίζος δίδαξε ήθος σε όλους μας, αλλά κυρίως σε αρκετούς συναθλητές του μέσα στα γήπεδα, οι οποίοι ούτε ακουστά δεν έχουν το «ευ αγωνίζεσθαι». Δεν ξέρω αν η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς του ποδοσφαίρου σημείωσαν την ενέργεια του νεαρού.
Αδιαφορώ. Στα δικά μου μάτια όμως, όπως ελπίζω και στα μάτια όλων των φιλάθλων, ο Λοίζος Λοίζου κέρδισε χθες βράδυ το βραβείο του «αθλητή ήθους της χρονιάς», το οποίο ίσως αξίζει περισσότερο και από το καλύτερο επαγγελματικό συμβόλαιο.
Προσωπικά νιώθω περήφανος που οι Ακαδημίες της ομάδας μου πλάθουν τέτοιους αθλητές, εξάλλου αυτό θα πει «ΟΜΟΝΟΙΑ».
– Να σε χαίρονται οι γονείς σου λεβέντη μου! Συγχαρητήρια
Του Γιώργου Παυλίδη
