Αν θα έπρεπε να ψάξουμε, να εστιάσουμε και να κάνουμε αναφορά στο μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημα που προέκυψε φέτος στην ΟΜΟΝΟΙΑ (διότι η τρέχουσα σεζόν έμελλε να φέρει πολλά και μαζεμένα), δεν θα ήταν δύσκολο να το εντοπίσουμε και να το επικαλεστούμε.
Ο σοβαρός τραυματισμός του Γιάννη Κούσουλου στην αρχή της σεζόν είχε, όπως φάνηκε, βαρύνουσα σημασία. Ο άνθρωπος που αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο της άμυνας με την μεσοεπιθετική γραμμή, ο κυμματοθραύστης των επιθέσεων του αντιπάλου, αυτός που έδινε ελευθερία στον ποδοσφαιριστή που ήταν τοποθετημένος στο πλευρό του, στον νευραλγικό χώρο του κέντρου, φέτος έμεινε παροπλισμένος.
Η μεγάλη απώλεια του Γιάννη, δυστυχώς δεν αναπληρώθηκε επάξια. Ναι μεν ανέλαβε να καλύψει το κενό του ο Μπασιρού όμως η χημεία της ομάδας χάθηκε. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε τον Κούσουλο στην καλύτερη φάση της καριέρας του, προερχόμενος από μία εντυπωσιακή χρονιά στην οποία έπαιξε σε υψηλό επίπεδο σε πάνω από 55 αγώνες, όντας πρωταγωνιστής των μεγάλων περσινών επιτυχιών.
Καλός παίκτης ο Μπασιρού, κλήθηκε και ο Μιξ σε κάποιες στιγμές να αναλάβει το ρόλο στο Νο. 6 κάποιες φορές, όμως κανείς εκ των δύηο δεν κατάφερε να προσδώσει σταθερότητα στον χώρο του κέντρου και ασφάλεια.
Ενδεχομένως να μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο ο Σέχου, ο οποίος έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά του Κούσουλου ωστόσο ήταν μετρημένες οι φορές που ο Μπεργκ προτίμησε να τοποθετήσει τον Νιγηριανό εκεί.
