Άποψη της φιλάθλου Δ.Κ.
Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω. Χιλιάδες άρθρα και καταθέσεις συναισθημάτων που δεν φτάνουν ποτέ σε αυτούς που πρέπει. Έτσι και αυτό, σε διαφορετική μορφή από τις συνηθισμένες με την ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Η ιστορία αυτή ξεκινά το 1948 ανάμεσα σε «καμένα» όνειρα και αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Εκεί, ζουν κάτι «μικρά» και «ασήμαντα» πράσινα «διαβολάκια» που μεγαλώνουν μόνο με την αγάπη. Αγάπη που μεταφράζεται με συγκεκριμένα κριτήρια σε λατρεία και εν τέλη καταλήγει να αρρωστά τα ίδια, σε βαθμό που ζουν παθολογικά μονάχα για να ακολουθούν όλα την ίδια ιδέα.
Όταν λοιπόν «μεγαλώσουν» και αποκτήσουν ουσία μεταμορφώνονται σε πολεμιστές, μεγάλους και τρανούς που σαν τις μέλισσες δίνουν την ίδια τους την ζωή για μια βασίλισσα. Βασίλισσα που δεν στέκεται πάντα στο βάθρο της, όχι, αυτή είναι μοναδική, «βουτά» στην μάχη με όλα της τα εφόδια, καμία φορά έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου. Αφού, μερικά από τα «διαβολάκια» που είναι κοντά της φθείρονται και θολώνει η σκέψη τους από την δύναμή της καταλήγοντας να την προδίδουν.
Έτσι και εμείς, μια οικογένεια με μικρά «διαβολάκια» μεγαλώσαμε με τις ίδιες αξίες, τα ίδια ιδανικά, τους ίδιους πόθους, πόνους, πολέμους αλλά και επιτυχίες, χαρές, πανηγύρια, δοξασίες. Μάθαμε τον αλτρουισμό, τον οπαδισμό, την ανιδιοτελή αγάπη, την πίστη στην εξέλιξη, την αμοιβαία στοχοπροσήλωση και γίναμε εν τέλη μέρος του στρατού της.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, αναγκαστήκαμε να διασπαστούμε, το ποιοι φταίνε περισσότερο δεν θα μάθουμε ποτέ, καθώς η ευθύνη βαραίνει και τους δύο. Αδέλφια να βρίζονται με αδέλφια, το αίμα να γίνεται νερό και η ιδέα της ίδιας βασίλισσας να μοιάζει παραμύθι. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε στην άκρη τον ρομαντισμό και να την μεταμορφώσουμε σε «ρεαλιστική» μηχανή παραγωγής (λεφτών, «στρατιωτών», συμφερόντων) χωρίς εν τέλη να αναλογιζόμαστε τελικά πόσο πολύ ή λίγο θα την πλήγωνε. Οι επιτυχίες της έφεραν παροδική χαρά, κερδίζαμε μάχες που μέχρι τότε έμοιαζαν ανίκητες. Ευχαριστήσαμε τους πρωτοστάτες με την «χαμογελαστή μάσκα» και σωπάσαμε. ΦΩΝΗ που έγινε ψίθυρος μέχρι που τελικά ήρθε σιωπή, ήρθαν πάλι καιροί αδιανόητοι.
Και για να επιστρέψουμε ξανά στην πραγματικότητα, λυπάμαι κύριοι αλλά ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ. Αποτύχατε σε τόσο μεγάλο βαθμό που δυστυχώς ένας ένας από τους «στρατιώτες» σας θα πάψουν να σας ακολουθούν σε προσυμφωνημένα χαμένες μάχες. Η τραγικότητα της συνθήκης που βιώνουμε είναι ανυπέρβλητη .
ΝΤΡΟΠΗ σας να νομίζετε ότι ξεπουλούμε τα ιδανικά μας. ΝΤΡΟΠΗ σας που νομίζετε ότι θα επωφεληθείτε από την μαγεία που την περικυκλώνει και θα γίνετε μεγάλοι. ΝΤΡΟΠΗ για τις αποφάσεις σας που την εκθέτουν ανεπανόρθωτα. ΝΤΡΟΠΗ για τα μωρά τα δικά μας που ζουν για να παίξουν με το τρίφυλλο στο στήθος και εσείς βγάζετε σε πώληση τα όνειρά τους.
ΝΤΡΟΠΗ που στέκεστε απέναντι στον παππού, τον πατέρα, το παιδί που έχω μέσα μου και παλέφκει καθημερινά για να πιστέψει ξανά στο ακατόρθωτο. ΝΤΡΟΠΗ που κάθεστε απέναντι σε όλους όσους δίνουν που το υστέρημα τους για να βράζετε καρέκλες και να μαζεύφκετε κομπλιμέντα που τον κάθε δαίμονα που βιάζει τούτον τον τόπο. ΝΤΡΟΠΗ για τις κλωτσιές που της διάτε χωρίς να αναλογίζεστε ότι πίσω της έχει τόσους στρατιώτες που είναι έτοιμοι να σας κλωτσήσουν πίσω.
ΤΩΡΑ. ΠΑΝΤΑ. ΑΙΩΝΙΑ.
Η μάππα εν μάππα, τζιαι η ψυσχή ψυσχή, Έλα όμως που για μάς εν το ίδιο. Έλα όμως που ότι και να μας κάμετε θα είμαστε το ίδιο ρομαντικοί, θα απαιτούμε πάντα όσοι στέκεστε μπροστά να την θωρείτε με χαμηλά το βλέμμα. Όχι μόνο γιατί της αξίζει όσο κανενού άλλου, αλλά γιατί είστε ένας και εμείς χιλιάδες και η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ απαιτεί πάντα να της συμπεριφέρεστε με ΣΕΒΑΣΜΟ τόσο στην ίδια όσο και στον ΛΑΟ της.
Υ.Γ Ευγενική υπενθύμιση, «Όσοι δεν μας σέβονται θα μας φοβούνται», ο καθένας με την δουλειά του.
Ααα τζιαι κοπέλια, ξυπνάτε πριν να την θάψουσιν. Παλέψετε τζιαισεις μαζί μας. Για την ιδέα…
