Συχνά διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν βλέπουμε νεαρούς ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα. Λέμε ότι δεν επενδύουμε σε νεαρούς με μεταπωλητική αξία, ότι κοιτάζουμε μόνο το παρόν και όχι το μέλλον κοκ. Οι νεαροί ποδοσφαιριστές και το θέμα των ακαδημιών ευρύτερα, είναι από τα πρώτα επιχειρήματα που πέφτουν στο τραπέζι στα ομονοιάτικα στέκια όταν επικρίνονται τα κακώς έχοντα και τονίζονται «όσα πρέπει να γίνουν». Ποια η στάση μας όμως στην κερκίδα όταν ο προπονητής τους δίνει την ευκαιρία;
Για παράδειγμα χθες ο Αλίπιο. Εντάξει, δεν ήταν σε καλή μέρα. Νευρικός, με πολλά λάθη και κακές επιλογές που σε κάποιες στιγμές έβγαλαν και τον αντίπαλο στην αντεπίθεση. Φυσιολογική η δυσφορία του κόσμου, όμως πρέπει να αποφασίσουμε και εμείς κατά πόσο θέλουμε να δίνουμε ευκαιρίες σε νεαρούς. Γιατί εάν θέλουμε, πρέπει να επιδείξουμε την υπομονή που απαιτείται. Χρειάζοναι στήριξη και υπομονή. Πρέπει να επιμένεις πάνω τους. Ξανά και ξανά. Πάνω στην κακή τους εμφάνιση να τους στηρίξεις και να τους δώσεις ξανά την ευκαιρία. Η μουρμούρα, η γιούχα και η χλεύη ποτέ δεν υπήρξε σύμμαχος των νεαρών ποδοσφαιριστών.
Ο Αλίπιο ήρθε στην ομάδα μέσα Αυγούστου. Έχασε την προετοιμασία. Έδειξε κάποια καλά στοιχεία στα πρώτα παιγνίδια που αγωνίστηκε: Καλός χειριστής της μπάλας, καλό σουτ, καλή πάσα. Καλή πάστα ποδοσφαιριστή και με ένα βιογραφικό που περιλαμβάνει το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπενφίκα (έστω των ακαδημιών τους). Η αλήθεια είναι ότι στο δεύτερο γύρο έχασε τα πατήματά του και δεν είχε συνέχεια ανάλογη των πρώτων εμφανίσεων. Στις ευκαιρίες που του δόθηκαν επί Λοτίνα, σίγουρα δεν ενθουσίασε… είναι όμως συζητήσιμο εάν αγωνίστηκε και στη φυσική του θέση. Ο Καϊάφας δείχνει να τον πιστεύει και να του δίνει λεπτά συμμετοχής. Με την πάροδο του χρόνου και την καλύτερη προσαρμογή του, τις ευκαιρίες που θα του δοθούν και στην προετοιμασία του καλοκαιριού θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει κατά πόσον μπορεί να προσφέρει στην Ομόνοια.
Υπομονή με τους νεαρούς.
