Περισσότερα από τη συνέντευξη του Χάρη Κυριάκου στο balla.com.cy καθώς και σύνδεσμός για ολόκληρο το κομμάτι.
Είσαι παιδί βγαλμένο από τα σπλάχνα της Ομόνοιας… Περίγραψε μας λίγο την εμπειρία σου από όταν ήσουνα μωρό στις ακαδημίες.
Είμαι στην Ομόνοια από οκτώ χρονών, πάντα είχα όνειρο να καθιερωθώ στην ομάδα, να πάρω τίτλους και κάποτε να γίνω και αρχηγός. Πιστεύω σιγά-σιγά τα όνειρα μου εκπληρώνονται, ελπίζω οι καλύτερες μέρες να είναι αυτές που θα έρθουν…
Ο Χάρης Κυριάκου στις ακαδημίες της Ομόνοιας.
Αρκετά παιδιά που είναι τώρα στις ακαδημίες ονειρεύονται να παίξουν κάποια φάση στην α’ ομάδα. Τι είναι αυτός που τους συστήνεις;
Όλοι που είναι στις ακαδημίες θέλουν να παίξουν κάποια φάση στην α’ ομάδα, το πρώτο που έχουν να κάνουν είναι αρκετή υπομονή, είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, επιμονή να πιστέψουν πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι στις δυνατότητες του και μετά οι υπόλοιποι και πολλή-πολλή δουλειά. Ένας συνδυασμός αυτών των τριών είναι αυτό που θα τους αναδείξει.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες μέχρι την άνοδο σου στην α’ ομάδα;
Δυσκολίες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Νομίζω σε όλους τους τομείς. Και στις ακαδημίες και στην α’ ομάδα και παντού. Οι δικές μου δυσκολίες είναι ότι έπρεπε να συνδυάσω σχολείο και μαθήματα μαζί με τις υποχρεώσεις μου στις προπονήσεις. Στη συνέχεια έπρεπε να συνδυάσω και το στρατό. Για μένα αυτές είναι οι δυσκολίες, το θέμα είναι να τις ξεπεράσεις και να τις χειριστείς ανάλογα.
Ποια άτομα σε βοήθησαν να το πετύχεις αυτό;
Είχα αρκετούς προπονητές, ο Στάροβλαχ με βοήθησε αρκετά, αλλά αυτοί που με βοήθησαν περισσότερο είναι η οικογένεια μου, οι γονιοί μου. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα που πίστεψαν σ’ εμένα από την πρώτη στιγμή, ειδικά ο πατέρας μου.
Ήταν τ’ όνειρο σου από πιτσιρικάς να γίνεις ποδοσφαιριστής ή κάποιος άλλος σε παρότρυνε;
Ήταν το όνειρο μου από μωρό που ήμουν απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με μία μπάλα στο χέρι. Περπατούσα και κλωτσούσα συνεχώς μια μπάλα. Έχω σπάσει αρκετά τζάμια στην γιαγιά… (σ.σ. γέλια).
Πώς ένιωσες όταν μπήκες για πρώτη φόρα στο ΓΣΠ με αντίπαλο τον Διγενή το 2008;
Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα πολλά περίεργα πριν μπω στο γήπεδο. Όταν είδα τον αριθμό μου (40) να κρέμεται στα αποδυτήρια ένιωσα κάπως, αφού δύο εβδομάδες πριν ήμουν ακόμη στα δεύτερα. Στο γήπεδο δεν ήμουν κομπλαρισμένος, ένιωσα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Μετά από εκείνο τον αγώνα θυμάμαι έκανα δηλώσεις, και ακόμη δεν το πίστευα ότι είχα αγωνιστεί στην α’ ομάδα. Ήταν κάτι καινούριο για μένα.
Τι ήταν αυτό που έφταιξε την φετινή σεζόν και έμεινε πάλι η Ομόνοια εκτός από τη διεκδίκηση του τίτλου;
Υπήρξαν αρκετά λάθη του παρελθόντος, και στην οργάνωση και στην άμυνα και στην επίθεση. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, για να είμαστε εδώ σε αυτή την θέση έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης.
Σε ποιους τομείς επηρεαστήκατε με τις αλλαγές των προπονητών;
Είναι πάνω απ’ όλα θέμα ψυχολογίας. Δεν γνωρίζαμε τι θα περιμέναμε με κάθε νέο προπονητή. Μέχρι να τον μάθουμε και να μας μάθει, περνούσε ο καιρός, είχαμε και πολλά παιχνίδια Τετάρτη και Σάββατο και κάπου χάσαμε και την ηρεμία μας με τις απανωτές αλλαγές. Οι πολλές αλλαγές δεν είναι για καλό…
Αυτός που σε πίστεψε για την α’ ομάδα ήταν ο Τόνι Σαβέβσκι. Πες μας λίγο για την εμπειρία σου με τον Τόνι…
Ο Σαβέβσκι ήταν ένας προπονητής με εντελώς διαφορετική νοοτροπία από τους υπόλοιπους. Ήταν ένας άνθρωπος ήπιων τόνων, προσπαθούσε να σου μεταφέρει αυτό που ήθελε ήρεμα και μόνο με λόγια. Ποτέ δεν θα τον άκουγες να φωνάζει. Κάποιος που είχε ελλείψεις ή ήθελε να βελτιωθεί έμενε μετά την προπόνηση και του έκανε έξτρα πρόγραμμα. Για παράδειγμα ο Χριστοφή έμενε πάντα μαζί του και μετά το τέλος της προπόνησης, αυτό τον βοήθησε.
Είχε αποτελεσματικότητα αυτή η μέθοδος του Τόνι;
Ο καθένας έχεις τις δικές του απόψεις και διαφορετικό τρόπο σκέψης, ο Σαβέβσκι δεν νομίζω ν’ άλλαζε. Αυτός ήταν ο τρόπος του, σου εξηγούσε πάντα με το καλό. Τώρα αν κάποιοι δεν τον έπαιρναν σοβαρά, δεν φταίει ο Τόνι. Ο Σαβέβσκι δεν άλλαξε ποτέ την τακτική του. Ήταν πάντα ο ίδιος.
«Ήμουν και για ένα διάστημα «συμπαίκτης» με τον Καϊάφα, κάποτε με έπαιρνε από το χέρι και μου μάθανε να κάνω πάσες στο κέντρο. Εγώ δεν ήμουν δεξί μπακ. Ήμουν παίκτης κέντρου από μωρό. Δεν τον έβλεπα σαν τους υπόλοιπους, ήταν το είδωλο μου, ήταν πολύ παράξενο».
Με τον Καϊάφα η Ομόνοια άλλαξε πρόσωπο αγωνιστικά; Ποιο είναι το μυστικό τι είναι αυτό που σας μεταδίδει στις προπονήσεις;
Με τον ερχομό του Καϊάφα στην ομάδα, είχαμε να δώσουμε μόνο ντέρμπι. Επειδή ο ίδιος έζησε πολλά ντέρμπι στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, προσπαθεί να μας μεταδώσει πόσο όμορφο είναι να παίζεις ντέρμπι, αλλά και πόσο πάθος, δύναμη και θέληση χρειάζονται. Αυτό προσπαθεί να μας τα μεταδώσει, γι’ αυτό φαινόμαστε αλλαγμένοι.
