Ευκαιρίες έχασε και ο αιώνιος, ας μην παρεξηγηθούμε. Από το 65 και μετά όμως, κάθε αντεπίθεση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ μύριζε γκολ, μόνο που αυτό δεν ήρθε ποτέ. Ένα βήμα πιο πίσω ο Σκέμπρι, λίγο πιο αργά το γύρισμα του Ρούμπιο και το καπάκι η τεράστια ευκαιρία με τον Εφραίμ, που είναι από εκείνες που τελειώνουν ή γυρίζουν παιχνίδια.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ θα μπορούσε να έφευγε θριαμβεύτρια από το παιχνίδι, όμως φεύγει με το κεφάλι σκυμμένο. Οι αδυναμίες που έδειξε σε όλες τις γραμμές, δεν είναι καινούριες, ούτε πρέπει να σόκαραν λογικά τους οπαδούς μας. Οι χαμένες ευκαιρίες, η αστάθεια πίσω και η έλλειψη τρεξιμάτων στο χώρο του κέντρου όταν λείπουν συγκεκριμένοι παίκτες, είναι πράγματα που βλέπουμε όλη τη χρονιά. Η αδυναμία στο εύκολο γκολ καμουφλαρίστηκε από τα καλά παιχνίδια του Σκέμπρι, όλοι όμως ήξεραν πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να κτυπήσει. Ο Καϊάφας ξέρει καλά άλλωστε πως δεν έχει να αλλάξει πράγματα μόνο τακτικά, αλλά και από πλευράς έμψυχου υλικού.
Η σημερινή ήττα δεν αλλάζει ιδιαίτερα τα δεδομένα στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Σίγουρα όμως πληγώνει αφού ήρθε από τον αιώνιο, αλλά και γιατί όλοι ξέρουμε πως μια φάση, μπορούσε να αλλάξει τη ροή του αγώνα και του πρωταθλήματος. Όταν δεν τελειώνεις τα ξεκάθαρα, η μπάλα θα σε τιμωρήσει.
