Μια εφιαλτική χρονιά, έφτασε στο φινάλε της με το χειρότερο τρόπο. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε ένα σερί 66 χρόνων στη τετράδα, κάτι που δεν πρέπει να χαροποιεί κανένα μας. Δεν καταφέραμε να πιάσουμε ούτε τον πιο χαμηλό στόχο που είχαμε θέσει, που ήταν η 4η θέση και πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί, που θα παίξουμε στην Ευρώπη.
Οι λόγοι που φτάσαμε ως εδώ είναι πολλοί. Πιθανότατα ο πιο σημαντικός μάλιστα δεν είναι αγωνιστικός. Αναφερόμαστε προφανώς στην τραγική οικονομική κατάσταση του σωματείου και την επίσης κάκιστη διαχείριση του προβλήματος αυτού από το ίδιο το οικοδόμημα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, εξαιρουμένου του μεγάλου κόσμου. Ας δούμε όμως και το αγωνιστικό.
Ξεκινάμε από τον τραγικό προγραμματισμό, που ήταν πιθανότατα ο πιο κακός που έχουμε ζήσει. Στο ρόστερ υπάρχουν άτομα που δεν έπρεπε ποτέ να διαβούν το κατώφλι του Ηλίας Πούλλος και το χειρότερο είναι πως έχουν συμβόλαιο και για του χρόνου που θα πρέπει να σπάσει. Είναι ακριβώς αυτά που εννοούσε ο Καϊάφας στη συνέντευξη τύπου, που σαν να μην τον έφταναν τα οικονομικά προβλήματα, έχει να αντιμετωπίσει και τα έξοδα για να φύγουν οι επιλογές άλλων.
Και προχωράμε στη διαχείριση του αγωνιστικού. Αλλάξαμε 4 προπονητές, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ. Όσοι έπαιρναν αποφάσεις προφανώς δεν έβλεπαν τις αλήθειες που έπρεπε, πίστευαν στο θαύμα, συνέτειναν στο να βλέπουμε μια ομάδα που ποτέ δεν ήταν πραγματικά ομάδα όσον αφορά τη τακτική. 4 προπονητές σε μια χρονιά, αν είναι ποτέ δυνατόν. Οι παιδικές αντιδράσεις της άμυνας, η αδυναμία να βγει φάση από οργανωμένη επίθεση, τα πολλά νεκρά διαστήματα, είναι αποτέλεσμα ακριβώς αυτού.
Όπως και να έχει, η συνέχεια είναι δύσκολη, το φανερώνει το ρόστερ και τα προβλήματα. Ο Καϊάφας είναι αποφασισμένος να το παλέψει και μεις πρέπει να σταθούμε δίπλα του. Αρχηγέ σε περιμένει πολλή δουλειά, αλλά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου στον αγώνα.
