Στο άκουσμα των τριών τελευταίων μεταγραφικών στόχων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τα συναισθήματα ήταν μάλλον ανάμικτα. Ειδικά για τους Πουγκρενιέ και Καναμάν, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη για την ποιότητα και την αξία τους. Εκείνο που προβληματίζει μερίδα του κόσμου είναι η ηλικία (οι δυο τους είναι 32, ο Γκαρσία 34), ειδικά από τη στιγμή που έχει προηγηθεί εκδήλωση πρόθεσης για μείωση του μέσου όρου ηλικίας.
Η άποψη μας είναι ότι χρειάζεται και η εμπειρία, χρειάζεται και η φρεσκάδα, τα τρεξίματα. Από τη στιγμή που το μέλλον των Ασσίς και Αντράντε είναι αβέβαιο και λαμβάνοντας υπόψην γενικά τις αφαιρέσεις, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πως ο μόνος άνω των 30 ποδοσφαιριστής στο ρόστερ, είναι ο Ζοσέ Μορέιρα και ο παροπλισμένος Λεάντρο, ενώ από τις προσθέσεις είναι και ο Αντώνης Γιωργαλλίδης. Παίκτες με εμπειρία όπως ο Πουγκρενιέ, μπορούν να προσφέρουν στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων σε ένα παιχνίδι.
Από την άλλη βέβαια, δεν πρέπει η απόκτηση παικτών άνω των 30 να γίνει ο κανόνας. 2-3 είναι υπεραρκετοί και εξηγάμε αμέσως το σκεπτικό μας: οι επόμενες 1-2 χρονιές είναι μεταβατικές, το έχει παραδεχθεί τόσο ο πρόεδρος, όσο και ο προπονητής της ομάδας. Στόχος είναι να πέσει το μπάτζετ και να παίξει η ομάδα καλό ποδόσφαιρο, αν μπορούμε για κάτι παραπάνω θα δούμε. Αυτές τις χρονιές λοιπόν, που η πίεση θα είναι μειωμένη, η ΟΜΟΝΟΙΑ οφείλει να τις εκμεταλλευτεί για να κτίσει κορμό για το μέλλον, να επενδύσει σε παίκτες που μπορούν να αποτελέσουν ραχοκοκκαλιά. Δεν εννοούμε μόνο 20αρηδες, αλλά και παίκτες γύρω στα 25, που έχουν αρκετή ποδοσφαιρική ζωή μπροστά τους.
