Το τελευταίο διάστημα γίνετε συζήτηση γύρω από το θέμα της βίας στα γήπεδα και μια σειρά από μέτρα τα οποία έρχονται στην Βουλή ως εισήγηση του Υπουργού Ιωνά Νικολάου και τυγχάνουν της καθολικής στήριξης της ΚΟΠ και του Προέδρου της κ. Κουτσοκούμνη.
Η Βία στα γήπεδα δεν αποτελεί κομμάτι αποσπασμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντίθετα έχει βαθιά οικονομικά και κοινωνικά αίτια. Προκύπτει μέσα από μια κοινωνία γεμάτη αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, καταπίεση, ατομικισμό, φιλοτομαρισμό, σκληρό και ανελέητο ανταγωνισμό, καταρράκωση των πνευματικών και πολιτιστικών αξιών, με σχεδόν μοναδική και υπέρτατη αξία το χρήμα και την απόκτηση του με κάθε μέσο.
Καταρχάς δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστος ο τρόπος του προβάλλεται το όλο ζήτημα, μέσα από μια οργανωμένη προσπάθεια να παρουσιαστούν οι εισηγήσεις ως θέσφατες και δεδομένα αναγκαίες κινήσεις που απλά εμείς ως Κύπρος καθυστερήσαμε να υλοποιήσουμε. Την ίδια στιγμή να μην δίνετε σχεδόν καμία προβολή στους όποιους προβληματισμούς και αντίθετες απόψεις μπαίνουν στην συζήτηση. Τελικός στόχος είναι να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση εντός της κυπριακής κοινωνία αλλά και να δαιμονοποιηθούν οι αντίθετες απόψεις και οι προβληματισμοί. Δεν είναι τυχαίο που ενώ η συνεδρίες της αρμόδιας επιτροπής είναι επιεικώς επεισοδιακές δεν γίνετε καν ζήτημα.
Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου; Ποίο θα είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής του; Ποιού τα συμφέροντα εξυπηρετεί;
Αν ο στόχος του είναι η αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου της βίας σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επιτύχει αφού πρόκειται για μέτρα με ξεκάθαρα κατασταλτικό χαρακτήρα με παντελή απουσία μέτρων πρόληψης και διαπαιδαγώγησης με βάση το αθλητικό ιδεώδες . Μέτρα που θυμίζουν απολυταρχικά καθεστώτα. Μέτρα τα οποία προσπαθούν να μετατραπούν σε νόμο χωρίς να βασίζονται σε καμία επιστημονική μελέτη αλλά και χωρίς να γίνει αξιολόγηση της υφιστάμενης νομοθεσίας του 2008. Εφαρμόστηκε; Λειτούργησε; Είχε αποτέλεσμα και ποιό;
Το μόνο που μπορούν να επιτύχουν είναι να μεταφέρουν την βία εκτός γηπέδων. Ήδη τα τελευταία χρόνια δεν είναι εκτός γηπέδων τα πιο σοβαρά κρούσματα; Ή μήπως αυτός είναι και ο κύριος στόχος των εισηγητών; Έχοντας σαν βάση την αντίληψη του ποδοσφαίρου ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό λειτουργούν με μοναδικό τους στόχο την προστασία του ¨εμπορεύματος¨ και την μεγιστοποίηση της αξίας του ώστε να αυξηθούν τα κέρδη του. Είναι εντελώς τυχαία η χρονική σύμπτωση αυτής της προσπάθειας με την προσπάθεια δημιουργίας κοινής πλατφόρμας τηλεοπτικών δικαιωμάτων από την ΚΟΠ. Δεν εξυπηρετούνται συμφέροντα αν μειωθούν οι φίλαθλοι στις κερκίδες και αυξηθούν οι τηλεθεατές. Που και την μείωση των εισιτηρίων όταν το αντιλαμβάνεσαι σαν εμπόρευμα την αντιμετωπίζεις σε μια νύχτα με μια αύξηση της τιμής του.
Αυτό ακριβώς ήταν και το αποτέλεσμα των Θατσερικών Μέτρων που μας τα προβάλουν σαν κάτι το θετικό. Μεταφορά της βίας εκτός γηπέδων, αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, μετατροπή του από λαϊκό άθλημα σε χόμπι των λίγων και εύπορων.
Παράλληλα, η αναγκαία υποδομή για την εφαρμογή των μέτρων σε συνδυασμό με τις υπερεξουσίες που δίνονται στην Αρχή Αδειοδότησης Σταδίων, τι κόστος θα επιφέρει; Πως θα καλυφτεί την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των σωματίων αγωνίζονται μέχρι τις τελευταίες μέρες για να περάσουν τα κριτήρια; Τι θα γίνει με τα γήπεδα που θα κρίνονται ακατάλληλα; Όλα αυτά θα μετακυληστούν στην τιμή του εισιτηρίου; Και εδώ επανερχόμαστε στην διαφορά αντίληψης, στους διαφορετικούς στόχους και επιδιώξεις που έχει ο καθένας.
Την ίδια στιγμή προβάλλεται προς τα έξω, σε σχέση με το σημείο που αναφέρετε σε μίσθωση υπηρεσιών από την αστυνομία, ότι το ζητούμενο είναι μόνο ποιος θα καλύψει το κόστος, δημιουργώντας τεχνητά μια αντιπαράθεση των φιλάθλων προς τους αστυνομικούς σαν να φέρει ο μεμονωμένος αστυνομικός ευθύνη ή σάμπως και τους πλήρωναν εδώ και κάποια χρόνια κανένα ποσό που τολμάς να το πεις για τις υπηρεσίες τους στους αγώνες. Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Πού ξεκινά και που τελειώνει ο ρόλος της αστυνομίας για διασφάλιση συνθηκών ασφάλειας για ολόκληρη την κοινωνία. Πότε και ποιος έχει τον λόγο να λέει αυτό είναι καθήκον της αστυνομίας και αυτό δεν είναι άρα αν θέλετε ασφάλεια θα πρέπει είτε να πληρώσετε είτε να οδηγηθούμε σιγά – σιγά σε ιδιωτικές εταιρίες με άλλα, ευρύτερα και πιο επικίνδυνα ζητήματα.
Την ίδια στιγμή μπαίνει ως εισήγηση η απαγόρευση μετακίνησης των οπαδών. Έχουμε αντίληψη ότι μιλάμε για την Κύπρο; Ότι οι πλείστες ομάδες έχουν οπαδούς στις μεγάλες πόλεις; Γνωρίζουμε ότι έχει πραγματικά αποτύχει το μέτρο στην Ελλάδα και αντίθετα έφερε αύξηση της βίας εκτός γηπέδων, συμπλοκές και ¨παράνομες εισόδους¨ οπαδών χωρίς διακριτικά και πληθώρα άλλων προβλημάτων. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι παράνομο να μου απαγορεύσεις να παρακολουθήσω της ομάδα μου εκτός έδρας; Ή μήπως ο στόχος είναι άλλος; Μήπως έχει να κάνει με την αύξηση των τηλεθεατών;
Επιστέγασμα και κορωνίδα του όλου νομοσχεδίου αποτελεί η κατά το υπουργείο Κάρτα φιλάθλου, κατά τους οργανωμένους κάρτα οπαδού. Πρόκειται για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων που δε μπορεί να καλύπτετε από το σύνταγμα.. Μαζί της έρχεται η χρήση βιομετρικών στοιχείων. Μιλάμε για μέτρο που ήθελαν οι αμερικάνοι με πρόσχημα την τρομοκρατία να εφαρμόσουν στα αεροδρόμια όλου του κόσμου και δεν πέρασε. Μιλάμε για μια σύγχρονη μορφή μαζικότατου φακελώματος. Δεν υπάρχει τρόπος να πείσετε ούτε με το ποιόν σας, ούτε με το ιστορικό σας, αλλά πόσο μάλλον να εγγυηθείτε και για το μέλλον ότι ένα τέτοιο αρχείο δεν θα τύχει κομματική ή ακόμα περισσότερο οικονομικής εκμετάλλευσης.
Ολοκληρώνοντας, μας χωρίζει χάσμα αντίληψης. Εμείς θέλουμε το ποδόσφαιρο λαϊκό άθλημα εσείς το θέλετε εμπόρευμα. Εσείς δεν κόπτεστε αν μειωθούν οι οπαδοί φτάνει να μην μειωθούν τα έσοδα για εμάς χωρίς φίλαθλους δεν υπάρχει άθλημα. Δεν σας ενδιαφέρει πόσες ομάδες θα αντέξουν το οικονομικό βάρος, λέτε ας κλείσουν να πάρουν άλλες εύπορες την θέσης τους, για εμάς όμως είναι οι ομάδες και η ιστορία της κάθε μιας που κάνουν το άθλημα αυτό που είναι. Θέλετε έμμεσα να μας φακελώσετε αλλά έχουμε ήδη πικρή εμπειρία τόσο οι οικογένειες μας στο παρελθόν όσο και εμείς μέχρι σήμερα χωρίς να έχουμε καν κάρτα. Η πραγματική λύση μπορεί να βρεθεί μόνο με μέτρα που να αντιμετωπίζουν την βία στο σύνολο και ως κοινωνικό φαινόμενο. Με μέτρα πρόληψη και όχι μόνο καταστολής. Με αντιμετώπιση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα. Με αντιμετώπιση όλων των εμπλεκόμενων φορέων, διοικήσεις, οργανωμένοι, κόμματα, νεολαίες, σαν σύμμαχους και όχι ως πελάτες ή πελάες.
Το ποδόσφαιρο ανήκει στους φιλάθλους και στα σωματεία τους… δεν θα τα χαρίσουμε αμαχητί.
Γρηγορίου Αντρέας
