Οι τοίχοι γεμίζουν ξανά συνθήματα. Στο δρόμο μικρά παιδιά με φανέλες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που ονειρεύονται πως θα γίνουν “Ασσίς”, “Μορέιρα” και “Χάρης Κυριάκου” παίζουν μπάλα και σε κάθε γκολ “τιμούν” τη Ντινάμο. Οι ελαφρώς μεγαλύτεροι, οι έφηβοι, ποστάρουν στο Instagram και το Facebook για τη μεγάλη τους αγάπη, ενώ κάποιοι που παραθερίζουν σε παραλίες με καταπράσινες πετσέτες κτυπάνε και ένα tatoo ΟΜΟΝΟΙΑ. Οι πιο μεγάλοι, φοιτητές, δεν μπορούν να τη βγάλουν από το μυαλό τους, κάποιοι βλέπουν τις πτήσεις για τους ομίλους, να δουν πώς θα τα βολέψουν να κατέβουν. Οι 30-40 αναρωτιούνται πώς θα συγκεντρωθούν στη δουλειά, πάνε γραφείο όμως με ζωγραφισμένο χαμόγελο. Και οι μεγαλύτεροι, θυμούνται, αναπολούν και ελπίζουν βάσιμα πως θα τα ξαναζήσουν. Οι εποχές αλλάζουν, μα (μετά από διάλειμμα 3-4 χρόνων) όλα ίδια μοιάζουν!
Μας είχες λείψει ρε διάολε. Μας είχε λείψει να είναι η ΟΜΟΝΟΙΑ η πρώτη και η τελευταία μας σκέψη. Κουραστήκαμε τα αδιάφορα ματς, είχαμε πεθυμήσει εκείνο το σκουλήκι στο στομάχι που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε δευτερόλεπτο. Μας είχε λείψει κάθε συζήτηση που ξεκινάει στο οικογενειακό τραπέζι, να καταλήγει στο γκολ του Φοφανά! Να ελέγχουμε κάθε 5 λεπτά στο κινητό μας το omonoianews για να δούμε αν ανακοίνωσαν sold out γιατί δεν δεχόμαστε τίποτα λιγότερο. Να λέμε μεταξύ μας ότι “το ματς είναι πολύ δύσκολο”, αλλά να το πιστεύουμε με όλη μας τη καρδιά γιατί ρε διάολε, ΟΜΟΝΟΙΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ.
Το γκολ του Φοφανά παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό και φέρνει κάθε φορά ένα χαμόγελο. Κώστα Καϊάφα προχώρα όπως πιστεύεις καλύτερα εσύ αλλά να ξέρεις, πως στο πλευρό σου έχεις χιλιάδες! Να ξέρεις πως είτε μας βάλεις σε όμιλο είτε όχι φέτος, ήδη έχεις καταφέρει το πιο σημαντικό: αναστήλωσες την περηφάνια μας! ΟΜΟΝΟΙΑ
Sniper 24/8/14
