Μόλις έκλεισαν 27 ώρες από την τελευταία φορά που κοιμήθηκα. Ο χρόνος περνά αργά και βασανιστικά. Το μυαλό μου ταξιδεύει στο άπειρο. Δεν ξέρω καν πώς ήρθα στην δουλειά σήμερα. Η οθόνη του υπολογιστή έχει γεμίσει με άρθρα από ομονοιάτικες σελίδες, τα έχω ανοιχτά και φαίνονται, το γραφείο του μάνατζερ ακριβώς απο πίσω μου. Δεν με νοιάζει, στ΄ αρ****α μου. Σήμερα απεργώ.
Το κινητό γεμάτο μηνύματα από προχθές. Φίλοι και γνωστοί που μοιράζονται την ίδια ανεξήγητη πράσινη τρέλα με εμένα αδημονούν για αυτό που έρχεται σε λίγες ώρες. Το λίγες βέβαια σχετικό, ειδικά όταν στο κεφάλι σου υπάρχουν μόνο 2 λέξεις: ΟΜΟΝΟΙΑ – ΑΙΩΝΙΑ.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί γεννήθηκα ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ. Ποιος διάλεξε για εμένα να έχω αυτή την μοίρα, να βασανίζομαι μέχρι να δώ την ΑΓΑΠΟΥΛΑ, να αρρωσταίνω το ίδιο με κάθε νίκη και κάθε ήττα. Να γεύομαι και να υπομένω την πικρία πολλών απογοητεύσεων μόνο και μόνο για εκείνη την μία στιγμή. Αυτή την στιγμή που θα βρεθώ στο γήπεδο, το μοναδικό μέρος που πραγματικά νιώθω ζωντανός. Δίπλα σου.
Και αν εγώ είμαι μια φορά άρρωστος με την πάρτη σου ΟΜΟΝΟΙΑ, ο πατέρας μου είναι δέκα. Στα 73 του και ακόμα δεν σε απαρνήθηκε. Ακόμα δεν σε εγκατέλειψε, παρόλο που τα πόδια του πλέον δεν αντέχουν να τον κουβαλήσουν μέχρι το γήπεδο. Πάντα μπροστά από μια οθόνη κάθε φορά που το βασανισμένο κορμί του δεν του επιτρέπει να έρθει να σε δει. Αυτή την φορά όμως είναι διαφορετικό. Δεν χρειάστηκε και πολύ να τον πείσω να έρθει μαζί μου:
“Πατέρα, θέλεις να πάμ…”
“Κόψε μου εισιτήριο”
Το ορκίστηκα θα σου τον φέρω σήμερα να σε δει. Θα σου τον φέρω ακόμα και αν χρειαστεί να τον κουβαλήσω στους ώμους μου. Η τρέλα είναι απ΄ότι φαίνεται κληρονομική.
“Πως να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου, θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ΄ όνειρο μου”
Μένουν ακόμα λίγες ώρες και οι στιγμές μου με πνίγουν. Δεν με νοιάζει τι θα συμβεί, απλά θα είμαι εκεί.
Ανδρέας
