Από χθες, λίγο μετά το παιχνίδι και μετά την πικρία μας, μιλήσαμε για δυο κομμάτια του αγώνα που χρήζουν σχολιασμού. Το πρώτο ήταν πριν από την αποβολή του Μίλαν Στεπάνοφ και το δεύτερο από το 50′ και μετά. Δεν πρέπει να εστιάσουμε μόνο στη διαιτησία, γιατί είμαστε μια ομάδα που ακόμα κτίζεται. Και αν δεν δει τα λάθη της, δεν θα τα διορθώσει.
Ο Μίκαελ Ποτέ έβαλε την ΟΜΟΝΟΙΑ μπροστά στο σκορ. Η ομάδα μας έδειχνε να διαχειρίζεται άνετα το προβάδισμα που πήρε, αφού με εξαίρεση 2-3 καλές κούρσες από αριστερά, η Σαλαμίνα δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Παρά την άνετη διαχείριση όμως, δεν είδαμε προσπάθεια να εδραιωθεί το υπέρ μας προβάδισμα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν περισσότερο φλύαρη παρά ουσιαστική, μέχρι το 50 που άλλαξαν τα πράγματα. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι πιο επιθετική, πιο επιβλητική και να έπαιρνε πιο γερή διαφορά.
Από τη στιγμή που ήρθε η άδικη κόκκινη στο 50′ το παιχνίδι έγινε ρουλέτα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήθελε τη νίκη, την ίδια στιγμή στο πίσω μέρος του μυαλού των παικτών ήταν όμως και ότι παίζουν με αριθμητικό μειονέκτημα. Προσθέστε σε αυτό και τον εκνευρισμό από τη (νέα) αδικία και γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν ήταν επαρκώς επιθετική και γιατί απουσίασε σε κάποιες φάσεις το καθαρό μυαλό.
