Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς με τι θα ασχοληθεί αυτό το άρθρο: με τα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Αλλιώς αντιμετωπίζουν την ΟΜΟΝΟΙΑ οι διαιτητές, αλλιώς άλλες ομάδες. Και όχι, το γεγονός πως η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν παίζει την πιο όμορφη μπάλα, δεν αποτελεί άλλοθι για καμιά διαιτησία. Επίσης το επιχείρημα “να παίζει μπάλα και να κερδίζει και τους διαιτητές” στερείται κάθε σοβαρότητας. Καταφέραμε να το κάνουμε με Ερμή και Δόξα, στα ντέρμπι αν παίξουμε μπάλα και έχουμε ρεφ 20-80 θα τα καταφέρουμε;
Γιώργος Νικολάου: στο πρώτο ημίχρονο θεωρεί πως η επαφή του αμυντικού στο Σκαραμοτσίνο δεν είναι ικανή να φέρει πέναλτι, ενώ το ριπλέι δείχνει πως η απόφαση του ήταν όχι λανθασμένη, αλλά και παράλογη αφού υπέδειξε κόρνερ. Στην εκπνοή του αγώνα και με τη πίεση που εξάσκησε ο Σερζίνιο στο Νομπόα να είναι προφανώς μικρότερη από ότι στη φάση του Σαραμοτσίνο, αποφασίζει με χαρακτηριστική ευκολία και όλο του το πάθος να υποδείξει πέναλτι. Αν δεν υπήρχε η φάση του Σκάρα, ίσως να το δεχόμασταν πιο εύκολα, ότι “αυτό είδε, αυτό σφύριξε”. Με τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας όμως δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο από “πρόθεση”.
Περνάμε στον Ψευδιώτη. Στο Άχνα-ΟΜΟΝΟΙΑ επιλέγει να σπρώξει την μικρή ομάδα. Επιτρέπει τα δολοφονικά μαρκαρίσματα των αμυντικών της, δεν δίνει οφθαλμοφανέστατο πέναλτι στον Γκριγκαλασβίλι. Στο Αποέλ-Σαλαμίνα, αποφασίζει να σπρώξει την μεγάλη ομάδα. Πρέπει πραγματικά να κοιτάς αλλού για να μην δεις την ανατροπή του Καρλάο στον Εζέ. Ο Αποελίστας (και με πλούσιο βιογραφικό επί των….επάλξεων) Ψευδιώτης τα κατάφερε.
