Σε οριακό σημείο βρίσκονται τα πράγματα στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Παρότι η ομάδα μας έχει καταφέρει να περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις των κριτηρίων, τρεις διαδοχικές φορές, υπάρχει ακόμα η αίσθηση πως απουσιάζει η σταθερότητα και η ασφάλεια. Λογικό θα μας πείτε, από τη στιγμή που υπάρχει τόσο μεγάλο χρέος. Από την άλλη, πρέπει και η διοίκηση της ομάδας να πάρει κάποια μέτρα, να παρουσιάσει δεδομένα και σκέψεις που να δείχνουν πως ξέρει πώς βαδίζουμε και κυρίως που πάμε. Με άλλα λόγια, πρέπει να παρουσιαστεί η πρόοδος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε ότι αφορά τον οικονομικό βραχνά και τα περαιτέρω βήματα βάση ενός συγκεκριμένου πλάνου. Γιατί είτε υπάρχει αυτό είτε όχι, οι εντυπώσεις δεν έχουν τύχει της ανάλογης διαχείρισης.
Μακροπρόθεσμα, πού πάμε;
Ξεκινάμε με το ζουμί της υπόθεσης. Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή, είναι πως ο μέσος ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ έχει την αίσθηση πως είμαστε στον αναπνευστήρα, χωρίς να είμαστε βέβαιοι που πάμε. Όπως αντιλαμβάνεται τα πράγματα δηλαδή, επιβιώνουμε απλά για να επιβιώνουμε, χωρίς να προχωράμε βάση συγκεκριμένου πλάνου και στρατηγικής σε επίπεδο οικονομικό αλλά και αγωνιστικό. Το γεγονός πως δεν υπάρχουν μπροστά μας ξεκάθαρα του νούμερα, πόσα χρωστούσαμε δηλαδή και πόσα χρωστάμε, κρύβει την συνολική εικόνα από τον κόσμο, με αποτέλεσμα όταν κάποιες σκέψεις δεν αρέσουν (π.χ. πώληση Παπανικολή) να οδηγούμαστε στον πανικό και να εκπέμπουμε εικόνα αποσύνθεσης.
Προφανώς κάποια μέτρα έχουν ληφθεί. Η μείωση σε κάποιο σημείο του προϋπολογισμού όμως και οι λαχνοί, δεν πρόκειται όμως από μόνα τους ποτέ να εκληφθούν σαν πλάνο από τον κόσμο και μεταξύ μας δεν θα δώσουν τόσο εύκολα λύση. Επιβάλλεται να καταρτιστεί και να παρουσιαστεί πλάνο που να αγγίζει το οικονομικό και το αγωνιστικό, έτσι ώστε να ξέρουμε πού πάμε, πότε στοχεύουμε να έχουμε ξεχρεώσει, ποιες θα είναι οι πραγματικές επιπτώσεις αν δεν τα καταφέρουμε.
Βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις ο μεγάλος βραχνάς…
Σε αυτό το σημείο κάτι που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο και στον τελευταίο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ: οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι τόσο μεγάλες, που δημιουργούν τεράστια πίεση. Το τωρινό Διοικητικό Συμβούλιο στην ουσία ανέλαβε χρέη διαχειριστή του χρέους που άφησαν τα προηγούμενα, αφού πρέπει κάθε μήνα να καταβάλει ένα μεγάλο ποσό σε τρέχουσες υποχρεώσεις και αμαρτίες του παρελθόντος και για να τα καταφέρει σπαταλάει μεγάλη ενέργεια και χρόνο. Μοιραία, τα μακρυπρόθεσμα περνάνε σε δεύτερο πλάνο αφού οι άμεσες οφειλές μπορούν να μας κάψουν. Είναι για αυτό που δεν μας παίρνει να απομακρυνθεί ο κόσμος αφού τα έξοδα είναι συνεχή. Το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, επαναλαμβάνουμε όμως πως δεν μπορούν αυτές να αποτελούν για πάντα τροχοπέδη στον καταρτισμό ενός πλάνου που θα διαρκέσει σε βάθος χρόνου.
Διαφάνεια Άμεσα…
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, ας μην κοροϊδευόμαστε. Το βλέπουμε εδώ και 2-3 χρόνια, είμαστε μόνιμα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και το κάνουμε 1-2 φορές το χρόνο. Επιβάλλεται άμεσα, το σωματείο να καταρτίσει – με τη βοήθεια εμπειρογνωμόνων βέβαια – ένα πλάνο το οποίο θα ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια για τα επόμενα χρόνια. Το επόμενο βήμα, είναι να το εξηγήσει στον κόσμο και όταν το πράξει, τότε να ζητήσει στήριξη. Όσο ο κόσμος δεν βλέπει γιατί δίνει λεφτά και που αποσκοπούν σε βάθος χρόνου, θα σκέφτεται 2 και 3 φορές αν θα τα δώσει.
Πώς θα εξηγηθεί στον κόσμο; Η πρώτη μας σκέψη είναι έκτακτη Γενική Συνέλευση ή μια ανοικτή συγκέντρωση. Έχοντας όμως στο μυαλό μας ότι σε αυτήν του καλοκαιριού έδωσαν το παρόν τους 50 άτομα, είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτούμε και άλλα μέσα, όπως μια δημοσιογραφική διάσκεψη. Πριν έρθει αυτή όμως, πρέπει να έρθει η πραγματική επιθυμία για εκσυγχρονισμό του σωματείου και η κατάρτιση ενός πλάνου εξόδου από την κρίση.
