Είναι ένα από τα ερωτήματα που ακούμε συχνά: γιατί δεν βγάζει πλέον η ΟΜΟΝΟΙΑ από τα σπλάχνα της; Η απάντηση όμως είναι σύνθετη και κάθε σκέλος της είναι ξεχωριστό. Θεωρούμε πάντως πως στο τέλος της ημέρας είναι θέμα απόφασης να στηρίξεις την ακαδημία σου και στην κατάσταση που είμαστε, μάλλον είναι απόφαση μονόδρομος.
Το πρώτο σκέλος στην απάντηση, αφορά την γενικότερη κατάσταση στο κυπριακό πρωτάθλημα. Δεν είναι μόνο η δική μας ακαδημία, ελάχιστες ακαδημίες βγάζουν παίκτες. Ταλέντα υπάρχουν, παρακολουθώντας στενά τις ακαδημίες τα τελευταία 4 χρόνια, το λέμε χωρίς δισταγμό, υπάρχει η προοπτική. Διάθεση να στηριχθούν επιστημονικά και να αναπτυχθούν ορθά δεν υπάρχει. Γιατί οι προπονητές των ακαδημιών αφήνονται συχνά μόνοι τους να παλεύουν με τα κύματα. Και όπου του βγάλει.
Το δεύτερο σκέλος, είναι ότι φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τους μικρούς. Ο εκάστοτε προπονητής, νιώθει υπερβολικά προσωρινός για να δώσει ευκαιρίες. Προτιμά να μείνει στη σιγουριά των πιο έμπειρων ξένων παρά να δώσει ευκαιρίες. Η εκάστοτε διοίκηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όπως όλων ομάδων στην Κύπρο, αδυνατεί να προσδώσει στον προπονητή την ασφάλεια να δώσει ευκαιρίες, ακόμα και όταν αυτός ονομάζεται Κώστας Καϊάφας. Το θέμα δηλαδή είναι πρώτιστα νοοτροπίας. Μετά όλα τα άλλα…
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, του σωματείου και του κράτους, η ακαδημία είναι ίσως το μόνο κομμάτι που αξίζει να γίνει επένδυση. Αυτό θα σε βγάλει από την κρίση, με έξοδα πολύ μικρότερα από ότι να κτίζεις το ρόστερ σου πάνω σε παίκτες προσωρινούς. Η ΟΜΟΝΟΙΑ τα τελευταία 6 χρόνια δεν έχει σταθερή πολιτική επί του θέματος. Την μια την στηρίζει, την άλλη την έχει πεταμένη. Φέτος για παράδειγμα ήρθαν στην Κύπρο δυο Βέλγοι με τεράστια εμπειρία και χειροπιαστά αποτελέσματα εκατομμυρίων στην Εθνική Βελγίου. Είχαν όλη την διάθεση να συνεχίσουν τη συνεργασία, κάπου στη μέση όμως το θέμα χάθηκε. Επιτέλους πρέπει να αντιμετωπίσουμε την Ακαδημία ως τον τρόπο που θα βγούμε από τα προβλήματα. Όχι στα λόγια, στις πράξεις.
