Παρότι μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως η ισοπαλία θα ήταν πιο δίκαιο αποτέλεσμα, η πραγματικότητα είναι πως η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε από μια μέτρια ομάδα που εκμεταλλεύτηκε δικά μας λάθη και αδυναμίες. Αν ήταν να συγκεκριμενοποιήσουμε τους αγωνιστικούς λόγους που η ομάδα μας έχασε, θα ήταν τα δυο εύκολα γκολ που δέχθηκε, η αναποτελεσματικότητα μπροστά στο τέρμα να αντιδράσει και η αδυναμία να πολιορκήσει την ΑΕΚ στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα.
Ξεκινάμε από τα δυο εύκολα γκολ. Το εκπληκτικό φάουλ του Λεάντρο, έφερε το παιχνίδι εκεί που το θέλαμε. Η ΟΜΟΝΟΙΑ στεκόταν καλύτερα, η ΑΕΚ δεν απειλούσε με κανένα τρόπο, το ημίχρονο ερχόταν ευνοϊκά στο τέλος του. Κάπου εκεί σε κόρνερ, χάνουμε την πρώτη κεφαλιά και στο δεύτερο δοκάρι ο εντελώς μόνος Μουρίγιο κάνει αναιμική πλάσα που καταλήγει στα δίκτυα. Το δεύτερο γκολ, ήταν μεν οφσάιντ, το γεγονός όμως πως ο Μυτίδης είχε τόσο χώρο και άνεση, πάλι δεν δικαιολογείται.
Περνάμε στην αποτελεσματικότητα. Έξι λεπτά μετά το προβάδισμα της ΑΕΚ, ο Γκαρσία ήταν μόνος απέναντι στον Τόνιο. Δεν σκόραρε και χάθηκε χρυσή ευκαιρία να απαντήσουμε άμεσα και αν φέρουμε τη ψυχολογία με το μέρος μας. Ήταν η τελευταία τόσο ξεκάθαρη ευκαιρία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, από εκείνο το σημείο είδαμε μπόλικες καθυστερήσεις από την ΑΕΚ, σφυρήγματα συνεχώς από το Μούσκο και λίγο αργότερα εκνευρισμό από την ομάδα μας.
Αυτός ο εκνευρισμός, ήταν η κύρια αιτία αδυναμίας να αντιδράσουμε. Πρώτος και σημαντικότερος λόγος που η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν αντέδρασε, ήταν ότι δεν παίχτηκε αγώνας ποδοσφαίρου, αλλά σκοπιμοτήτων, κάτι που ανέφερε και ο προπονητής μας. Οι συνεχείς διακοπές, θύμισαν το ματς με τον Απόλλωνα. Από κει και πέρα όμως, εμείς εντοπίζουμε και την κακή μέρα παικτών κλειδιά σαν αιτία. Γιατί αν συγκεκριμένοι παίκτες ήταν στα καλά τους ίσως να βλέπαμε άλλο ματς.
