Μεγάλη συνέντευξη σε γαλλόφωνη ιστοσελίδα παραχώρησε ο Μίκαελ Ποτέ. Ο Ποτέ που χαρακτηρίζεται από το μέσο ως “το μεγαλύτερο αστέρι του πρωταθλήματος στη Κύπρο”, εκφράζει την χαρά του που παίζει στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Παράλληλα μιλάει για πρώτη φορά και για την ακαδημία που διατηρεί στο Μπενίν!
Πρώτος σκόρερ στην ΟΜΟΝΟΙΑ, δείχνεις να το απολαμβάνεις!
Ναι είμαι πολύ χαρούμενος εδώ. Έμεινα ελεύθερος το καλοκαίρι, μιας και δεν ήθελα να παίξω στην τρίτη κατηγορία Γερμανίας. Είχα πολλές προτάσεις, μια από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν θα πω ψέματα, δεν ήξερα πολλά. Πήρα τηλέφωνο τον Άνθονι Σκαραμοτζίνο που είναι φίλος μου από το καιρό της Νις και μου είπε πολλά για το κλαμπ. Όταν έφθασα παίξαμε διπλές αναμετρήσεις με την Ντινάμο του Βαλμπουενά, ήταν κακή εμπειρία όμως. Οι συνθήκες ζωής εδώ είναι εξαιρετικές, μου θυμίζουν τη Νις και ακόμα καλύτερα!
Στη Γαλλία πέρασες δύσκολες στιγμές. Πώς εξηγείς πως έκανες τις καλύτερες σου σαιζόν στο εξωτερικό;
Όταν έφτασα στην Ligue1 ένας τραυματισμός δεν μου επέτρεψε να παίξω αυτό που ήξερα. Πήγα στην Κλερμόντ στη Ligue2, όπου δεν έπαιζα πολύ αφού έπρεπε να προσαρμοστώ, ενώ είχα ανταγωνισμό. Ρεμί, Μπακαγιόκο, Σααντά. Όταν άρχισα να παίζω σκόραρα εις διπλούν, αλλά τραυματίστηκα ξανά και ο προπονητής που εξήγησε πως ήταν περίπλοκη η κατάσταση.
Μετανιώνεις που δεν έπαιξες περισσότερο στη Ligue 1;
Δεν μετανιώνω. Στη δεύτερη κατηγορία ήμουν καλός, στην πρώτη όμως έπαιξα όλα κι όλα 3-4 παιχνίδια για να πω πολλά για το επίπεδο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νομίζω ήταν οι τραυματισμοί, αλλά δεν μετανιώνω όχι. Αφού δεν μου βγήκε, ας είναι.
Και μετά Διναμό Δρέσδης…
Είχα πρόταση από την Αζαξιό στην πρώτη κατηγορία και την Τσάρλτον Αθλέτικ. Για κάποιο λόγο όμως προτιμούσα τη Δρέσδη. Είχα προειδοποιηθεί για την Ανατολική Γερμανία ότι υπάρχει πολύς ρατσισμός, όμως πήγα έτσι κι αλλιώς. Είχαμε κάποια περιστατικά, αλλά όχι περισσότερα από αλλού. Στην πραγματικότητα τζόγαρα, αλλά είδα πως είχαν τις εγκαταστάσεις για να αναπτυχθώ και μεγάλο κοινό. Εκεί άλλαξα και θέση και όλα πήγαν καλά.
Είσαι 30, να θεωρήσουμε ότι έφτασες στο απόγειο της καριέρας σου;
Αλήθεια, νιώθω κοντά. Πάντα υπάρχει όμως χώρος για βελτίωση. Έχω εμπειρία, ωριμότητα και νιώθω καλά σωματικά. Προσέχω τη ζωή μου και όταν βλέπω το Νούνο Ασσίς στα 37 του να τρέχει τόσο πολύ, δεν σκέφτομαι την αφυπηρέτηση.
Στο ξεκίνημα της καριέρας σου είχες να επιλέξεις μεταξύ Μπενίν, Ακτής Ελεφαντοστού και Γαλλίας. Γιατί Μπενίν;
Είχα κληθεί στο παρελθόν στην Ελπίδων της Ακτής Ελεφαντοστού. Με Ντρογκπά, Καλού και Ζερβίνιο όμως ήξερα πως δύσκολα θα έπαιρνα τακτικά κλήσεις. Κάτι τέτοιο ίσχυε και για τη Γαλλία φυσικά. Το Μπενίν ήταν έτσι κι αλλιώς το πρώτο που με κάλεσε, ενώ δεν ήξερα τίποτα για τη χώρα. Πήγα μόνο μια φορά στα 15 μου, αλλά από τότε το ερωτεύτηκα!
Είναι όμως δύσκολο να παίξεις Κόπα Άφρικα με το Μπενίν…
Πήγαν ακόμα μικρότερες χώρες άρα όλα είναι πιθανά. Δείτε το Πράσινο Ακρωτήρι για παράδειγμα. Εξαρτάται από τη κουλτούρα. Είναι αλήθεια ότι εδώ υπάρχουν περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, ενώ στην Ακτή Ελεφαντοστού έχουν αθλητική κουλτούρα. Στο Μπενίν θέλουν να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι για να ξεφύγουν.
Παρότι το Μπενίν δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα, οι κερκίδες είναι πάντα γεμάτες. Κάποιες φορές η ατμόσφαιρα είναι τρομακτική, όμως λατρεύω να παίζω με την Εθνική.
Ο Ναμπίλ Φερίκ γύρισε την πλάτη στην Αλγερία για τη Γαλλία. Σε σόκαρε;
Όχι καθόλου. Δεδομένου του ταλέντου και της προοπτικής του, θέλησε να παίξει κάπου με περισσότερους καλούς παίκτες, κι ας είναι δυνατή και η Αλγερία. Είναι και νεαρός, υπήρχε πίεση. Καταλαβαίνω πάντως την απογοήτευση των Αλγερινών.
Ας μιλήσουμε για το μεγάλο σου πρότζεκτ, το Joseph Pote Academy στο Μπενίν. Λειτουργεί εδώ και χρόνια, πώς πάει;
Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Γαλλίας, με αφρικανική κουλτούρα. Όταν όμως επισκέφθηκα πρώτη φορά το Μπενίν, ήταν ένα χαστούκι. Είδα την άσχημη πλευρά της Αφρικής, τη μιζέρια..Είδα όμως και πολύ ταλέντο. Μίλησα με τους ντόπιους και μου είπαν πως δεν υπάρχουν υποδομές όπως στη Νιγηρία ή τη Γκάνα. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω! Τα παιδιά είναι δυνατά!
Δεν είναι δύσκολο να τη διαχειρίζεσαι ενώ έχεις την καριέρα σου;
Ειλικρινά όχι. Είμαι τυχερός να έχω εξαιρετικούς ανθρώπους να το δουλεύουν και με το Internet μπορώ να βλέπω καθημερινά τι γίνεται, να μεταφέρω τις ιδέες και τις συμβουλές μου. Πάω εκεί κάθε χρόνο και σκοπεύω με το τέλος της καριέρας μου να το κάνω πιο συχνά. Είναι εύκολο να φτιάξεις κάτι καλό στο Μπενίν γιατί δεν απαιτούνται πολλά χρήματα.
Πάει καλά;
Είναι η καλύτερη ακαδημία ποδοσφαίρου στο Μπενίν! Πέρσι κερδίσαμε το εθνικό τουρνουά ακαδημιών στο οποίο θα συμμετέχουμε και φέτος. Πλέον παίρνουμε πολλές προσκλήσεις και για τουρνουά εκτός του Μπενίν.
Αλλά πάμε σιγά σιγά. Για μένα δεν είναι επιχείρηση, αυτό το κέντρο υπάρχει για τα παιδιά. Τα βγάλαμε από τη φτώχεια και αυτό τους δίνει δύναμη να παλεύουν, να συνεχίζουν. Επίσης προσπαθούμε να τους δώσουμε και μαθήματα ζωής, για να γίνουν σωστοί ενήλικες.
Ποιοι είναι οι στόχοι της ακαδημίας; Να στελεχώσει την Εθνική Μπενίν ή να εξάγει παίκτες στο εξωτερικό;
Και τα δύο. Να αναπτύξουμε ταλέντα, να ενισχύσουμε το ποδόσφαιρο του Μπενίν και οι καλύτεροι να κάνουν το μεγάλο άλμα. Θα ήμουν πολύ περήφανος αν ένα δικό μου παιδί τα κατάφερνε!
Σε ποδοσφαιρικούς όρους, ποια είναι η φιλοσοφία της ακαδημίας;
Από τακτικής απόψεως,προσπαθούμε να βλέπουμε Μπαρτσελόνα και ισπανικό ποδόσφαιρο. Κοντινές πάσες, καλά κοντρόλ, μας λένε και μικρή Μπάρσα σαν ακαδημία! Όταν βρούμε καλό γήπεδο, το απολαμβάνουμε, παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Το κυριότερο όμως, είναι να περάσουμε στα παιδιά κάποιες αξίες: ταπεινότητα, αγάπη για σκληρή δουλειά. Δεν θέλω να ξεχνάνε από που προέρχονται, επειδή βρήκαν κάποιες ανέσεις στην ακαδημία. Κάποιες φορές τους λέμε να προπονηθούν χωρίς παπούτσια, για να κρατάνε την “άγρια” πλευρά τους ζωντανή!
