«Σκέφτηκα τα παιδιά μου περισσότερο από εμένα», είχε δηλώσει πριν από μερικούς μήνες ο Τίτο Βιλανόβα για τη στιγμή που έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που ο προπονητής της Μπαρτσελόνα μίλησε γι’ αυτό και το έκανε στο πλαίσιο ενός φιλανθρωπικού τηλεοπτικού μαραθώνιου τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο Ισπανός τεχνικός, ο οποίος καλείται για δεύτερη φορά να δώσει τον αγώνα της ζωής του καθώς επανεμφανίστηκε ο όγκος στην παρωτίδα, είχε αναφερθεί τότε στο πως άντλησε δύναμη από τα δύο του παιδιά, τον γιο του Άντρια και την κόρη του Καρλότα, αλλά και στο πως διαχειρίστηκε την “περιπέτεια” που έπρεπε να αντιμετωπίσει.
«Όταν μου είπαν τι είχα ήταν πολύ δύσκολη στιγμή και σκέφτηκα τα παιδιά μου περισσότερο από εμένα. Ένιωσα ότι ακόμα με χρειαζόντουσαν, καθώς ήταν μόνο 14 και 17 χρονών. Είπαν ότι ήμουν πολύ δυνατός. Όμως, δεν ξέρω αν θα είχα αντέξει αν δεν ήμουν εγώ ο άρρωστος αλλά τα παιδιά μου ή η γυναίκα μου.
Πήγα να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων και όταν μπήκα στο γραφείο του γιατρού είδα την γυναίκα μου, Μόντσε, τον Πεπ Γκουαρντιόλα με τη σύζυγό του Κρις, και τους γιατρούς της Μπαρτσελόνα. Βλέποντας τόσο πολύ κόσμο σκέφτηκα “Πρέπει να είναι πολύ άσχημα τα πράγματα”. Όμως είμαι θετικό άτομο και αμέσως είπα στον εαυτό μου πως αν δεν υπάρχει λύση τότε είναι κακή τύχη. Αν υπάρχει, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να ψάξουμε για τον καλύτερο τρόπο.
Στην αρχή σκεφτόμασταν να ακολουθήσω θεραπεία εκτός Ισπανίας γιατί ήταν μια περίπλοκη επέμβαση. Ζήτησα να μιλήσω με την γιατρό Κόρο Μπέσκος και εκείνη με διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να το κάνει. “Κάντο, και δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε”, της είπα. Μου μετέφερε τόση εμπιστοσύνη που πήγα στο χειρουργείο σαν να πηγαίνει κάποιος στην καφετέρια να πιει καφέ. Όταν ξύπνησα ένιωσα πολύ χαρούμενος.
Έπρεπε να υποβληθώ σε ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες όμως ήμουν πίσω στη δουλειά μετά από μερικές εβδομάδες και ένιωσα τόση αγάπη. Προκειμένου να αποφύγω την πίεση προς την γιατρό, δεν θέλησα να μάθει τίποτα κανείς από την ομάδα μέχρι να γίνει η επέμβαση.
Ήταν σαν κάποιος να επιστρέφει σπίτι του κουρασμένος και πέφτει στον καναπέ χωρίς καμία δύναμη και επιθυμία να κάνει τίποτα μέχρι το σπίτι του να πάρει φωτιά και αρπάζει ότι βρει μπροστά του και τρέχει. Έτρεχα και ήταν σαν είχαν περάσει δύο ή τρία χρόνια. Δεν πρέπει να αγχώνεσαι για τίποτα. Αυτό που σήμερα μοιάζει σημαντικό, αύριο δεν είναι και τόσο. Τίποτα δεν είναι σημαντικό στη δουλειά μας. Αυτό που μετράει είναι να είσαι καλά».
