Του Πέτρου Παπαγιώργη
Τότε που ξανάπεσε η καλαθοσφαιρική Ομόνοια Το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού γεύτηκε την περασμένη Παρασκευή η Ομόνοια αφού έχασε στο «Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία» από τον Κεραυνό με 84-89, ενώ την ίδια ώρα η ΕΝΑΔ κέρδισε στην Λεμεσό, τον Απόλλωνα με 82-86. Με τα αποτελέσματα αυτά, οποιαδήποτε και αν είναι η απόφαση της Δικαστικής Επιτροπής της ΚΟΚ, για τον μη διεξαχθέντα αγώνα ΕΝΑΔ – Ομόνοιας, η βαθμολογική κατάταξη μένει αναλλοίωτη.
Ασφαλώς και η εξέλιξη αυτή, προκαλεί έντονη απογοήτευση στους ανθρώπους της ομάδας. Ο επικεφαλής του τμήματος Χριστόφορος Χριστοφόρου, οι συνεργάτες του, οι προπονητές και οι καλαθοσφαιριστές (ενός ρόστερ…ανάγκης), πολέμησαν μέσα σε δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, έκαναν στην αρχή (δημιουργήθηκε μάλιστα η εντύπωση ότι η ομάδα θα αποτελούσε την έκπληξη του πρωταθλήματος) και στο τέλος του πρωταθλήματος, εξαιρετικά παιχνίδια, αλλά τελικά η ομάδα έπεσε. Με αφορμή αυτόν τον υποβιβασμό καλό είναι να υπενθυμίσουμε κάτι από το παρελθόν.
Την περίοδο 1991-92 η Ομόνοια είχε ξαναπέσει στη Β’ κατηγορία (έπεσε επίσης το 1988 και το 1999). Κάθισε εκεί δυο χρόνια κάνοντας παράλληλα δουλειά βάθους με αρχιτέκτονα το Βούλγαρο προπονητή Ιβάν Αντρέεφ. Αυτή η δουλειά βάθους ανέδειξε τους τότε νεαρούς της εποχής Γιώργο και Αντώνη Καραταπάκη, Αντώνη Κωνσταντινίδη, Παύλο Παύλου, Σάββα Νεοφύτου. Όταν τη χρονιά 1994-95 επέστρεψε στους μεγάλους έκανε μια εμφάνιση – ορόσημο στην ιστορία της. Τερμάτισε τρίτη μετά τα πλέι οφ (η καλύτερη μέχρι τότε θέση που πήρε ποτέ) και πήρε το εισιτήριο για την Ευρώπη, αγωνιζομένη στο τότε Κύπελλο Κόρατς με αντίπαλο την Ισραηλινή Χάποελ Χολόν, σημειώνοντας μάλιστα στους αγώνες αυτούς, την πρώτη (και τελευταία) μέχρι τώρα Ευρωπαϊκή της νίκη (82-76). Εκείνη τη χρονιά (1995-96) τερμάτισε και πάλι τρίτη. Οι εποχές ειναι βέβαια διαφορετικές. Όμως είναι καλό να θυμούνται οι άνθρωποι της Ομόνοιας αυτήν την περίοδο, έχοντας πάντοτε στο μυαλό το ρητό, «ουδέν κακό αμιγές καλού».
