Αγαπούλα,
Σου γράφω από το μέλλον, από το καταραμένο 2018, τη χρονιά που θα σε σημαδέψει μάλλον για πάντα. 70 χρόνια μετά έχω να σου πω ότι έχεις κερδίσει τις καρδιές του μισού νησιού και έχεις καταφέρει να γίνεις γνωστή και εκτός συνόρων. Έχεις περάσει χρυσές εποχές αλλά και πέτρινα χρόνια αλλά ποτέ δεν έμεινες μόνη. Έχεις την τύχη να έχεις στο πλάι σου άλλη πάστα φιλάθλων με διαφορετικό DNA και αυτό σε έκανε ξεχωριστή. Εγώ όπως και πολλοί άλλοι δεν είχαμε την τύχη να σε ζήσουμε στις χρυσές σου εποχές αλλά δεν πάψαμε ποτέ να αναπνέουμε για να είμαστε κοντά σου, αυτό πρέπει να σε κάνει υπερήφανη όπως και όλους αυτούς που μόλις σε ίδρυσαν ακόμα και αν τα νέα από το μέλλον για εσένα δεν είναι και τόσο ευχάριστα.
Με δάκρυα στα μάτια έχω να σου εξομολογηθώ ότι αποτύχαμε. Η ζωή αργοσβήνει για εσένα 70 χρόνια μετά, με εσένα στον αναπνευστήρα και όλους εμάς με ματωμένα τα χέρια. 70 χρόνια μετά έχω να σου ότι σε προδώσαμε και σε ξεπουλήσαμε.
Δεν το άξιζες, αλλά δεν είσαι στον αναπνευστήρα για αυτό.
Αποτύχαμε γιατί όταν έπρεπε να αντιδρούσαμε δεν το κάναμε όπως έπρεπε.
Αποτύχαμε γιατί όταν το μαγικό κόκκινο χέρι σε βοηθούσε στις καλές σου εποχές δεν μιλήσαμε γιατί μας σύμφερε, αλλά όπως θα μάθεις και εσύ «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιόν».
Αποτύχαμε γιατί όλοι μαζί πανηγυρίζαμε όταν σκορπίζονταν «δανικά» εκατομμύρια και θα στο κρύψω ήμουνα και εγώ στο αεροδρόμιο όταν καταφθάναν μεγάλα ονόματα για να σε υπηρετήσουν, ήμουνα και εγώ εκεί όταν πανηγυρίζαμε τους τίτλους σου αλλά τότε δεν μίλησα. Για αυτό και τα δικά μου χέρια, όπως όλων μας, έχουν το αίμα σου.
Αποτύχαμε γιατί κανείς από εμάς δεν ανοίγει τα μάτια για να αντικρύσει την αλήθεια. Μάθαμε να ρίχνουμε απλά το μπαλάκι ο ένας στον άλλον, αλλά ουδείς άμοιρος ευθυνών.
Αλλά κυρίως αποτύχαμε γιατί τώρα το μακρινό για εσένα 2018 διστάσαμε πολεμήσουμε τους εγωισμούς μας και να δεν μείναμε ενωμένοι. Κάποιοι σε ξεπουλήσαν φθηνά και άλλοι σε αφήνουν να πεθάνεις με την ψευδαίσθηση ότι θα σε ξαναδημιουργήσουν. 70 χρόνια μετά έχω να σου πω ότι αν μπορούσες να ξαναδημιουργηθείς δεν θα ήσουν μοναδική.
Όσοι είμασταν στο πλάι σου όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ευθύνη. Σε προδώσαμε, σε εγκαταλείψαμε, σε αλλοιώσαμε, δεν σε υπερασπιστήκαμε σωστά αλλά δεν θα σε αφήσουμε να πεθάνεις.
Μπορεί τα ιδανικά και οι αξίες σου να ξεθώριασαν στο χρόνο αλλά είναι ήδη στο DNA μας και δεν θα τις αφήσουμε ποτέ να σβήσουν. Έχουμε χρέος στους εαυτούς μας και στην ιστορία να μείνουμε δίπλα σου και να πεθάνουμε μαζί σου ή να σε αναστήσουμε μέσα από τις στάχτες σου και να σε κάνουμε όπως είσαι τώρα στο ένδοξο 1948.
Μπορεί τώρα στο 1948 που κάνεις τα πρώτα σου βήματα το 2018 να φαίνεται τρομακτικό αλλά σε περιμένω να παλέψουμε μαζί! Σε περιμένω να παλέψουμε μαζί τους εγωισμούς μας που σε οδηγούν στη καταστροφή! Σε περιμένω να κερδίσουμε πίσω τις χαμένες μας Κυριακές και τα στοιχειωμένα μας όνειρα!
Γιατί τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά.
M.T.
