Μέρα καταδίκης του ψευδοκράτους, γεγονός που στο μυαλό μου συσχετίζεται με το τραγούδι του μεγάλου Μάριου Τόκα, «Η δική μου η πατρίδα, έχει μοιραστεί στα δυό».
Έτσι και το πράσινο μας οικοδόμημα, που για πρώτη φορά βρίσκεται διαμοιρασμένο, διχοτομημένο. Αλλά είμαστε στο εμείς. Τι μας χωρίζει πραγματικά; Τα πιο κρύα τσιμέντα; Το ΓΣΠ και το Παλιομέτοχο; Αφού όλοι αποζητούμε μια ΟΜΟΝΟΙΑ αγκάθι στους κομματικούς μηχανισμούς, ΟΜΟΝΟΙΑ της αντίστασης, υπέρ του ΛΑΟΥ και ενάντια στην καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάτι περισσότερο από ομάδα, μια κοινωνία αλληλεγγύης όπως το είδαμε πάμπολλες φορές, με το πιο πρόσφατο την βοήθεια προς τον Λοΐζο Κουκουμά. Μια κοινωνία αλτρουιστών, που τολμώ να πω πως η ταπεινότητα μας ως κοινωνία είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Με ένα συμβάν που με άγγιξε πραγματικά.
Είχα την τύχη να συμμετάσχω στο Αντιφασιστικό τουρνουά της 9, με το έπαθλο να είναι 250 ευρώ. Η ομάδα που το κατέκτησε, προέβη σε μια κίνηση ανθρωπιάς, ταπεινότητας και αλτρουισμού, που για μένα είναι ΛΕΒΕΝΤΙΚΗ. Το έπαθλο πήγε στον νεαρό που πάσχει από την ανίατη νόσο, αλλά κανένα άρθρο, κανένα πρωτοσέλιδο, κανένας τίτλος δεν το ανάφερε μέχρι σήμερα.
Γι’αυτό ρε μάγκες είμαστε μια οικογένεια. Δεν χωράει κανένα σύνορο για κανένα ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ. Όλοι αδέλφια, από τις αρχές μας στο στάδιο ΓΚΟΛ, ως το Μακάρειο, ως το Νέο ΓΣΠ. Όλοι ΟΜΟΝΟΙΑ. Ευπρόσδεκτοι στα κρύα μας τσιμέντα. Όλοι ανεξαρτήτως. Συμπέρασμα ότι και τα δυο κομμάτια είναι αγαπητά το ίδιο. Ίδιο το κίνητρο, ίδιοι στόχοι.
Ένας δεκαεξάχρονος, ονειροπόλος.
