Τι να σου πω ρε τριφυλλάρα μου; Ότι τρέχουν τα μάτια μου από εχτές; Ότι από την ώρα που έκανε την δεύτερη απόκρουση ο Φαμπιάνο πέρασαν μπροστά μου όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια; Από το πρωί βλέπω βίντεο με πανηγυρισμούς του κόσμου την στιγμή του τελευταίου πέναλτι και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
Δάκρυα συγκίνησης, υπερηφάνειας, δικαίωσης, ΛΥΤΡΩΣΗΣ.
Περάσαμε πολλά αγαπούλλα μου μα κοίτα μας, είμαστε ακόμη εδώ! Περάσαμε τα πέτρινα χρόνια αγκαλιά. Στο πλάι σου. Αντέξαμε την υποτίμηση, την λοιδορία, την κοροϊδία, την υπεροψία των απέναντι, τον χλευασμό, την υποτίμηση και τόσα άλλα.
Αντέξαμε αγαπούλλα μου και είμαστε ΕΔΩ πιο δυνατοί από ποτέ. Όπως το προστάζει η ιστορία μας. Αντέξαμε αγαπούλλα μου για εμάς, τα παιδιά μας, τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας.
Αντέξαμε αγαπούλλα μου γιατί αν δεν αντέχαμε εμείς, τότε ποιος;
Αντέξαμε αγαπούλλα μου στα δύσκολα, να δεις τι σου΄χω για μετά…
Αντέξαμε αγαπούλλα μου και όταν όλοι ανταμώσαμε μαζί ψες στην Λακατάμια γιορτάσαμε όπως μας άξιζε. Γιορτάσαμε την ανάσταση μας, την λύτρωση μας, την εξιλέωση μας.
Δεν θα ξεχάσω μια συζήτηση μεταξύ δυο φίλων Ομονοιατών δίπλα μου ψες το βράδυ. Δυο άνθρωποι που ήταν κοντά στα 45 με δάκρυα στα μάτια έλεγαν: «Αντέξαμε ρε. Πόσα χρόνια 10-20; Δαμέ είμαστε ρε, δαμέ θα είμαστε» ενώ τα μάτια τους έδειχναν την συγκίνηση τους και ο ένας πνίγηκε στην αγκαλιά του άλλου.
Γι΄αυτό τον ΛΑΟ ρε τριφυλλάρα μου άντεξες και εσύ. Και τώρα βάζεις πλώρη για άλλα. Μεγαλύτερα. Τώρα τρέμει η γη. Τώρα φοβούνται. Όσοι σε χλεύαζαν τώρα σε φοβούνται.
Γιορτάστε αδέρφια. Το αξίζουμε. Σας αφήνω με ένα τραγούδι αδέρφια γιατί «Τώρα θα γίνουµε εµείς αυτό που περιµένουµε».
ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗΣ
