Ο Ελλαδίτης ποδοσφαιριστής Γιώργος Βακουφτσής, πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας μας, μίλησε στο ραδιόφωνο του Super Sport FM και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην απόφαση του να αφήσει το Αποέλ και να κάνει το βήμα να έρθει στην ΟΜΟΝΟΙΑ.
Είπε: «Είχε τελειώσει η ιστορία για εμένα, προσπάθειες ανανέωσης αλλά δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις με την τότε διοίκηση. Είχε μπει τελεία τότε και δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω, όχι ότι δεν το ήθελα. Απλά υπήρχαν πολλά προβλήματα και δεν υπήρχε η διάθεση να βρεθεί η λύση. Κυρίως από άλλους και το ξέρουν αυτοί που πρέπει. Ήταν και το οικονομικό, δεν πληρωνόμουν για αρκετό καιρό και έληγε και το συμβόλαιο και δεν υπήρχε διάθεση ανανέωσης. Όταν μπαίνει μια τελεία προσπαθείς να βρει τι είναι το καλύτερο για εσένα. Τώρα κατά πόσο μπορεί να γίνει αποδεκτό που πήγα στην Ομόνοια είναι η άποψη του καθενός. Κρατάω και με τις δύο ομάδες πολύ καλές σχέσεις, άσχετα με αυτά που γνωρίζει ο κόσμος. Κράτησα φιλίες και μετέπειτα. Μετά σαν επαγγελματίας βάζεις κάτω τις προτάσεις και επιλέγεις την καλύτερη. Σίγουρα για τους ΑΠΟΕΛίστες δεν ήταν καλό, αλλά εγώ σαν ξένος δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό, κοιτούσα το καλύτερο για εμένα. Πάντα ένας παίκτης ζυγίζει τα οικονομικά και το μέγεθος της ομάδας. Αποφάσισα να πάω στην Ομόνοια, στην οποία επίσης έζησα καλές στιγμές. Αγαπάω την Κύπρο και έλεγα πάντα στους φίλους μου πως εάν θα ζούσα κάπου μόνιμα εκτός από τα Τρίκαλα θα ήταν η Κύπρος. Πραγματικά το λέω από την καρδιά μου».
Ερωτηθείς με τι ασχολείται αυτό το διάστημα, είπε: «Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήμουν μεταξύ Ολλανδίας και Ελλάδας, αλλά τον τελευταίο χρόνο είμαι μόνιμα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Τρίκαλα. Κύρια ασχολία μου είναι η παραγωγή κρασιού σε Γερμανία, Ολλανδία και τελευταία στην Ελλάδα. Είναι στο ξεκίνημα ακόμα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολούμε με το εμπόριο. Με το ποδόσφαιρο επίσης ασχολούμαι γιατί είναι η μεγάλη αγάπη, αλλά όχι επαγγελματικά αλλά σαν χόμπι. Πριν τρία χρόνια ήμουν προπονητής σε μια ομάδα εδώ κοντά στο σπίτι μου. Στην Ολλανδία έχει εστιατόρια ο πεθερός μου και πολλές φορές πήγαμε εκεί για να βοηθήσουμε».
