Ο Λεάντρο Μαρκολίνι Πεντρόσο Ντε Αλμέιδα, γνωστός και ως Λέο είχε φθάσει στο νησί μας τον Ιανουάριο του 2010 για λογαριασμό της Ομόνοιας Λευκωσίας. Ο αμυντικός (κάποτε μέσος) από την Ουγγαρία με καταγωγή από την Βραζιλία αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους παίκτες του τριφυλλιού από την περίοδο 2010 μέχρι και το 2015 όταν και αποχώρησε. Ένας ποδοσφαιριστής που έδινε τα πάντα στο χορτάρι.
Επί τούτου ο Λεάντρο άνοιξε τα χαρτιά του στην ιστοσελίδα μας 24sports για την πορεία του στην Ομόνοια, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε στο «τριφύλλι», τον Νεόφυτο Λάρκου, τους αποκλεισμούς από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις που τον «πλήγωσαν» αλλά και το γιατί έφυγε από την ομάδα.
Διαβάστε αναλυτικά την συνέντευξη του Λεάντρο Μαρκολίνι:
Λέο, ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Πρώτα απ’ όλα που βρίσκεσαι τώρα;
«Βρίσκομαι στην Φερενστβάρος. Σταμάτησα εδώ το ποδόσφαιρο πριν από λίγα χρόνια, και είχα αναλάβει την δεύτερη ομάδα ως προπονητής. Ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα και όταν ο πρώην προπονητής της πρώτης ομάδας έλυσε το συμβόλαιο του και αποχώρησε, ανέλαβα ως δεύτερος προπονητής και βοηθός του Ντέγιαν Στάνκοβιτς. Αυτή είναι η πρώτη μου σεζόν σαν βοηθός προπονητή».
Ήρθες στην Κύπρο το 2010 για λογαριασμό της Ομόνοιας. Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε είχε προσεγγίσει;
«Ο Ευαγόρας Χριστοφή ήταν αυτός που είχε επικοινωνήσει μαζί μου. Με βοήθησαν φυσικά και άλλοι μεγάλοι παίκτες από την Ουγγαρία φυσικά όπως και ο Γιόζεφ Τζούριακ. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, όταν με είχε προσεγγίσει η Ομόνοια πριν τα Χριστούγεννα του 2009 και μέσα σε λίγες εβδομάδες ήρθα στην Κύπρο».
Είχες κάποια άλλη πρόταση εκείνη την περίοδο και αν ναι, από κάποια Κυπριακή ομάδα;
«Είχα κάποιες προτάσεις αλλά όχι από την Κύπρο. Παίζαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ντέμπρετσενι πριν πάω στην Ομόνοια. Είχα καλή χρηματιστηριακή αξία και ήταν καλή ευκαιρία. Ευτυχώς επέλεξα την καλύτερη επιλογή τότε που ήταν η Ομόνοια».
Πώς ήταν η Ομόνοια εκείνο τον καιρό;
«Ήταν μια πολύ δυνατή ομάδα. Ειδικά με τους Κύπριους παίκτες. Αλωνεύτης, Μακρίδης, Γιωργαλλίδης φυσικά και ο αρχηγός μας ο Ηλίας Χαραλάμπους ήταν όλοι δυνατοί χαρακτήρες. Ήταν εύκολο να έρθεις κοντά τους και με βοήθησαν».
Μπορείς να μας πεις μια ιστορία από την περίοδο σου στην Ομόνοια;
«Δεν έχω πολλές, αλλά μία η οποία δεν νομίζω να ανάφερα ποτέ ήταν ότι το ΑΠΟΕΛ είχε καλέσει αρκετές φορές, το ίδιο και ο προπονητής τον τότε καιρό για να πάω σε αυτούς. Είχαν αρκετούς Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές και είχα καλή σχέση μαζί τους. Είναι αστείο πως μετά από τους πρώτους έξι μήνες στην Ομόνοια, είχαν επικοινωνήσει μαζί μου. Γνώριζαν πως η Ομόνοια είχε οικονομικά προβλήματα γιατί ήμασταν απλήρωτοι για τρεις με τέσσερις μήνες και είχαν αγωνιστεί και στο Τσάμπιονς Λιγκ και θεώρησαν πως αυτό θα με κέρδιζε. Αλλά δεν είμαι τέτοιος τύπος, δεν θα έφευγα για να πάω στον ανταγωνιστή της Ομόνοιας. Είπα στον τότε προπονητή ευχαριστώ για το ενδιαφέρον αλλά θα παραμείνω στην Ομόνοια».
Η Ομόνοια είχε όντως πληρώσει για να σε αποκτήσει από την Ντέμπρετσενι;
«Ναι είχαν πληρώσει. Είχα συμβόλαιο ακόμη εκεί και έδωσαν ένα χρηματικό ποσό για να με αποκτήσουν. Δεν θυμάμαι το ποσό αλλά είχα και καλή σχέση με τον πρόεδρο και ποτέ δεν είχα δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Ήταν καλή ευκαιρία για εμένα».
Στον πρώτο σου χρόνο στη Ομόνοια κερδίσατε τον τίτλο με τον κ. Λεμονή. Πες μας λίγο για αυτό;
«Ο Λεμονής τότε ήταν πολύ καλός. Προπονητής της τακτικής. Θυμάμαι τα τελευταία παιχνίδια ειδικότερα στα πλέι οφ με τον κόσμο που γέμιζε το ΓΣΠ και γινόταν χαμός. Εκείνο το παιγνίδι απέναντι στο ΑΠΟΕΛ το τελευταίο ήταν απίθανο και με την φιέστα.. ήταν απίστευτο. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Ήσουν και μέλος της ομάδας που κατέκτησε το κύπελλο με τον Λάρκου. Πώς ήταν ο ίδιος ως προπονητής;
«Ο Λάρκου ήταν και αυτός πολύς καλός. Δυνατός χαρακτήρας, δουλευταράς και είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στα αμυντικά μας καθήκοντα. Δουλεύαμε σκληρά, ειδικότερα στο τομέα της φυσικής κατάστασης. Θυμάμαι επίσης πως ήμασταν πάρα πολύ καλοί στις στημένες φάσεις. Δεν είχαμε θέματα παρόλα τα οικονομικά προβλήματα. Κατάφερε να μας κρατήσει όλους οργανωμένους και ήταν μια πολύ καλή χρονιά. Δυστυχώς δεν κερδίσαμε τον τίτλο αλλά πήραμε το κύπελλο Ήταν ο προπονητής που με βοήθησε να γίνω καλύτερος».
Σκόραρε ένα από τα πιο όμορφα σου γκολ απέναντι στον ΑΠΟΕΛ στην νίκη με 3-0. Είναι ακόμη ένα από τα αγαπημένα σου;
«Ήταν ένα φανταστικό τέρμα, όχι όμως το σημαντικότερο που είχα βάλει με την Ομόνοια. Θυμάμαι ένα παιχνίδι κυπέλλου για τα ημιτελικά, δεν θυμάμαι αντίπαλο σε εκείνο είχα σκοράρει ένα ωραίο τέρμα, όπως επίσης φυσικά και με την Σάλτσμπουργκ στην Ευρώπη αλλά με το ΑΠΟΕΛ ήταν το αγαπημένο μου ναι».
Οι φήμες περί στημένων παιχνιδιών. Είχες ακούσει οτιδήποτε;
«Από την πλευρά μου όχι. Ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ακούσαμε τις φήμες και τις ακούγαμε συνέχεια ότι κάποιος από την Κύπρο το έκανε και κάτι έτσι αλλά ποτέ προσωπικά δεν είδα κάτι. Οι άνθρωποι που με γνώριζαν στην Ομόνοια ήξεραν ότι ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο και δεν είχαμε τέτοια προβλήματα».
Ακόμη κρατάς κάποια επαφή με παίκτες της Ομόνοιας;
«Κρατάω ναι. Με κάποιους Πορτογάλους και Βραζιλιάνους κρατάμε. Κάποιοι έγιναν προπονητές, ατζέντηδες και επικοινωνούμε για κάποιους παίκτες».
Μίλησε μας λίγο για τις προσπάθειες της Ομόνοια για είσοδο στους ομίλους. Τι θυμάσαι από τους αποκλεισμούς, που μπορεί να σε επηρέασε και αυτό;
«Νομίζω το πιο αρνητικό κομμάτι στην Ομόνοια ήταν αυτό. Το μόνο πράγμα που δεν είχαμε πετύχει. Ήταν τόσο εκνευριστικό. Είχαμε δύο φορές την ευκαιρία και δεν τα καταφέραμε. Τα συναισθήματα ήταν πολύ αρνητικά. Θυμάμαι με τον Ερυθρό Αστέρα πήγαμε στα πέναλτι και δεν τα καταφέραμε. Απέναντι στην Σάλτσμπουργκ εκεί με τον Λεμονή στο πρώτο παιχνίδι πήραμε την ισοπαλία 1-1 και στον επαναληπτικό μπορεί να έκανε λάθος και ο Λεμονής. Έβαλε τρεις επιθετικούς και τον Λούα Λούα από την αρχή ενώ δεν ήταν έτοιμος να αγωνιστεί θυμάμαι. Ήταν δυνατή ομάδα εκείνη και ήταν καλύτερη μας. Δεν είχαμε και τύχη και αποκλειστήκαμε. Με την Άστρα στο πρώτο παιχνίδι πήραμε την ισοπαλία 1-1 στο πρώτο και στο δεύτερο δεν παίξαμε καλά. Δεν δώσαμε τα πάντα. Με την Ντιναμό Μόσχας ήταν το χειρότερο. Με την Μεταλίστ Χάρκιφ επίσης το ίδιο. Χάσαμε 1-0 στην Κύπρο και εκτός έδρας κάναμε εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο και κερδίζαμε 2-0. Κάναμε τα πάντα μέχρι το 75ο λεπτό και τότε τα καταστρέψαμε όλα. Ήταν πολύ επώδυνο. Αλλά η πρώτη φορά που η Ομόνοια πέρασε στους ομίλους θυμάμαι το έβλεπα το παιχνίδι και ήμουν τόσο χαρούμενος ότι πέρασε στους ομίλους».
Μπορεί να ήσουν εκτός αποστολής λόγω τραυματισμού αλλά θα ήθελα να μου πεις τι θυμάσαι από εκείνο τον δραματικό αποκλεισμό από την Ντιναμό Μόσχας;
«Τι να σου πω… Ήμουν τραυματίας και είχα μείνει σπίτι και έβλεπα το παιχνίδι και δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα. Ήμουν τόσο χαρούμενος στην αρχή γιατί ένιωθα ότι θα προκριθούμε. Κανένας δεν πίστευε ότι μπορούσαμε να τους αποκλείσουμε και σίγουρα αυτό που έγινε δεν το είχα ξαναδεί. Άλλαξε την ιστορία της Ομόνοιας και σίγουρα και στο οικονομικό κομμάτι έπαιξε ρόλο».
Λέο, ήθελες όντως να φύγεις από την Ομόνοια ή συνέβη κάτι άλλο;
«Θυμάμαι πως έληγε το συμβόλαιο μου και ερχόμουν πίσω από τραυματισμό. Τότε ο προπονητής της ομάδας ο Κώστας Καϊάφας μου ζήτησε να μείνω και με ήθελε αλλά η διοίκηση δεν πίστευε πως μπορούσα να παίξω σε ψηλό επίπεδο λόγω και των 33 χρόνων που ήμουν. Δεν πίστευαν πως μπορούσα να δώσω κάτι στην ομάδα. Μου πρόσφεραν ένα χρόνο συμβόλαιο με χαμηλότερες απολαβές. Τότε μου τηλεφώνησε και η Φερενστβάρος και μου έκανε πρόταση. Μου έδειξαν ότι με ήθελαν και αν δεν ήταν αυτοί δεν θα ερχόμουν πίσω σπίτι. Αυτοί μου έδωσαν μια ευκαιρία ξανά και θεώρησαν ότι μπορώ να προσφέρω. Ήμουν ήδη πέντε χρόνια στην Ομόνοια και θεώρησα ήταν καλή στιγμή να αποχωρήσω. Στην Φερενστβάρος κέρδισα το πρωτάθλημα και επιστρέψαμε την ομάδα πίσω στην κορυφή».
Ήσουν ένας από τους αγαπημένους παίκτες της ομάδας, το νιώθεις ακόμη αυτό;
«Ναι, φυσικά. Πολλές φορές όταν βλέπω Κύπριους με θυμόνται όλοι. Όταν ήμουν στην Κύπρο συνέχεια ερχόντουσαν να μου μιλούσαν και για να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο κόσμος μπορεί να πει πολλά σε αυτό. Πάντα ήταν εκεί ο κόσμος της Ομόνοιας και στα καλά και στα δύσκολα. Αυτό το απόλαυσα. Καταλαβαίνεις πως άφησες κάτι πίσω που αξίζει. Πάντα θα έχω την Ομόνοια στην καρδιά μου».
Ξεχώριζες κάποιο από την ομάδα τότε;
«Είχαμε πολύ καλούς παίκτες. Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, τι απίστευτος παίκτης ήταν. Μπορεί να ήταν λίγο μεγάλος αλλά το είχε ακόμη. Ο Μακρίδης, ο Χριστοφή, να πω και για τον Νούνο;. (γέλια) ήταν τόσο μα τόσο καλός. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Νούνο στα 20 του πως έπαιζε, τόσο καλός παίκτης. Στα 33 με 34 του χρόνια έτρεχε σαν μικρό παιδί.. έκανε τα πάντα, στις προπονήσεις όλα. Απίστευτος παίκτης. Δεν μπορώ όμως να πω ένα όνομα, υπήρχαν αρκετοί».
Βλέπεις την Ομόνοια αυτήν την περίοδο;
«Δυστυχώς όχι, όσο πριν. Λόγω του ότι έχω πολλά πράγματα να κάνω και με την ομάδα. Κάθε εβδομάδα παίζουμε και εμείς παιχνίδι άρα δεν έχω χρόνο να την βλέπω ζωντανά αλλά βλέπω τα στιγμιότυπα. Είναι καλή ομάδα η φετινή με ένα σύμπλεγμα Κυπριών και ξένων έμπειρων ποδοσφαιριστών. Θεωρώ όμως πως το γεγονός ότι δεν είναι σταθερή στα αποτελέσματα της, στοιχίζει στην ομάδα και γι’ αυτό δεν είναι στην κορυφή μαζί με τον ΑΠΟΕΛ».
Αν η Ομόνοια σου πρόσφερε κάποια δουλεία στον σύλλογο θα το σκεφτόσουν;
«(Γέλια).. φυσικά και ναι. Είναι η Ομόνοια δεν μπορείς να μην το σκεφτείς αλλά αυτήν την στιγμή δύσκολα. Είμαι στο κατάλληλο μέρος, από τα καλύτερα. Με πίστεψαν και μου έδωσαν όλοι τους την υποστήριξη σε αυτό και δουλεύουμε σκληρά. Ο προπονητής της ομάδας είναι ένας θρύλος και μαθαίνω από αυτόν. Τον τεχνικό διευθυντή τον γνωρίζω γιατί αγωνιζόμασταν μαζί και ο πρόεδρος ήταν αυτός που με έφερε πίσω. Άρα καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει θέμα τώρα για να φύγω αφού είμαι ικανοποιημένος εδώ».
Το οικονομικό πρόβλημα επηρέασε την ζωή σας;
«Φυσικά και ναι. Ήμασταν τρεις και τέσσερις μήνες απλήρωτοι και ήταν δύσκολο γιατί ήμουν αρχηγός και όλοι με έπιαναν τηλέφωνο. Κάποιοι δεν ήθελαν να παίζουν, ούτε να έρχονται προπόνηση και ήθελαν να κάνουν απεργία αλλά έπρεπε να παίξουμε για τους στόχους μας που ήταν ψηλοί και να βγούμε στην Ευρώπη. Επίσης έβλεπες την αγάπη του κόσμου στις εκδηλώσεις που έκανε ο σύλλογος. Πάντα όταν πηγαίναμε κάπου γινόταν χαμός από τον κόσμο που έδειχνε πόσο αγαπούσε τον σύλλογο. Ο κόσμος έδινε όλα τα λεφτά του και αυτό ήταν απίστευτο. Προσπάθησα και εγώ και άλλα άτομα βοήθησαν στο να γίνουν λίγο καλύτερα τα πράματα. Μιλήσαμε και με τον σύλλογο για να βοηθήσουμε κάποιους παίκτες. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι όταν ήμουν και αρχηγός και ήμουν σε δύσκολη θέση».
Φτάνοντας στο τέλος της συνέντευξης Λέο, θα ήθελα να μου πεις γιατί επέλεξες τον αριθμό 44;
«(Γέλια).. πάντα ήθελα ο αριθμός μου να βρισκόταν από το 2 μέχρι το 11. Αλλά όταν ήρθα στον σύλλογο όλοι αυτοί οι αριθμοί ήταν πιασμένοι από άλλους αναγκαστικά έπρεπε να πιάσω άλλους. Άλλος αριθμός που ήθελα ήταν το 16 αλλά τον φορούσε ο Κασέκε και τότε ο Τεχνικός Διευθυντής μου είπε να πιάσω το 44 γιατί φορούσα το 4 στην Ντέμπρετσενι και αυτό έκανα».
Από 24sports.com.cy
