Καλεσμένος στην εκπομπή «τετ – α – τετ» με τον Τάσο Τρύφωνος ήταν ο Πρόεδρος της ομάδας μας, Σταύρος Παπασταύρου.
Ο ισχυρός άνδρας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αναφέρθηκε σε αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα για την προσωπική του ζωή, όσο και για το όραμα που έχει ως πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Οι τοποθετήσεις του:
“Τώρα που μεγάλωσαν οι κόρες μας και έφυγαν από το σπίτι ελπίζω να περνούμε περισσότερη ώρα στην Κύπρο”.
Αν αυτό που βιώνει είναι ένα succes στόρυ:“Δεν γεννήθηκα πλούσιος, το αντίθετο. Εγώ πιστεύω για να πούμε αν η ζωή μου είναι ένα succes story θα πρέπει να τελειώσει. Ό, τι ζούμε μέχρι σήμερα είναι τουλάχιστον προσωρινό. Φαίνεται ότι είναι επιτυχημένη, όμως η ιστορία της ζωής μου δεν τελείωσε ακόμα”.
Για την οικογένεια του: “Είμαι ο μικρότερος από τα 8 παιδιά μεγάλωσα στα κατεχόμενα στη Λύση. Μετά τον πόλεμο μετακομίσαμε στην Ξυλοτύμπου και εκεί κάπως έσπασε η οικογένεια. Ορισμένοι έψαξαν άλλους τρόπους για να ζήσουμε. Δεν είχαμε τίποτα τα αφήσαμε όλα πίσω. Εγώ με τους γονείς μου πήγαμε σ’ ένα χωριό που ήταν Τουρκοκύπριοι και ήταν δύσκολη ζωή. Ήμουν 7 χρονών όταν έγινε η εισβολή. Δεν μπορώ να πω ότι έζησα πολύ δύσκολα. Ήμασταν κλειστή αγαπημένη οικογένεια, δεν μου έλειψαν πολλά. Για τους γονείς μου η ζωή ήταν δύσκολη. Θυμάμαι την μέρα της εισβολής και τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τη Λύση. Κάποιες από αυτές τις στιγμές τις θυμάμαι”.
Πως βίωσε την εισβολή: “Ήμασταν φτωχοί και μετά τον πόλεμο γίναμε πιο φτώχοι. Στα 12 επέστρεψα στην Ξυλοτύμπου που ήταν οι υπόλοιποι. Μέναμε σε παράγκες μέχρι τα 15-16. Μετά ενοικιάσαμε ένα σπίτι. Δεν είχα μεγάλα όνειρα”.
“Δεν πίστευα ότι θα έφτανα εδώ στο σήμερα. Μετά τον πόλεμο αναγκαστήκαμε να κάνουμε διάφορα για να επιβιώσουμε. Πριν την Αμερική δούλεψα σε χτίσματα 1-2 καλοκαίρια, μετά σε κάποια ξενοδοχεία. Αυτές ήταν οι δουλειές μου πριν το στρατό. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήθελα, μέσα από τις δουλειές που έκανα ήθελα να πάω σε διαχείριση ξενοδοχείων στην υψηλότερη θέση”.
Την σχέση του με τον αθλητισμό: “Δεν είχα κάποια σχέση, το πρώτο παιχνίδι που παρακολούθησα σε γήπεδο ήταν της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πριν από πέντε χρόνια”.
Για την οικογένεια του και η ομάδα που υποστηρίζουν: “Η οικογένεια ήταν όλοι Ανορθωσιάτες, τώρα που είμαι εγώ στην ΟΜΟΝΟΙΑ, σχεδόν όλοι έγιναν με την ΟΜΟΝΟΙΑ”.
Για τις σπουδές του: “Στα 18 έδωσα εξετάσεις και πέρασα οικονομικά στη Θεσσαλονίκη όμως δεν πήγα λόγω της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας. Είχα ένα ξάδελφο μετά το στρατό που ήταν στην Αμερική και ήρθε να μας επισκεφθεί. Μου είπε πως κέρδιζε αρκετά λεφτά για να πληρώνει δίδακτρα και να ζει. Μετά από αυτό αποφάσισα να πάω και εγώ το 1987 στη Νέα Υόρκη. Δεν τους άρεσε, όμως ήξεραν ότι δεν είχα προοπτικές εδώ. Ήθελα να σπουδάσω και να πληρώνω μόνος μου τα δίδακτρα”.
Για την ζωή του στην Αμερική: “Στην πρώτη μου νύχτα ήταν να μείνω στο διαμέρισμα κάποιου φίλου, έβλεπα γύρω και λέω που ήρθα. Μου έκανε εντύπωση, έβλεπα από κοντά αυτά που βλέπαμε στα έργα. Ξυπνήσαμε με χιόνι την πρώτη νύχτα. Την επόμενη πήγα στο διαμέρισμα με συγκάτοικο. Η δουλειά άρχισε πριν την Πρωτοχρονιά σ’ ένα κρεοπωλείο. Ο άνθρωπος ήθελε βοήθεια λόγω γιορτών κα ιμετά με έδιωξε. Μετά ήμουν delivery boy, δεν γνώριζα τους δρόμους. Αυτή ήταν η τελευταία δουλειά μέσα στον Ιανουάριο. Ένιωθα μόνος όμως επειδή ήμουν νεαρός ήταν πιο εύκολο”.
“Έψαξα δουλειά στην Αστόρια. Χτύπησα όλες τις πόρτες για να βρω δουλειά, όμως δεν είχα την κάρτα για να δουλέψω μόνιμα. Ήταν μία δύσκολη εποχή για την Αμερική. Ζούσα με ότι είχα από την Κύπρο. Η μητέρα μου είχε κάνει χαλούμια, πήγαινα υπεραγορά αγόραζα ψωμί και ντομάτες. Αυτό ήταν το πρόγευμα, το μεσημεριανό και το δείπνο μου. Η μισή βαλίτσα ήταν χαλούμια, με τρόμαζε η επόμενη μέρα. Ήξερα ότι σε κάποια στιγμή μπορεί να πεινούσα, είπα ότι έπρεπε να έρθω πίσω στην Κύπρο. Ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε έρχομαι Νέα Υόρκη και δεν έχω κάπου που να μείνω και του είπα να έρθει σπίτι μου. Ο Δημήτρης ήρθε με κάποια λεφτά, πλήρωσε και τον επόμενο μήνα και είχα ένα μήνα μπροστά μου για να δω τι θα κάνω. Μιλώ για τον Δημήτρη Γρηγόρη, η επίσκεψη του έφερε αναβολή στην επιστροφή μου. Πήγα με 1000 δολάρια και έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Ο Δημήτρης μου έδωσε περισσότερο χρόνο”.
“Δούλευα σε κάποια σπίτια στο Νιού Τζέρσι και μετακόμισα εκεί. Έμενα στο υπόγεια του μάστορου μου, έμενα με 4 άτομα. Όλοι φοιτητές Κύπριοι. Η δουλειά αυτή είχε να κάνει με επένδυση εξωτερικών σπιτιών. Δούλεψα εκεί 4-5 μήνες, φύλαξα λεφτά αγόρασα αυτοκίνητο και ήρθα πίσω Νέα Υόρκη και άνοιξα δικές μου δουλειές. Αυτό δεν κράτησε πολύ, έμαθα construction και ήταν δύσκολο για το σχολείο. Δουλειά και σχολείο τα πρώτα χρόνια, community college, σπούδαζα οικονομικά, ήθελα να γίνω μάνατζερ ξενοδοχείου. Δεν ήθελα να αποτύχω, δεν ήθελα ν’ αναγκαστώ να έρθω πίσω. Τα πρώτα χρόνια ήταν απλά θέμα επιβίωσης μέχρι την επόμενη μέρα. Οι παραπάνω Κύπριοι φοιτητές ήρθαν πίσω. Ήμουν αναγκασμένος να πετύχω”.
“Η ζωή δεν ξέρεις τι θα σου φέρει”.
“Οι δουλειές που άρχισα με ανάγκασαν να σταματήσω το Πανεπιστήμιο για να προλαβαίνω. Από αυτή τη μέρα άρχισα να βγάζω λεφτά και να είμαι πιο άνετος από τους γύρω μου. Άρχισα γραφείο που ασχολείται με construction. Το πήρα απόφαση ότι θα έμενα Αμερική. Έστησα δικά μου συνεργεία και εγώ έμενα στο γραφείο, πήρα ρίσκα. Όταν προσπαθείς να μεγαλώσεις μία επιχείρηση ότι παίρνεις τα βάζεις πίσω. Έβλεπα το επόμενο βήμα, την επόμενη ευκαιρία την επόμενη επιχείρηση”.
“Το μόνο που μπορώ να πω γι’ αυτό είναι ότι ποτέ δεν έκλεψα από κανένα, ήμουν δίκαιος με όλους αλλά δεν άφηνα και κάποιον να με αδικήσει. Ήξερα το συμφέρον μου. Γύρω στο 2000 ένιωσα ότι πατώ στα πόδια μου”.
“Αγόρασα μία τράπεζα στην Αμερική πριn ένα χρόνο την Alief First Bank. Η εταιρεία που άνοιξα πριν 25 χρόνια είναι η TMS που αγοράζουμε δάνεια. Τα περισσότερα τα εξυπηρετούμε και παίρνουμε ένα μερίδιο από τους τόκους. Έκανα δάνεια σαν μεσίτης και είχα και γραφείο που αγόραζα, ενοικίαζα σπίτια. Σιγά-σιγά είδα ότι υπήρχαν περισσότερα ενδιαφέροντα στην τράπεζα. Αποφάσισα να συγκεντρωθώ μόνο στο TMS τα υπόλοιπα έχουν κλείσει”.
“Η δυσκολία να πετύχεις είναι το ίδιο σε κάθε χώρα. Ερχόμασταν κάθε χρόνο στην Κύπρο, είχα κάποια ευχέρεια σε θέμα οικονομικών. Το 1993 αγόρασα το πρώτο μου σπίτι. Έβλεπαν οι γονείς μου τα σημάδια ότι ήμουν σε καλό δρόμο. Ήρθαν όταν παντρεύτηκα αλλά και πριν”.
“Μέχρι τελευταία μέρα η μάνα μου μου έλεγε ότι έπρεπε να έρθω πίσω. Όταν ήρθαν οι κόρες μου το πήρε απόφαση ότι θα έμενα εκεί για πάντα”.
“Οι κόρες μου αγαπούν την Κύπρο, βαφτίσθηκαν εδώ, έρχονται κάθε χρόνο και έχουν καλές σχέσεις με την οικογένεια”.
