Τα λόγια φεύγουν, τα γραπτά μένουν — και στην περίπτωση του Σταύρου Παπασταύρου, αυτή η ρήση αποκτά ιδιαίτερο βάρος.
Ο Πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεσμεύτηκε δημόσια ότι η ομάδα θα κινηθεί για τέσσερις ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, ξεκάθαρα ενδεκαδάτους, όπως ανέφερε. Από τότε, πέρασαν οι βδομάδες που είπε που θα γινόταν η ενίσχυση και το μόνο που μετράμε είναι απουσίες, τραυματισμούς και αβεβαιότητα.
Η ομάδα ετοιμάζεται σε τέσσερα βράδια να μπει στη μάχη της Ευρώπης με -2 παίκτες (Ιγκεμπρίτσεν και Ελάντερ εκτός), με Γιόβετιτς αμφίβολο, και με τον μοναδικό νεοφερμένο Χατζηγιοβάνη να αποχωρεί τραυματίας. Αν αυτό δεν είναι εικόνα αποδιοργάνωσης, τότε τι είναι;
Ο κόσμος δεν απαιτεί θαύματα. Ζητά συνέπεια λόγων και πράξεων. Ζητά σοβαρότητα στον σχεδιασμό και σεβασμό προς το σήμα, τη φανέλα και τον ίδιο. Όταν μιλάς για τέσσερις βασικούς και δεν φέρνεις κανέναν, δεν υπάρχει άλλοθι. Όταν βλέπεις την ομάδα να αποτυγχάνει να κερδίσει ούτε σε φιλικό, όταν οι κενές θέσεις παραμένουν κενές, τότε ναι — το «καζάνι» όχι μόνο βράζει, έχει ξεχειλίσει.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι απλώς ένας σύλλογος. Είναι ένα μέγεθος που κουβαλά ιστορία, απαίτηση και πίεση. Και αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει καν το επικοινωνιακό στήριγμα που να δώσει στον κόσμο την ελάχιστη ελπίδα. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Το μήνυμα που φεύγει προς τα έξω είναι ένα: Αβεβαιότητα. Προχειρότητα. Έλλειψη σχεδίου.
Αν δεν γίνουν άμεσα κινήσεις, αν δεν φτάσουν οι παίκτες χθες, τότε η ζημιά δεν θα είναι μόνο αγωνιστική. Θα είναι και ηθική, ψυχολογική και διοικητική. Η εμπιστοσύνη του κόσμου δεν είναι ανεξάντλητη. Και δεν χτίζεται με δηλώσεις. Χτίζεται με έργα. Και προς το παρόν, δεν υπάρχει τίποτα χειροπιαστό.
Ώρα για δράση. Ώρα να μιλήσουν οι πράξεις. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, το τίμημα θα είναι βαρύ — και δίκαιο.
Του Παναγιώτη Τούμπα
