Γράφει ο Λίμπερο
Άλλη μια βδομάδα ολοκληρώθηκε χωρίς τη μεγάλη είδηση στην ΟΜΟΝΟΙΑ, με τον κόσμο να αναμένει εξελίξεις που αφορούν τον αγωνιστικό σχεδιασμό και τις μεταγραφές κατ’ επέκταση. Η στήλη αυτή το έχει δηλώσει με πολλούς τρόπους προηγουμένως, πως προέχει να έρθουν ποδοσφαιριστές που θα ανεβάσουν την ομάδα ένα επίπεδο πάνω και ας έρθουν την τελευταία ημέρα. Μπορείτε να ανατρέξετε στο αρχείο της στήλης για του λόγου το αληθές. Το σημερινό άρθρο όμως θα ασχοληθεί με κάτι εντελώς διαφορετικό.
Το φαινόμενο γκρίνια και μηδενισμός, από πού προέρχεται και πως σταματά;
Ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ έχει περάσει από συνεχόμενες ψυχρολουσίες αυτά τα χρόνια. Από μεγάλες πίκρες, απογοητεύσεις και όλα τα σχετικά. Η τραγική κατάσταση στην ΟΜΟΝΟΙΑ τα τελευταία χρόνια δεν ήρθε όμως και τόσο ξαφνικά. Ήρθε ως αποτέλεσμα συνεχόμενων λαθών, κακής διαχείρισης, ανικανότητας, νεοπλουτισμού, αρχοντοχοριατισμού και ερασιτεχνισμού ταυτόχρονα.
Ένα ολόκληρο οικοδόμημα ξηλώθηκε από τους πυλώνες του και αιωρήθηκε μεταξύ ανυπαρξίας και αφανισμού. Ο κόσμος αυτά τα χρόνια είδε ποδοσφαιριστές τουρίστες να πάνε και να έρχονται, χωρίς ιδιαίτερη προσφορά, χωρίς κατάκτηση τίτλων. Είδε πόλεμο ενάντια σε μερίδα κόσμου του Σωματείου, είδε το χρέος να αλλάζει συνεχώς νούμερα, είδε την ΟΜΟΝΟΙΑ να μικραίνει στο γήπεδο και στα μάτια των αντιπάλων της. Αυτό που ΔΕΝ είδε ήταν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και την κάθαρση. ΔΕΝ είδε πραγματική διάθεση από τις διοικήσεις για να βάλουν τον κόσμο στο κέντρο λήψης αποφάσεων, ΔΕΝ είδε να υλοποιούνται υποσχέσεις.
Ακόμη πιο σοβαρό ήταν το γεγονός πως η ομάδα έριξε από μόνη της τον πήχη των απαιτήσεων της και έστρεψε όλη της την προσοχή στην οικονομική σωτηρία του Σωματείου. Και ενώ μπορούσε βάση των συνθηκών να κτίσει από το μηδέν σε γερές βάσεις, αυτή επέλεξε να «κουτσοπεράσει» με ποδοσφαιριστές αμφιβόλου αξίας κάνοντας δεκάδες λάθη στις επιλογές της και στην διαχείριση της μεγάλης κρίσης. Χωρίς πλάνο, χωρίς όραμα, χωρίς προοπτικές. Η στροφή στον επαγγελματισμό άργησε αδικαιολόγητα ενώ οι αντίπαλοι μας εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την δική μας ανυπαρξία και γιγαντώθηκαν. Κάποιοι πολύ, άλλοι λιγότερο εκμεταλλεύτηκαν με το παραπάνω την κατάσταση στην ΟΜΟΝΟΙΑ και βρήκαν έδαφος για να δυναμώσουν.
Το τελευταίο έπαιξε, και συνεχίζει να παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία και την διάθεση του κόσμου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αυτά που φώναζε και ονειρευόταν πρώτα ο ΟΜΟΝΟΙΑτης, αυτά που οριοθετούσε ως στόχους και όνειρα, άλλοι τα αντέγραψαν και κατάφεραν να τα κάνουν πράξη. Ο πράσινος λαός που τολμώ να πω πως ήταν ο εμπνευστής όλων αυτών των αλλαγών, εξαναγκάστηκε να δει τους αντιπάλους του να πετυχαίνουν και την δική του ομάδα να πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Γιατί όταν ο ΟΜΟΝΟΙΑτης συζητούσε για στροφή στον επαγγελματισμό και προωθούσε στις διοικήσεις του Σωματείου τρόπους για να γίνει αυτό, οι άλλοι είτε δεν ασχολούνταν όσο εμείς με το ποδόσφαιρο είτε υποτιμούσαν την αξία του.
Και για να καταλήξω κάπου. Η γκρίνια και η μηδενιστική κριτική μεγάλης μερίδας του κόσμου ήταν δημιούργημα του ίδιου του Σωματείου βγαλμένο από τις εκλογικές συνελεύσεις, τη κόντρα με τους οργανωμένους, τη μη πρωταγωνιστική πορεία, τις σοβαρές παραλείψεις στην επαγγελματική στελέχωση του Σωματείου και την έλλειψη διαφάνειας. Αν μπορεί κανείς να αδικήσει τον κόσμο ας το δηλώσει δημόσια, εγώ δεν μπορώ να τον αδικήσω. Νιώθω το ίδιο εκνευρισμό μέσα μου για όλα αυτά που περίγραψα πιο πάνω, νιώθω το ίδιο προδομένος από την δική μας ομάδα και απαιτώ το ίδιο με τον υπόλοιπο κόσμο να μάθουμε από τα λάθη μας και να κάνουμε επιτέλους τα σωστά βήματα.
Το μήνυμα της ημέρας:
Όταν η απειλή για πτώχευση μας κτύπησε την πόρτα, αυτό που ακολούθησε, μπορεί να αποτελεί ένδοξη και περήφανη στιγμή για κάθε φίλο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όμως ταυτόχρονα πλήγωσε πολύ περισσότερο την σχέση του κόσμου με το Σωματείο απ’ όσο αρχικά φάνηκε. Η επόμενη μέρα των εκστρατειών οικονομικής ενίσχυσης δεν ήταν αυτή που ανέμενε ο κόσμος. Αντί να γίνει πραγματική στροφή του Σωματείου, με εγγραφή χιλιάδων μελών και ένα ολοκληρωτικά νέο συμβούλιο για να κτίσει επαγγελματικά την «νέα» πορεία της ομάδας, αυτό που έγινε ήταν η συνέχιση της ίδιας φιλοσοφίας με τη μόνη διαφορά πως οι διοικήσεις είχαν να αντιμετωπίσουν, πέραν της μεγάλης απογοήτευσης του κόσμου, τα τεράστια οικονομικά χρέη. Το εγχείρημα αποδεικτικέ σκληρό και οι σχέσεις διοίκησης-κόσμου δέχτηκαν το μεγαλύτερο κτύπημα που μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Σήμερα η στροφή προς το σωστό δρόμο έγινε, όμως είναι απλά η αρχή. Η πλειοψηφία του κόσμου δυστυχώς μπερδεύει το αγωνιστικό πρότζεκτ του Τεχνικού Διευθυντή με το «πρότζεκτ» των προηγούμενων διοικήσεων. Η σύγχυση των δύο είναι καταστροφική και φαίνεται από τις συζητήσεις του κόσμου και τα γεμάτα μίσος και ειρωνεία σχόλια. Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να βελτιωθούν οι σχέσεις διοίκησης – κόσμου, ξέρω όμως σίγουρα πως αν συνεχίσει η προσπάθεια που ξεκίνησε αργά ή γρήγορα θα γίνει και αυτό και η διοίκηση έχει την απόλυτη ευθύνη για αυτό.
ΥΓ: Μην υποτιμάτε τον αγανακτισμένο κόσμο αλλά προσπαθήστε να τον νιώσετε.
ΥΓ2: Οτιδήποτε πέραν από πρωταγωνιστική πορεία και μια ομάδα που να εκπέμπει ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι αποδεχτό!
ΥΓ3: Φωτογραφίες όπως αυτή πιο πάνω, μου υπενθυμίζουν πότε σταματήσαμε να είμαστε ένα και ποιες είναι οι συνέπειες.
