Γράφει ο Λίμπερο
Η πιο πειστική φετινή εμφάνιση δεν συνοδεύτηκε με νίκη και τρείς βαθμούς. Αυτά έχει το ποδόσφαιρο και δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η άγρια ομορφιά του, γι’ αυτό το αγαπάμε.
Πριν την έναρξη του πρωταθλήματος σε όποια παρέα και αν βρέθηκα, όταν η συζήτηση έφτανε στην ΟΜΟΝΟΙΑ το παράπονο μας ήταν πάνω κάτω αυτό. Να παίζει μπάλα η ομάδα και ας μην κερδίζει πάντα. Να παρουσιάζεται στο γήπεδο ως ΟΜΟΝΟΙΑ και αν σε κάποια παιχνίδια δεν της βγει δεν πειράζει. Να δούμε όμως την τριφυλλάρα να πατάει γερά στο γήπεδο και να βγάζει προς τα έξω την εικόνα του νικητή.
Έχω την εντύπωση πως στο «Αμμόχωστος» αυτή την ΟΜΟΝΟΙΑ είδαμε και ας σταθήκαμε άτυχοι. Και ας δεν ήμασταν τόσο αποτελεσματικοί για να σκοτώσουμε το παιχνίδι από νωρίς με τις κλασικές ευκαιρίες που βρήκαμε. Και ας λυγήσαμε στο τέλος και δεν αντιδράσαμε σωστά μετά την ψυχρολουσία από ένα τέρμα σπάνιο.
Η εμφάνιση του Σαββάτου δεν χωράει πικραμένους μηδενιστές. Η παρουσία μας στο «Αμμόχωστος» θέλει συνεχιστές, θέλει πεισμωμένους, θέλει σύμμαχους. Ας γίνει η αρχή για μαζεμένες «θετικές» εμφανίσεις, γιατί οι καλές ομάδες δεν πρέπει να κτίζονται στην τύχη.
ΥΓ: Τα φιλικά με την Σαλαμίνα συνεχίζονται.
ΥΓ2: Απόψε ένα εχθρικό ντέρμπι μίσους, αιώνιας κόντρας. Οι ομάδες ήθους θα παλέψουν με νύχια και με δόντια …για τον κοινό στόχο!
Απόψε η πρώτη συγκέντρωση για εγγραφή νέων μελών στο Σωματείο. Τέρμα τα λόγια, ώρα για πράξεις! Μόνο έτσι θα έρθει η συσπείρωση.
