Γράφει ο Λίμπερο
Όταν μια χρονιά ξεκινάει με φιλοδοξίες και στόχους και από πολύ νωρίς στις πρώτες αγωνιστικές η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα λάθη και την επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση, τότε είναι ξεκάθαρο πως κάτι κάνουμε λάθος.
Λίγο η συμμετοχή στην Ευρώπη, η έλλειψη ωφέλιμου χρόνου προγραμματισμού, οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, η πιεσμένη προετοιμασία και η συνεχόμενη αμφισβήτηση. Όλα έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στην αποτυχία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να γυρίσει σελίδα ή αν προτιμάτε να κτίσει κάτι καινούργιο σε γερές βάσεις. Ότι φωνάζουν δηλαδή οι οπαδοί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πολύ πριν πέσει η ομάδα στον γκρεμό.
Θυμάμαι από τα τέλη του 2004 τον κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με μπροστάρη τους οργανωμένους οπαδούς να απαιτούν από τις διοικήσεις αλλαγή. Να γίνεται κάλεσμα στους έχοντες την εξουσία του Σωματείου, να αφήσουν την ΟΜΟΝΟΙΑ να προχωρήσει. Ίσως κάτι περισσότερο να έβλεπαν τότε οι φίλαθλοι της ομάδας μας από τις διοικήσεις και τα λιγοστά τότε μέλη της.
Αυτή η αλλαγή όμως δεν επιτράπηκε ΠΟΤΕ και σε κανένα βαθμό εκείνα τα χρόνια. Οι «από πάνω» όπως χαρακτηρίζονται από όσους είναι κοντά στην ΟΜΟΝΟΙΑ, βλέποντας την έντονη κριτική, προτίμησαν να αμυνθούν των ευθυνών τους παρά να εισακούσουν τις έντονες ανησυχίες του κόσμου. Αυτή η επιλογή στοίχησε και συνεχίζει να στοιχίζει μέχρι σήμερα στην ΟΜΟΝΟΙΑ, για ένα κύριο λόγο. Τον αριθμό των μελών του Σωματείου. Αυτών δηλαδή που έχουν την ευθύνη να εκλέγουν, να στηρίζουν και να κρίνουν τις κινήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της αγαπημένης μας ομάδας.
Όσα πρόσωπα και να άλλαζαν στις διοικήσεις από το εμφύλιο έτος 2008 μέχρι και σήμερα, είχαν πάντοτε την στάμπα της ανακύκλωσης και της μόνιμης αμφισβήτησης. Ο λόγος προφανές. Αυτό το κείμενο δεν χρειάζεται να επεκταθεί σε όλα όσα ακολούθησαν από το 2008 μέχρι και σήμερα.
Η ευθύνη πλέον ανήκει σε όλους!
Εκστρατεία ΕΓΓΡΑΦΗΣ νέων μελών
