Γράφει ο Λίμπερο
Πονεμένη για μας τους Ομονοιάτες η ιστορία του ιδιόκτητου γηπέδου, όμως ακούγοντας για τις προθέσεις του αιώνιου δεν μπορώ να μην σχολιάσω το θράσος τους.
Μιλάμε για την ομάδα των πλουσίων, που η εκκλησία με τις εισφορές και τις περιουσίες όλης της χώρας τους έκανε δώρο την γη στον Αρχάγγελο όπου βρίσκονται τα βοηθητικά τους γήπεδα. Σήμερα η ίδια ομάδα εξετάζει το ενδεχόμενο να εκμεταλλευτεί ξανά την ξεχωριστή της μεταχείριση από την πολιτεία για να προχωρήσει σε απόκτηση ιδιόκτητου γηπέδου.
Μιλάμε πάντα για την ομάδα που πατάει επί πτωμάτων σε όλα τα αθλήματα φτάνει να περάσει το δικό της, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο όπως «το αποελ μονάχα ξέρει». Την ομάδα που καταπατά δικαιώματα άλλων ομάδων και αλλάζει κανονισμούς μέσα σε μια νύχτα προς το δικό της συμφέρον. Ας μην ξεχνιόμαστε πως ο συνδετικός κρίκος της πολιτικής με το ποδόσφαιρο που κινεί τα νήματα, προσέχει με το γάντι τις προσκείμενες στον χώρο της δεξιάς ομάδας.
Όταν μπαίνουν στην μέση οικονομικά συμφέροντα τότε χάνεται και η τελευταία ελπίδα για ισότητα. Το Αποέλ με την ΚΟΠ ως γνωστόν έχουν σχέση μάνας και γιου, με τις εκτελεστικές επιτροπές άψογη συνεργασία, ενώ με την δικαστική και την διαιτησία είναι το ένα και το αυτό. Έχουν κοινούς μετόχους, κοινούς παράγοντες και κοινούς οπαδούς. Όλα δουλεύουν βάση προγράμματος πάντοτε με τις ευλογίες ανώτερων δεξιών δυνάμεων.
Από την άλλη ενώ η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε δικό της ιδιόκτητο γήπεδο στην Μια Μιλιά το 1974, δεν πήρε ποτέ αποζημιώσεις, ούτε της παραχωρήθηκε ως προσφυγική ομάδα ιδιόκτητο γήπεδο. Σε έντονη αντίθεση με άλλες ομάδες που μέχρι σήμερα διατηρούν τα δικά τους γήπεδα, η ΟΜΟΝΟΙΑ παλεύει μόνη της. Μπορεί να τα θαλάσσωσε στην δική της προσπάθεια για απόκτηση γηπέδου, όμως σε καμία περίπτωση δεν είχε ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους.
ΥΓ: Τα δικά μας δικά μας, τζιε τα δικά τους δικά μας…
