Γράφει ο Λίμπερο
Τι να σχολιάσω πρώτα δεν ξέρω, η πραγματικότητα είναι μια και δεν αλλάζει με λόγια. Η ΟΜΟΝΟΙΑ περνάει δύσκολα και μαζί της όλοι όσοι την αγαπάμε. Αφήνω και εγώ μερικές μπερδεμένες στο μυαλό μου σκέψεις πιο κάτω.
Αρχικά, όσο ειρωνικό και να ακούγεται, η ΟΜΟΝΟΙΑ χθες έκανε την πιο υποφερτή της εμφάνιση για φέτος. Ήταν από την αρχή καλύτερη και πιο απαιτητική στο γήπεδο από τον αντίπαλο της, είχε τον έλεγχο στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και φάνηκε πως ήθελε περισσότερο τη νίκη. Αυτό βέβαια δεν της εξασφάλιζε εκ των προτέρων καμία επιτυχία κάτι που επιβεβαιώθηκε νωρίς, αφού σε κάποια σημεία φάνηκε κατώτερη των προσδοκιών και το πλήρωσε.
Άφησε τον Απόλλωνα στην πρώτη του φάση στο παιχνίδι να προηγηθεί, αστόχησε στις δικές της ευκαιρίες και επέτρεψε έτσι στον διαιτητή να πάρει από το χέρι τους γηπεδούχους που δεν το άξιζαν και να τους οδηγήσει εκ του ασφαλούς στην επιτυχία.
Αν μπορούσα να βάλω σε σειρά το ποιος έφταιξε περισσότερο για την ήττα, σίγουρα θα ξεκινούσα από την δική μας ομάδα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πληρώνει από το καλοκαίρι την αμυντική της ανεπάρκεια και θα συνεχίσει να την πληρώνει αφού υστερεί τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ποσότητα για να καλύψει τα κενά.
Το γεγονός πως ένας κατώτερος μας αντίπαλος κατάφερε να μας κερδίσει σχετικά άνετα (με σύμμαχο τους πιο πάνω παράγοντες), με προβληματίζει ιδιαίτερα. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ φαίνεται πως δεν φτάνει ο χρόνος και η πίστωση για να διορθωθούν οι αδυναμίες και αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε στραβή. Είναι η πραγματικότητα πως ο κόσμος μας έχει στερέψει από υπομονή και όνειρα και πλέον δεν έχει καμία διάθεση για κριτική. Απλά θα μηδενίζει την κάθε προσπάθεια από την στιγμή που είναι πλήρως απογοητευμένος με την πορεία της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια.
Η επίσημη ΟΜΟΝΟΙΑ όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να νιώσει πραγματικά τον κόσμο και σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη, έχει χάσει το στοίχημα της υπομονής και της στήριξης. Κακά τα ψέματα όταν φωνάζαμε προεκλογικά πως δεν θα πάει η βαλίτσα με εκλογές 15-0, κάποιοι μας έκραζαν. Δεν είναι θέμα δικαίωσης, είναι θέμα ωμής πραγματικότητας. Αν δεν επέλθει ενότητα, όλες οι εικονικές στιγμές ομόνοιας στο Σωματείο θα γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος σε κάθε απώλεια της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περισσότερο, ούτε την μόνιμα εχθρική διαιτησία, ούτε την οικονομική αθλιότητα του Σωματείου. Τα δύο αυτά συμβαδίζουν από τον καιρό ίδρυσης του Σωματείου. Κάποτε η ομάδα στηριζόταν οικονομικά στον λαό της, όταν άλλοι έριχναν μέσα χρήμα με τις ευλογίες των εύπορων παραγόντων τους. Όσο για την διαιτησία, κάποτε η κατάσταση ήταν πολύ πιο εχθρική σε βάρος της ομάδα μας, όμως είχαμε τα κότσια να τους κερδίζουμε με την ανωτερότητα μας. Το πρόβλημα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, είναι μεγάλο και δεν λύνεται με το σταυρό στο χέρι, ούτε με ψεύτικες ελπίδες και παραισθήσεις.
Ας σταματήσουμε να αμυνόμαστε όλοι των ευθυνών μας, ας πάψουμε να βλέπουμε παντού εχθρούς και στοχοποιημένα πρόσωπα και ας καταλάβουμε στην ΟΜΟΝΟΙΑ πως υστερούμε ως υπηρέτες της στα σημαντικά πόστα. Πολλοί δεν ανέχονται την κριτική και η μόνη που την πληρώνει είναι η ίδια η ΟΜΟΝΟΙΑ.
Κάποιοι απλά αμύνονται για να προστατεύσουν την δική τους φήμη ενώ το χειρότερο για το μέλλον είναι πως πολλοί έχουν αγανακτήσει και αποστασιοποιηθεί από την ομάδα, πυροβολώντας προς κάθε κατεύθυνση.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο όσο συνεχίζουμε να ελπίζουμε σε θαύματα πριν δώσουμε την ψυχή μας για να τα υλοποιήσουμε. Πριν θυσιάσουμε εαυτούς για να την βάλουμε ξανά στο σωστό δρόμο.
Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις που ποτέ δεν ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε και πολύ αμφιβάλλω αν θα είμαστε έτοιμοι για αυτές στο άμεσο μέλλον. Έχω πολλές απορίες στο μυαλό μου όμως δεν θα με παρηγορήσει η αναγραφή τους εδώ. Κάθε μέρα που περνάει μας εξαντλούν παραπάνω τα ερωτήματα αλλά εμένα ένα με καίει πιο πολύ.
Πότε και ποιος πλήρωσε για τα εγκλήματα του σε βάρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ;
