Το όνομα του έγινε σύμβολο να μας θυμίζει πως σε αυτήν εδώ τη ζωή, η δικαιοσύνη και η ισότητα είναι προνόμιο ελεγχόμενο.
Γράφει ο Λίμπερο
Σαν σήμερα το 2007 τέτοιες γιορτινές μέρες ένα παλικάρι χάθηκε άδικα στην άσφαλτο ενώ επέστρεφε στο σπίτι του. Η ιστορία του Αιμίλιου Ιωάννου είναι γνωστή και την έχετε ακούσει δεκάδες φορές. Τι την κάνει όμως τόσο ξεχωριστή; Μπορώ να πω με βεβαιότητα, η πικρή αίσθηση ότι τα εγκλήματα σε αυτήν την χώρα δεν τιμωρούνται. Συγκαλύπτονται.
Έχουν χαθεί στην άσφαλτο τόσα και τόσα παιδιά, έχουν κλάψει για αυτά μανάδες, συγγενείς και φίλοι. Ο δικός μας Αιμίλιος δεν είναι δυστυχώς ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που πληρώνει την ανθρώπινη απερισκεψία. Η εγκατάλειψη του όμως στην άσφαλτο την ώρα του ατυχήματος, η συγκάλυψη της «δικαιοσύνης» για την μεθυσμένη οδηγό, το χρήμα και η δολιοφθορά, το «μαγείρεμα» των αποδεικτικών στοιχείων, μαυρίζουν την ψυχή μας, μετατρέποντας τον χαμό του ως ένα ξεχωριστό γεγονός.
Κάποιοι έζησαν μαζί του χαρές και λύπες, κάποιοι δεν τον γνωρίσαμε ποτέ. Η ανάμνηση του όμως είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μας ως σύμβολο για την άδικη κοινωνία που ζούμε, όπου το χρήμα και η δολιοφθορά καθορίζει την τύχη μας. Και σε ένα μικρό, ίσως και άσχετο παραλληλισμό, το Κυπριακό ποδόσφαιρο που κάποιοι προσπαθούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πως είναι καθαρό από την διαφθορά.
Να περνάς καλά εκεί πάνω μάγκα, γιατί στις δικές μας ψυχές έχεις δικαιωθεί από καιρό. Κουράγιο και δύναμη στην οικογένεια σου που ζει τόσα χρόνια την απόλυτη αδικία.
ΥΓ: Να πιείτε, να διασκεδάσετε. Αυτοί που κρατάτε όμως τα κλειδιά.. να το σκεφτείτε. Και μετά να το ξανασκεφτείτε.
