Όταν είσαι στο -6 με μεταγραφική περίοδο σε εξέλιξη, 18 αγωνιστικές να απομένουν και προερχόμενος από συνεχόμενες νίκες και ανέβασμα της ψυχολογίας, τι κάνεις; Πετάς λευκή πετσέτα.
Γράφει ο Λίμπερο
Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να δει ψύχραιμα αυτή τη στιγμή τον τρόπο που ήρθε η νέα ήττα κόντρα στον Απόλλωνα, μέσα στο σπίτι μας και με αυτό τον τρόπο. Μια ομάδα αλλού για αλλού στο πρώτο ημίχρονο, χωρίς καθαρό κεντρικό αμυντικό που εδώ και μήνες ολόκληρους φωνάζουμε, με κουτσουρεμένο άξονα και ένα πάγκο που υπάρχει για να συμπληρώνει το φύλλο αγώνος. Καθαρή αγγαρεία.
Δεν ήθελα να σχολιάσω εφήμερα το παιχνίδι ούτε ακόμη την επομένη. Παρά τις προσπάθειες μου να δω καθαρά και ψύχραιμα τα γεγονότα, δεν μπορώ να καταλάβω την ηττοπαθή στάση της ομάδας μας σε άλλο ένα ντέρμπι. «Ξεκουράσαμε» παίκτες για το κύπελλο. Με την Άχνα… που με νίκη ή ισοπαλία προκρινόμαστε. Που εμείς οι ίδιοι αφήσαμε ανοικτό το σενάριο πρόκρισης. Και δεν μπορούσαμε να τους ξεκουράσουμε στον πρώτο αγώνα κυπέλλου που θα υπήρχε και επαναληπτικός αν κάτι πάει στραβά. Επιλέξαμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων την μάχη του πρωταθλήματος.
Η διαχείριση του ρόστερ αυτή τη στιγμή είναι κακή. Όσοι έχουν μάτια βλέπουν πως κάποιοι παίκτες δεν μπορούν να αποδώσουν όσο απαιτείται. Άλλοι δεν πήραν ουσιαστικά λεπτά συμμετοχής και ερχόμαστε ξαφνικά στα δύσκολα να έχουμε απαιτήσεις. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να πούμε για να αλλάξει στροφή η ομάδα. Περιμέναμε πως και πως την μεταγραφική του Ιανουαρίου για να δούμε 3-4 αποδεσμεύσεις και 2-3 ουσιαστικές προσθήκες για το βήμα προς τα εμπρός. Αντί αυτού βλέπουμε ένα εκνευριστικό σκηνικό, αδυναμία για αποδεσμεύσεις, έλλειψη χρημάτων για να κινηθούμε (πάλι) και ένα ρόστερ χωρίς ποιοτικό βάθος. Τουλάχιστο αυτό μας δείχνουν οι επιλογές. 17 του μήνα και ακόμη αιωρείται η απόκτηση κεντρικού αμυντικού αξίας.
Και μετά μιλάμε για νοοτροπία και πρωταθλητισμούς…
