Διάλεξα την χειρότερη χρονική στιγμή για να επανέλθω και φοβάμαι πως το μήνυμα που πρέπει να σταλεί, δεν θα βρει πολλούς αποδέκτες.
Γράφει ο Λίμπερο
Χωρίς ουσιαστικά να εμφανιστεί στο γήπεδο ο Ολυμπιακός, έκοψε άλλους δύο βαθμούς από την προσπάθεια μας να μπούμε ξανά σε πρωταγωνιστικό δρόμο. Όλο αυτό γιατί το ρευστό σκορ επέτρεπε στην «ανώτερη δύναμη» όπως θα την ονομάσω στο συγκεκριμένο άρθρο, να μας πληγώσει ΞΑΝΑ στη τελευταία φάση του αγώνα.
Χωρίς να θέλω να προσβάλω οποιαδήποτε θρησκεία ή οποιονδήποτε θεό έχει ο κάθε συνάνθρωπος μας, έχω την εντύπωση πως η μόνη «ανώτερη δύναμη» που επιβεβαιώθηκε επανειλημμένα με αποδείξεις και στοιχεία είναι αυτή της ενέργειας. Η δική μας είναι μαύρη και πλήρως αρνητική και το νοιώθεις αν απλά βρεθείς μια φορά στην κερκίδα σε παρόμοια φάση όπως αυτή του 90+4.
Προφανώς δεν θα ανακαλύψει ο Λίμπερο την τασιηνόπιττα, ούτε θα τα φορτώσει όλα στην τύχη και την μαύρη μοίρα, αλλά αυτό που συμβαίνει δεν έχει προηγούμενο. Από την μία νοιώθουμε όλοι πως η διαιτησία κάθε αγώνα έρχεται με την λογική «αν μας δώσει το δικαίωμα η ΟΜΟΝΟΙΑ θα την γαμήσουμε», από την άλλη χάσαμε την νοοτροπία του νικητή και το πείσμα που μας έκανε αφεντικά της Κύπρου.
Πλέον αυτό που ζούμε είναι το αποτέλεσμα της αλλοίωσης του DNA μας, σε συνδυασμό με τον υπόγειο, αθόρυβο, υπερδύναμο όπως θέλετε πείτε το πόλεμο που γίνεται σε βάρος της ομάδας μας. Ο κάθε διαιτητής νιώθει «άτρωτος» όταν του δοθεί η ευκαιρία και οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές το νιώθουν πως αν παλέψουν λίγο παραπάνω από τις δυνάμεις τους, θα έχουν τον σύμμαχο που επιζητούν.
Και για να προλάβω πολλούς, τα πιο πάνω δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το παιχνίδι το χθεσινό. Έχει να κάνει με την συνολική εικόνα. Τους αμέτρητους χαμένους βαθμούς από αυτούς τους παράγοντες και την ψυχολογία που επικρατεί στην συνέχεια ανάμεσα στον κόσμο της ομάδας.
Και δυστυχώς αν και δεν το εύχομαι, είμαι σχεδόν βέβαιος πως οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής σκέψης και ανάλυσης του αγώνα θα αποκρούεται από τον ίδιο μας τον κόσμο με το επιχείρημα «κάναμε τον Ολυμπιακό ομάδα» «δεν βλέπουμε τα χάλια μας που μας έφταιξαν οι διαιτητές» και πάει λέγοντας.
Αυτό θα είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο αν θέλουμε να βοηθήσουμε την ομάδα μας. Γιατί οι αγωνιστικές αδυναμίες ΔΕΝ θα βελτιωθούν με την δυσπιστία του κόσμου, ΔΕΝ θα βελτιωθούν με το να αθωώνουμε τον κάθε πληρωμένο εχθρό του Σωματείου, ΔΕΝ θα βελτιωθούν με την ισοπεδωτική κριτική. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε την κατάσταση, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε την ψυχολογία μας, να πετάξουμε το λουζεριλίκι που μας έφεραν οι αποτυχημένες διοικήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, να πάμε στο γήπεδο για να εμψυχώσουμε την ομάδα αντί να την αγχώσουμε και από δίσπιστοι να ξεκινήσουμε να πιστεύουμε στην αλλαγή.
Ως τότε απλά θα πετάμε αυγά στον τοίχο και θα είμαστε συνεχώς σε εμφίλιες συζητήσεις για το ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο και το κάθε αποέλ, το κάθε απολλονάκι και το κάθε αεκκάκι θα μεγαλώνουν πάνω στις δικές μας πλάτες.
ΥΓ: Θα γυρίσει ο τροχός και όσο το απολαμβάνεται τώρα, τόσο χειρότερο θα σας πονέσει τότε.
