Τις προηγούμενες ημέρες ήθελα να γράψω πολλά για την κατάσταση που επικρατεί στην ΟΜΟΝΟΙΑ, όμως σκόπιμα άφησα να περάσει λίγος χρόνος, έτσι ώστε να καταγράψω με περισσότερη ψυχραιμία την άποψη μου.
Γράφει ο Λίμπερο
Μέσα από αυτήν εδώ την στήλη έχει ασκηθεί ουκ ολίγες φορές καυστική κριτική για τα κακώς έχοντα στην ομάδα μας. Δυστυχώς ως άρρωστο Σωματείο που λειτουργούμε τα τελευταία χρόνια, επιλέξαμε να χρυσώσουμε το χάπι, αντί να πιαστούμε από το νόημα της κριτικής που ασκεί καλοπροαίρετα τόσο η στήλη, όσο η σελίδα και οι αναγνώστες της.
Από αυτό το βήμα μιλήσαμε στο παρελθόν ευθέως. Τόσο για την αρρωστημένη διαχείριση των κομματικών στα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όσο και για τους ερασιτεχνισμούς μελών του Διοικητικού Συμβουλίου. Σε όλες μας τις προσπάθειες κτυπούσαμε πόρτες «κουφών» και μαζί, τα κεφάλια μας στον τοίχο. Αντί να προβληματίσουν οι κριτικές και οι ανησυχίες του κόσμου και να δούμε ενέργειες προς το συμφέρον της ομάδας, τα αντανακλαστικά των εκάστοτε υπευθύνων λειτουργούσαν πάντοτε αμυντικά. Όλοι προτιμούσαν να βγάλουν τον εαυτό τους στην απ’ έξω και να ρίξουν τις ευθύνες σε τρίτους, αγνοώντας τα σοβαρά προβλήματα που επωμίζεται το οικοδόμημα.
Μέχρι και σήμερα, που η ομάδα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, η έγνοια όλων είναι να απαλλαγούν από τις ευθύνες που τους βαραίνουν και να τρέξουν σε λύσεις αμφιβόλου περιεχομένου, φτάνει να γλυτώσουν το τομάρι τους. Όποιες και αν είναι αυτές οι λύσεις, οι σπασμωδικές κινήσεις συνεχίζονται και η ΟΜΟΝΟΙΑ πληρώνει το τίμημα.
Όταν οπαδικές σελίδες της ομάδας μας πρότειναν ριζοσπαστικές λύσεις πριν μερικά χρόνια για να γυρίσει σελίδα το Σωματείο και να στηριχτεί στις βάσεις του, κατηγορήθηκαν για πόλεμο προς τις διοικήσεις. Όταν ατομικά ή ομαδικά, φίλοι του Σωματείου πρότειναν εναλλακτικές προτάσεις για διαχείριση και διοίκηση του Σωματείου χαρακτηρίστηκαν ως σκοτεινές δυνάμεις και αντι-ομονοιατισμό. Όσοι θυσίαζαν ώρες για να επινοήσουν ένα πραγματικό πλάνο σωτηρίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και όχι προτάσεις σαν «λίστα μπακάλι», δέχτηκαν με τη σειρά τους ανελέητο πόλεμο.
Τώρα αφού ο κόσμος «έσπασε» στην κυπριακή με τις συνεχόμενες αποτυχίες του ποδοσφαιρικού τμήματος και τα ρεζιλέματα σε όλο το οικοδόμημα, θυμήθηκαν πως είναι καιρός για αλλαγή. Και για να σώσουν το τομάρι τους, είναι ικανοί να πατήσουν ακόμη και το καταστατικό της ομάδας. Δεν μας παρατάτε λέω εγώ;
Οποιαδήποτε αναφορά σε λεφτάδες, εταιρίες και σωτήρες από το διάστημα με κάνει να αναρωτιέμαι αν έφτασε ο καιρός για ένα νέο διαχωρισμό. Μια νέα διάσπαση του Σωματείου. Αν είναι να ξεπουληθούν τα πάντα για να σωθούν ορισμένοι εγκληματίες σε βάρος της ομάδας, καλύτερα να προχωρήσουμε χώρια. Αντί να μας βλέπουν πίσω απ’ τα σίδερα, κάποιοι γελάνε πίσω από την πλάτη μας.
Θάνατος στο μοντέρνο σας ποδόσφαιρο, στο χρήμα και στην καταστροφή του πιο λαϊκού και δημοφιλές σπορ στον πλανήτη. Για εμάς τους λίγους, η ΟΜΟΝΟΙΑ θα είναι πάντοτε στην καρδιά μας ως η αντίδραση στα συμφέροντα, η επανάσταση στον πόλεμο τους και η αγνή, λαϊκή εντολή κατά των πολέμιων της. Με λίγα λόγια η ΟΜΟΝΟΙΑ μας και η Ομόνοια σας.
ΥΓ: Όταν το ποδόσφαιρο παιζόταν με την ψυχή των αθλητών, αποδείξαμε σε όλους ποιους μιλάει η καρδιά τους. Τώρα που η μπάλα εξαρτάται αποκλειστικά από τα εκατομμύρια, χαρείτε την πρωτιά σας.
