Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί, χωρίς κατανάγκη να την ασπαζόμαστε, με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο)
Η εμφάνιση με τον Απόλλωνα συνοδευομένη από μια μεγάλη νίκη επί ενός σοβαρού αντιπάλου δεν θέτει μόνο τις βάσεις για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Κυρίως, επιστρέφει διάπλατα το χαμόγελο στα χείλη όλων εμάς των χιλιάδων Ομονοιατών που αγαπάμε και πονάμε αυτή την ομάδα και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αυτής της ομάδας δεν της αξίζει η μιζέρια, δεν της αξίζει η γκρίνια. Γι’ αυτήν την ομάδα, που είδαμε χθες, αξίζει πραγματικά να είμαστε περήφανοι και να αισιοδοξούμε ότι το μέλλον θα είναι ευοίωνο.
Γράφοντας τα πιο πάνω φυσικά και δεν παραγνωρίζω το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, τις χλωμές ώς απαράδεκτες φετινές εμφανίσεις, τη μέτρια ώς κακή συγκομιδή βαθμών, το διοικητικό κενό, τις αλλαγές προπονητών, τις κακές επιλογές ποδοσφαιριστών το Καλοκαίρι, τα λάθη, τις αδυναμίες. Όμως αυτά είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος, την οποία βλέπουμε φυσικά όλοι και για την οποία σίγουρα δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Την ίδια στιγμή, αυτοί που κοιτούν πέραν από την επιφάνεια αντιλήφθηκαν γι’ ακόμα μια φορά χθες ότι αυτή η ομάδα σφύζει από υγεία, ξεχειλίζει από ταλέντο και έχει τις προϋποθέσεις να εξέλθει όχι μόνο ομαλότατα από αυτή τη δοκιμασία αλλά να επιστρέψει δριμύτερη, πραγματική βασίλισσα, όπως της αξίζει, πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουν πολλοί.
Αυτό που είδαμε στο ματς του Κυπέλλου, παρόλες τις τόσες απουσίες, είναι ότι ο προπονητής έχει να διαχειριστεί μια ομάδα με παρόν και μέλλον. Ατάντα, Ρούμπιο, Ρουσιάς στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στο γήπεδο. Στο παιχνίδι της Κυριακής αξιόλογη εμφάνιση πραγματοποίησε ο Χριστοφόρου. Σε προηγούμενα ματς άλλοι μικροί. Ο προπονητής της Ομόνοιας καλείται, λοιπόν, να παντρέψει αρμονικά έμπειρους σπουδαίους ποδοσφαιριστές μαζί με πληθώρα ακατέργαστων διαμαντιών, φερέλπιδων νεαρών, οι οποίοι με τη σκληρή δουλειά και με τη σωστή καθοδήγηση έχουν όλα τα φόντα να γίνουν αξιόλογες ποδοσφαιρικές μονάδες. Τέτοια ταλέντα, πέραν των ήδη αναφερθέντων, είναι οι Τέιλορ, Αλίπιο, Θεράποντος, Χατζηβασίλης, Φιλιώτης και από το Καλοκαίρι Μουλαζίμης, Μενγκόλο κ.ά. Ποδοσφαιριστές, οι οποίοι δύνανται να χτυπήσουν με αξιώσεις την πόρτα της ενδεκάδας, με ικανότητες, όρεξη, πάθος και οι οποίοι στα χρόνια της υπερβολής και της κατασπατάλησης χρήματος (η οποία έθεσε εν κινδύνω την επιβίωση του σωματείου) δεν θα είχαν τύχη στην ομάδα. Το χρήμα, όμως, στέρεψε, το έλλειμμα είναι τεράστιο και συνεπώς η σωστή αξιοποίηση αυτών των ταλέντων εγγυάται όχι μόνο την ομαλή έξοδο από την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης αλλά και τη δημιουργία μιας πανίσχυρης ομάδας, ικανής να φέρει σπουδαίες επιτυχίες, να χτυπήσει τίτλους, να πετύχει την ποθούμενη ευρωπαϊκή υπέρβαση. Και το κυριότερο, δημιουργώντας την ομάδα εξ υπαρχής, με βιώσιμο προϋπολογισμό και προοπτική. Ίσως τελικά αυτό που βλέπουν οι πολλοί ως καταστροφή να είναι η μήτρα για τη γέννηση κάτι πραγματικά ωραίου, το οποίο μας αξίζει ως το μεγαλύτερο και δημοφιλέστερο σωματείο, να είναι το εφαλτήριο ανασυγκρότησης, η ευκαιρία να αναδυθούν τα λάθη και οι αδυναμίες και να αντιμετωπιστούν ριζικά και αποφασιστικά.
Είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι η σωστή αξιοποίηση αυτών των νεαρών επιτρέπει γενναία μείωση του προϋπολογισμού χωρίς να επέλθει βίαιη αναπροσαρμογή της αγωνιστικής εικόνας. Δίπλα απ’ όλους αυτούς τους φερέλπιδες ποδοσφαιριστές επιβάλλεται να παραμείνουν για να σηκώσουν το βάρος της προσπάθειας οι πραγματικά αναγκαίοι. Κρίνω ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ όπως παραμείνουν στο ρόστερ οι Μορέιρα, Αντράντε, Ασίς, Μαρκάσα, Εφραίμ (κυρίως ο τελευταίος για συμβολικούς, αγωνιστικούς και ψυχολογικούς λόγους). Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε αυτούς, και όσους μπορούμε από τους υπόλοιπους. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές με τις ικανότητες, εμπειρίες και με το ηγετικό τους προφίλ είναι εγγύηση για την ομαλή ένταξη νεαρών ποδοσφαιριστών στη βασική εντεκάδα επί σταθερής βάσης. Αν δεν γίνει τώρα ομαλά και οργανωμένα, θα γίνει βίαια και άτακτα αργότερα με τους συνεπαγόμενους κινδύνους. Το παράδειγμα της ΑΕΚ Αθηνών είναι σε όλους μας νωπό.
Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς υπομονή και ανεκτικότητα. Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι για κάποια χρόνια, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, πρωταρχικός στόχος δεν θα είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά η οικονομική εξυγίανση, ώστε να περάσουμε με ασφάλεια τις ατραπούς και έπειτα η δημιουργία στέρεων βάσεων για το χτίσιμο μιας νέας ομάδας με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, βασική προϋπόθεση για μια ομάδα, η οποία θα μεσουρανεί για χρόνια.
Αφήνω τελευταίο το ρόλο του κόσμου, του πράσινου λαού. Αυτός ο οποίος καταξίωσε την Ομόνοια ως βασίλισσα του κυπριακού ποδοσφαίρου σε δυσχερείς συνθήκες και την εμπότισε με ιδανικά και αξίες. Ιδανικά και αξίες που μεταλαμπαδεύθηκαν από τους ιδρυτές και πρώτους υποστηρικτές, και από γενιά σε γενιά σε εμάς, τους συνεχιστές αυτής της μεγάλης ιδέας. Όλοι απλόχερα, λοιπόν, αφειδώλευτα (ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του) να συνδράμουμε σ’ αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, οικονομικά και άλλως πως για να κρατήσουμε το σωματείο μας ζωντανό, αγέρωχο, περήφανο. Γιατί αγαπάμε και πονούμε αυτό το σωματείο. Γιατί εμείς είμαστε η Ομόνοια. Η Ομόνοια θα βρει το δρόμο της. Τα καλύτερα δεν τα ζήσαμε ακόμα. Πράσινες στιγμές μαγικές και ονειρεμένες. Ας το πιστέψουμε, μπορούμε. Ας δημιουργήσουμε την Ομόνοια που πραγματικά θέλουμε.
Κ.Κ.
