Ως φίλαθλος του ποδοσφαίρου και λάτρης της στρογγυλής θεάς παρακολουθώ αρκετά παιχνίδια το χρόνο, όπως και την καθημερινή επικαιρότητα γύρο από το αγαπημένο μου άθλημα. Το αγαπημένο μου σημείο, αλλά παράλληλα και χειρότερο, κάθε χρονιά είναι όταν φτάνουν προς το τέλος τους τα Πρωταθλήματα της Ευρώπης. Αγαπημένο γιατί βλέπω τη μάχη για κατάκτηση του τίτλου ή προσπάθειας για παραμονή στην κατηγορία μεγαλώνει και μαζί το θέαμα και η αγωνία. Φυσικά αυτό συμβαίνει στα σοβαρά Πρωταθλήματα και όχι σε κάποιο όπως το Κυπριακό. Tο σημείο αυτό είναι και το χειρότερο για ‘μένα λόγω ότι τελειώνουν οι αγώνες και αρχίζει μια περίοδος χωρίς μπάλα, εκτός φυσικά αν έχει μια μεγάλη διοργάνωση όπως Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ή Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ακόμη κάτι που με λυπεί, είναι όταν μια ιστορική ομάδα που αγωνίζεται σε κάποιο από τα μεγάλα πρωταθλήματα πέφτει κατηγορία. Σε χώρες κυρίως όπως η Αγγλία, η Ιταλία, η Γερμανία και η Ισπανία βλέπουμε ομάδες με χιλιάδες οπαδούς και με κατακτήσεις τροπαίων, ακόμη και Ευρωπαϊκών να βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας και αν διαβαθμίζονται. Είναι κρίμα να συμβαίνει αυτό, όμως έτσι έχει το ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να παίζουν πάντα οι ίδιες, ενώ φυσικά κάποιες που ανεβαίνουν κατηγορία και παίρνουν τις θέσεις αυτές είναι επίσης ιστορικές με χιλιάδες υποστηριχτές.
Σε Πρωταθλήματα χωρών με εκατομμύρια κατοίκους θα δούμε αρκετές ομάδες με μεγάλη ιστορία που έχουν μάλιστα φιλάθλους ανά το παγκόσμιο. Είναι λογικό να υπάρχουν ομάδες, με τα στοιχεία που αναφέρουμε πιο πάνω και να μην αγωνίζονται στη μεγάλη κατηγορία του πρωταθλήματος της χώρας. Η δομή των πρωταθλημάτων αυτών αποφασίζεται ανάλογα με το πόσες ομάδες θα έκαναν το πρωτάθλημα ανταγωνιστικό, με την κάθε ομοσπονδία να αποφασίζει για το δικό της. Σίγουρα θα καταλάβατε ότι φτάσαμε στο σημείο όπου θα σας αναφέρουμε το Κυπριακό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, εδώ όπου η λογική δεν υπάρχει και που στην ομοσπονδία αποφασίζουν ακριβώς αντίθετα απ’ ότι στις άλλες χώρες.
Στην Κύπρο λοιπόν, λόγω ότι είναι μια μικρή χώρα, λίγες ομάδες έχουν χιλιάδες οπαδούς και αυτές μετρούνται στα δάκτυλα του δύο χεριών μας, χωρίς να χρειαστούν όλα. Ακόμη λιγότερες είναι αυτές που έχουν τίτλους, ενώ όσον αφορά πόσο κόσμο “κουβαλούν” στους αγώνες τους ο αριθμός μειώνεται περισσότερο. Αυτό ίσως να μην λέει πολλά, άλλωστε και σε άλλες χώρες δεν έχουν όλες οι ομάδες τίτλους όμως παρουσιάζονται δυνατές και αξίζουν θέση στη μεγάλη κατηγορία.
Τι συμβαίνει όμως στην Κύπρο; Μια χώρα όπου εκτός από μονοψήφιο αριθμό ομάδων κουβαλούν κόσμο στο γήπεδο, ενώ άλλες απλώς παίρνουν μερικές δεκάδες και αυτοί είναι απλώς συγγενείς και φίλοι. Οι ομάδες αυτές, οι λεγόμενες μικρές, κάνουν ότι θέλουν και αντί να έχουμε ένα πρωτάθλημα, όχι απλώς 12 ομάδων αλλά 10 θα έλεγα, αυτοί το θέλουν στα μέτρα τους με 14 ομάδες και το πετυχαίνουν.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αποφασίστηκε αύξηση των ομάδων στην 1η κατηγορία για να αγωνίζονται περισσότερες μικρές ομάδες με μικρότερο προϋπολογισμό και να είναι βιώσιμα. Εμείς λέμε λοιπόν, αφού ο σκοπός σας είναι η βιωσιμότητα, γιατί δεν συνεχίζεται στη 2η κατηγορία με ένα προϋπολογισμό που θα σας “κρατήσει ζωντανούς”; Να πεις έχετε οπαδούς και θα λυπηθεί κανείς ή θα σας ψάξει κανείς γιατί προσφέρετε κάτι αξιόλογο; Τίποτα από όλα αυτά, απλώς κάνατε το παρασκήνιο σας, κρατήσατε τις ομάδες σας στη μεγάλη κατηγορία αλλάζοντας πάλι το σύστημα του πρωταθλήματος για να έχετε κέρδη, είτε αυτά είναι στο χρώμα του χρήματος ή της εξουσίας…
Έχετε κουράσει όλους εμάς που θέλουν να παρακολουθούν ένα Πρωτάθλημα καλύτερο από τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί ο αριθμός των ομάδων να μην αλλάζει τα πάντα όμως έκανε μια μικρή διαφορά στην ποιότητα. Άντε πάλι στα ίδια λοιπόν, διώξτε περισσότερο κόσμο, στείλτε τους στον καναπέ ή σε κανένα μπούκικο με καμία πρόβλεψη για αποτέλεσμα του δεύτερου γκρουπ.
