Τα θέματα που απασχολούν τους οπαδούς τα τελευταία χρόνια με την προσπάθεια φακελώματος που επιχειρείται από το υπουργείο, τις εκατοντάδες κάμερες και την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής των οπαδών εντός και εκτός γηπέδων έχουν ως αποτέλεσμα την αλλοίωση της φύσης των γηπέδων μας. Σε συνδυασμό πάντα και με τα παραδοσιακά κακώς έχοντα του ποδοσφαίρου μας η πληγή του αθλήματος επιδεινώθηκε.
Τα γήπεδα και οι κερκίδες πλέον είναι πιο άχρωμες, πιο μουντές και πιο άδειες από ποτέ. Ο κόσμος απομακρύνεται, χάνει το ρομαντικό αίσθημα εκείνου του δίωρου που θα βρισκόταν στο γήπεδο παρέα με τα αδέρφια του για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας του. Οι κάμερες καταγράφουν και την τελευταία έκφραση από τα πρόσωπα των φιλάθλων. Ο ορισμός του πελάτη έχει αποκτήσει έξτρα βαρύτητα από τους υπεύθυνους που βλέπουν τον κόσμο καθαρά ως πελάτη που θα αφήσει τα χρήματα του για ένα κατά τα άλλα φτωχό θέαμα.
Οι νόμοι… ισχύουν ποικιλοτρόπως ανάλογα με την ομάδα στην οποία θα επιβληθούν κυρώσεις, η διαιτησία ελέγχεται παρασκηνιακά από συγκεκριμένο κόμμα, ενώ ακόμη και η ίδια η ομοσπονδία μέσω του προέδρου της διατηρεί μετοχές σε ένα εκ των «διαγωνιζόμενων» στο πρωτάθλημα και ο βιασμός του αθλήματος δεν περιορίζεται εδώ.
Η παραβίαση της προσωπικής ζωής των οπαδών, η προκλητική μπατσοκρατία και η εκμετάλλευση του «καταναλωτή» με τον πλέον ανέντιμο τρόπο από την τιμή του εισιτηρίου μέχρι και την αγορά ενός μπουκαλιού νερού, κάνει το άθλημα επιχείρηση για λίγους και αρεστό σε πολύ συγκεκριμένους. Και στην περίπτωση μας ξέρουμε σε ποιους αλλά και γιατί. Τα ακριβά εισιτήρια σε αναλογία με το κατωτάτου επιπέδου πρωτάθλημα μας, τις άθλιες εγκαταστάσεις, την μηδενική αξιοκρατία και τον αλληλοσεβασμό, δίνουν το τελειωτικό κτύπημα σε ένα άθλημα που λατρεύουν τόσες χιλιάδες κόσμου.
Λίγα χρόνια πριν, ο κόσμος ανυπομονούσε για την Κυριακή, για την δική του γιορτή. Να βρεθεί στο γήπεδο για το μεγάλο ντέρμπι 2 και 3 ώρες νωρίτερα. Να πάρει τη θέση του, να ξεκινήσουν τα πειράγματα με την αντίπαλη κερκίδα, το χειροκρότημα και το γιουχάισμα των παικτών αναλόγως και ότι άλλο ανέβαζε την αδρεναλίνη των οπαδών πριν την σέντρα. Αυτή η ανυπόμονη κραυγή μέσα του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα στην αναμέτρηση. Το πάθος και η δίψα για νίκη, το καλό και θεμιτό ποδοσφαιρικό μίσος για τον αντίπαλο, αυτή η ξεχωριστή έχθρα που κρατούσε για μερικές ώρες και τελείωνε ομαλά τις επόμενες ημέρες στα πηγαδάκια των οπαδών.
Υπό κανονικές συνθήκες ένα ντέρμπι θα έπρεπε να ήταν γιορτή. Ο κόσμος να μαζευόταν νωρίς και να απολάμβανε αυτές τις στιγμές που έκαναν το ποδόσφαιρο γιορτή. Αντί αυτού το ενδιαφέρον φθείρεται και η φλόγα σβήνει την ίδια στιγμή που τα συμφέροντα κάποιων εξυπηρετούνται με μαεστρία και οι υπόλοιποι παρακολουθούμε αμήχανα τις εξελίξεις.
Δυστυχώς αυτό το ποδόσφαιρο επιθυμούν κάποιοι. Αυτοί που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, αυτοί που κατέχουν την εξουσία να οριοθετούν το καλό και το κακό για κάτι που τους είναι άγνωστο. Για κάτι που ποτέ δεν αγάπησαν παρά μόνο το χρήμα και την δόξα του. Αυτοί που έφεραν βουβαμάρα στα γήπεδα μας, σήμερα ζουν ευτυχισμένοι στα παλάτια και τις αμαξάρες τους, και εσύ οπαδέ τράβα για αλλού. Δεν σε έχουν ανάγκη.
Όπως αναρτήθηκε στο www.trifylli.net
