Σάββατο, 2 Νοεμβρίου 2019. Ώρα 18:10. Φτάσαμε για ακόμη μια χρονιά στο Δασάκι.
Όχι μεγάλη κίνηση, έτσι επιλέγω η στάθμευση του αυτοκινήτου να γίνει ακριβώς πίσω από την κερκίδα που μας παραχωρήθηκε. Κατεβαίνοντας διακρίνω ψηλά στην κερκίδα να κυματίζει μια σημαία της ομάδας μας. Εμφανώς καλύτερη από αυτή που μου έραψε η λατρεμένη γιαγιά μου αρχές της δεκαετίας του 1980. Το ίδιο αγαπημένη. Προφανώς ο κάτοχος της στεκόταν στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της κερκίδας και έτσι η σημαία του ήταν ευδιάκριτη στους έξω από το γήπεδο. Ο ίδιος δεν φαινόταν.
«Χαράς την ψυσιή του, που ίντα ώρα εν τούτος δαμέ;» σκέφτηκα και χαμογέλασα. Αχχχ ρε ΟΜΟΝΟΙΑ μου. Τούτος ο λαός σου δεν λυγίζει, τον πίκρανες πριν μία βδομάδα μα είναι εδώ, πάλι εδώ, δεν καταλαβαίνει τίποτα.
«Κάμε Θεέ μου (Τον επικαλούμαι μόνο στο γήπεδο) να φύουν που τούτο το καταραμένο μέρος οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ πόψε ευτυχισμένοι».
Καταραμένο αυτό το μέρος δεν το αποκαλώ ποδοσφαιρικά. Καταραμένο αυτό το μέρος το θεωρώ γιατί φιλοξένησε απίστευτο πόνο. Το Δασάκι της Άχνας είναι μια πονογειτονιά. Που το 1974 φιλοξένησε χιλιάδες ξεριζωμένων. Ήταν εκεί που στήθηκαν τα αντίσκηνα… «ώσπου να γυρίσουμε έσσο μας, στα χωρκά μας». Εν καταραμένο όχι γιατί ο Εθνικός μπορεί να κερδίσει 2-1 η να χάσει 1-2 από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Εν καταραμένο γιατί εκεί στοίβαξαν τον κόσμο και τον έφεραν πρόσφυγα οι προδοτικές ενέργειες των… καταραμένων!
Μπήκα στο γήπεδο 15 λεπτά πριν την έναρξη αφού πρώτα σαν καλός και γνήσιος ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ αντάλλαξα τις καθιερωμένες απόψεις με φίλους περί σύνθεσης, συστήματος κλπ.
Να και πάλι εκείνη η σημαία, της οποίας τον κάτοχο δεν μπορούσα να διακρίνω. Τον έκρυβαν οι μπροστινοί ιστάμενοι. Νάτος! Ο κάτοχος της σημαίας λοιπόν ήταν ένα παιδάκι 12-14 ετών. Τι το παράξενο θα μου πείτε; Ακόμα ένα παιδί σε γήπεδο με την σημαία της ομάδας του. Είναι όμως στην περίπτωση μας τόσο απλά τα πράγματα;
Αυτό λοιπόν το παιδάκι κρατά και ανεμίζει περήφανα την σημαία μιας ομάδας που τα μεγαλεία της τα γνώρισε μέσα από τις διηγήσεις του πατέρα του. Σ’ αυτόν έχει δώσει μέχρι τώρα από λίγες έως καθόλου χαρές. Το 2010 στο τελευταίο πρωτάθλημα μάλλον δεν θυμάται τίποτα. Αν έχει καλή μνήμη ίσως έχει εικόνες από το τελευταίο κύπελλο το 2012. Επτά χρόνια πριν. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του έχει γευτεί μόνο πίκρες και απογοητεύσεις. Οι Δευτέρες στο σχολείο είναι ανυπόφορες γιατί θα πρέπει να αντέξει την καζούρα. Διερωτάται τακτικά. Άραγε είναι αλήθεια του πατέρα μου; Αλήθεια αυτή η ομάδα μετρά 50 τίτλους στην ιστορία της; Και τώρα… εμείς; Γιατί;
Όπως και να χει, βρήκε την δύναμη, έχει την πίστη και την αφοσίωση στο πετσί και την ψυχή του και είναι εδώ. Την αγαπά πάντα το ίδιο και της το δείχνει. Την πιστεύει και της τραγουδά. Δεν σταματά λεπτό να τραγουδά και να ανεμίζει την σημαία του. Δεν βρίζει τους παίκτες μας, δεν γιουχάρει, δεν ζητά να μπει ή να βγει ο τάδε. Όπως κάνουνε εγώ και οι υπόλοιποι καθηγητές της μάππας.
Αυτά τα παιδιά αναγιώνει ο λαός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και με αυτό τον τρόπο η φλόγα περνά από γενιά σε γενιά.
Γι αυτό και αυτή η ομάδα όσο κι αν την κτυπήσουν, όσο κι αν την πολεμήσουν θα είναι πάντα μεγάλη και θα πάρει τον θρόνο της.
Συναντηθήκαμε κατά την έξοδο και ανταλλάξαμε χαμόγελα. Ξέρετε, εκείνα τα μεγάλα, πλατιά χαμόγελα που ανταλλάσσουν οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ μεταξύ τους μετά από κάθε νίκη.
Είμαι σίγουρος πως ο Ανδρέας θα είχε μια υπέροχη Κυριακή και ακόμα μια υπέροχη Δευτέρα στο σχολείο. Με το κεφάλι ψηλά και την καρδιά του να κτυπά στους ρυθμούς του επόμενου αγώνα.
Όλοι εσείς που έχετε στα πόδια σας τις τύχες αυτής της ομάδας να μην ξεχνάτε ποτέ πως από σας εξαρτάται το χαμόγελο του κάθε μικρού «Ανδρέα». Πολεμήστε σε κάθε αγώνα με το ίδιο πάθος και ένταση, ματώστε την τιμημένη φανέλα. Παίξτε και για την δική σας αξιοπρέπεια, το δικό σας χαμόγελο. Και να είστε σίγουροι πως τούτος ο λαός έχει πολύ φιλότιμο. Θα σας τα επιστρέψει όλα και θα ζήσετε στιγμές που ούτε καν περνάν απ το μυαλό σας.
Πως έμαθα το όνομα του Ανδρέα; Τυχαία όταν ανακάλυψα ότι είμαι φίλος με τον πατέρα του στο Facebook και του ζήτησα την άδεια για να δημοσιεύσω την φωτογραφία. Να σαι πάντα καλά Ανδρίκκο, για να κρατάς παντού την σημαία μας ψηλά.
Με αγάπη,
Πιστός Ακόλουθος
ΥΓ: Mister? ΟΚ δεν θα το συζητήσουμε άλλο. Όντως στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν στεγανά. Αν θέλεις κάμνε μηδέν αλλαγές αν θέλεις τρεις. Αν θέλεις παίξε με 5 αμυντικά χαφ και 3 σέντερ φορ. Εσύ είσαι ο ειδικός. Φτάνει να βρεις τρόπο να μας οδηγήσεις εκεί που θέλουμε. Και τότε μας μας φωνάξεις «Να, τα κατάφερα». Σου το εύχομαι και μας το εύχομαι ολόψυχα!
Ακολουθήστε τον Πιστό Ακόλουθο στο Facebook:
