Άλλο ένα μαύρο πρωινό. Άλλο ένα ξύπνημα μετά από ελάχιστες, εώς και καθόλου ώρες ύπνου γιατί βλέπουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ να διασύρεται. Βλέπουμε λάθη του (όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος) να την απειλούν με κλείσιμο, ψάχνουμε και πρέπει επιτέλους να δούμε και ελπίδα.
Λοιπόν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Για να υποτάξεις σήμερα μια ομάδα γίγαντα, δεν χρειάζεται πλέον να την φέρεις αντίπαλο με το Μέσσι και τον Ρονάλντο. Με το νόμο του financial fair play που έχει ήδη εφαρμοστεί και με τους Γερμανούς να επιδιώκουν την κατάργηση του νόμου Μπόσμαν για να καταλήξουν όλοι οι μεγάλοι παίκτες στον πλούσιο Βορρά, αυτό που χρειάζεται για να καταρρεύσει μια ομάδα κολοσσός, είναι ένας κακός πρόεδρος, ένας τεχνικός διευθυντής που κάνει ότι θέλει, με ελάχιστο έλεγχο και ένα συμβούλιο που φοβάται ή αδυνατεί να αντιδράσει σε αυτά που βλέπει. Κακές συμφωνίες με μανατζαραίους, κακό σκάουτιγκ, κακές μεταγραφές με σιδεροκέφαλα συμβόλαια. Στη συνέχεια κακή διαχείριση των παικτών αυτών, ΗΛΙΘΙΕΣ μονομερείς διακοπές και αποζημιώσεις, ψευδείς διαδόσεις σχετικά με τη κατάσταση λες και με αυτά κερδίζεις στο δικαστήριο. Ονόματα δεν γράψαμε, γενικά μιλάμε, αλλά όποιος δεν κατάλαβε σε τι αναφερόμαστε, μάλλον εδώ και 4 χρόνια ζει στο φεγγάρι…
Αχάριστοι δεν είμαστε, βλέπουμε ότι τους τελευταίους μήνες το διοικητικό συμβούλιο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ τρέχει, πάνω κάτω, έχει επιτελέσει έργο, τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Είναι όμως αρκετό; Και μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι του συμβουλίου αυτού, ήταν και στο προηγούμενο συμβούλιο, άρα λογικό είναι ο κόσμος να τους βλέπει σε κάποιο βαθμό με επιφύλαξη. Έχουν αντιληφθεί σχεδόν όλοι ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα μέλη αυτά δεν είχαν ουσιαστικό λόγο, ούτε όμως μίλησαν πιο γρήγορα όσο υπήρχε αυτή η κατάσταση. Χρειάζεται να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου, αν είναι να αναλάβουν αυτοί την κάθαρση και την αναγέννηση. Αν δεν μπορούν, μια είναι η οδός…
Η κάθαρση είναι βασική προϋπόθεση για την αναγέννηση. Αυτό λέει ο τίτλος, αυτή είναι η άποψη μας. Είναι για τόσα πολλά θέματα στο σκοτάδι ο κόσμος, που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα του. Δεχόμαστε -για χάρη της συζήτησης και μόνο- ότι δεν έγινε τίποτα εσκεμμένο, ότι όλα ήταν λάθη. Δεχόμαστε λοιπόν, ότι όλα αυτά τα αίσχιστα που έγιναν στην ΟΜΟΝΟΙΑ, ήταν λάθη. Ε, λοιπόν, ο μόνος που τα πληρώνει αυτά τα λάθη, είναι ο κόσμος, ο τελευταίος δηλαδή που φταίει! Και τώρα ο κόσμος που πληρώνει τα σπασμένα, περιμένει να δει ότι κάποιες υποσχέσεις θα τηρηθούν (“όταν φύγω από την ΟΜΟΝΟΙΑ, δεν θα χρωστά”), περιμένει να δει ότι κάποιες ευθύνες θα αποδοθούν, περιμένει να δει ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη ΟΜΟΝΟΙΑ.Α και το περιμένει ΑΜΕΣΑ, γιατί δεν αντέχει άλλη νύχτα σαν τη ψεσινή.
