Είτε πάμε για πρωτάθλημα είτε για την τετράδα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χωνεύονται με τίποτα. Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του σημερινού παιχνιδιού, η ΟΜΟΝΟΙΑ έκανε με την ανυπαρξία της την ΑΕΚ να μοιάζει με τη Μπαρτσελώνα. Είδαμε πολλά τραγικά φέτος, εκείνο το 15λεπτο όμως ήταν ότι χειρότερο.
Το κέντρο δεν υπήρχε, η άμυνα έκανε παιδαριώδη λάθη, τα γκολ για την ΑΕΚ έρχονταν με άνεση. Χαρακτηριστικό του πόσο ανύπαρκτοι είμασταν στο διάστημα εκείνο, είναι ότι στα υπόλοιπα 75 λεπτά που είμασταν μέτριοι προς καλούτσικοι, ο αντίπαλος μας έκανε μηδέν ευκαιρίες για γκολ.
Για να είμαστε πάντως ειλικρινείς, απαράδεκτο δεν ήταν μόνο εκείνο το 15λεπτο, αλλά και η ευκολία με την οποία η ΟΜΟΝΟΙΑ πέταγε ευκαιρίες στον κάλαθο των αχρήστων. Και άντε, τετ α τετ σαν εκείνο του Χριστοφή, χάνονται (αν και αυτά στην εστία μας πάντα γράφουν), το να βγαίνει ο κλασσικός μου φορ όμως φάτσα με το τέρμα, να έχει δίπλα του παίκτη έτοιμο να σπρώξει τη μπάλα στο τέρμα, και να στέλνει τη μπάλα στον ουρανό δεν μπορούμε να το δεκτούμε.
Η ήττα δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσωποποιηθεί. Πρέπει όμως όλοι οι ποδοσφαιριστές, να αντιληφθούν πως όταν παίζεις σε σοβαρό επίπεδο, τέτοια 15λεπτα και τέτοιες χαμένες ευκαιρίες, πληρώνονται. Και η αδυναμία να κερδίσεις ντέρμπι, είτε ήσουν καλύτερος είτε όχι, στο τέλος της ημέρας μικραίνουν την ομάδα…
