Συμφωνούμε απόλυτα τόσο με το Νίκο Χαραλάμπους, όσο και με το Στέλιο Μυλωνά: με δεδομένες τις οικονομικές δυσκολίες, μόνο μέσα από τις ακαδημίες μπορεί η ΟΜΟΝΟΙΑ να καταστεί ανταγωνιστική μέσα στα επόμενα χρόνια. Μόνο μέσω παιδιών που την πονάνε, μόνο μέσω παιδιών που ονειρεύονται να βάλουν τριφύλλι στο στήθος. Υπάρχουν μάλιστα και συγκεκριμένα παραδείγματα ομάδων που με αυτή την στρατηγική κατάφεραν να ορθοποδήσουν.
Επειδή όμως όμορφα λόγια έχουμε ξανακούσει, αυτή τη φορά θα είμαστε 2 φορές αυστηροί και απαιτητικοί. Γιατί και προ 4ετίας, τα ίδια ακούγαμε για την ακαδημία. Για σχεδόν ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΗ ομάδα ακούσαμε, για δουλειά στις υποδομές, για επαγγελματική στελέχωση. Ο τότε 19χρονος Χάρης Κυριάκου όμως, έγινε 23 να παίξει κι αυτό δείχνει πόσο εννοούσαν τότε όσα έλεγαν.
Αυτή τη φορά, δεν έχουμε επιλογή. Αυτή τη φορά έχει σημασία η συνέχεια στα έργα και η συνέπεια. Η στρατηγική ανάπτυξης της ακαδημίας και της παραγωγής ταλέντων δεν μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμη, πρέπει να στηριχθεί σε βάθος χρόνου. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει πραγματικό χρυσάφι στα σπλάχνα της και οφείλει στον εαυτό της να το στηρίξει. Ήδη πήραμε μια γεύση, που η αλήθεια είναι πως μας γλύκανε. Μας γλύκανε σε βαθμό που να θέλουμε να τη στηρίξουμε με όλο μας το είναι. Το θέμα είναι όταν κάποια στιγμή η ΟΜΟΝΟΙΑ βρει τον εαυτό της να παλεύει για πρωτάθλημα, να πιστέψει ότι μπορεί να το κάνει με δικά της παιδιά και να μην τα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων.
