Η γενική συνέλευση μας βοήθησε να ξεχάσουμε για λίγο το κακό αποτέλεσμα και την άχρωμη εμφάνιση κόντρα στην Ανόρθωση. Δυο μέρες μετά, πιο ήρεμοι, μπορούμε να παραθέσουμε τις απόψεις μας για το τι έφταιξε. Γιατί όταν ένα παιχνίδι που θεωρείς πως ελέγχεις, το χάνεις με 1-3, σημαίνει κάτι πήγε πολύ λάθος.
Υπήρχαν στιγμές που η ΟΜΟΝΟΙΑ έμοιαζε στο παιχνίδι να έχει το πάνω χέρι, να έχει τον έλεγχο. Ήταν όμως πραγματικά έτσι τα πράγματα, ή ήταν περισσότερο θέμα τακτικής του αντιπάλου; Μάλλον το δεύτερο, γιατί ακόμα και σε κείνα τα διαστήματα, η ΟΜΟΝΟΙΑ αδυνατούσε να φτιάξει μεγάλες φάσεις οργανωμένα. Οι Εφραίμ και Χριστοφή έβρισκαν πάντα δυο μπροστά τους, ο Ζοάο Άλβες ήταν σε κακή μέρα, ο Αντρέ Άλβες αποκομμένος και οι Λεάντρο-Ασσίς έπαιρναν πρωτοβουλίες, αλλά έμοιαζαν να έχουν στερέψει από ιδέες. Ήταν ξεκάθαρο πως αν η ομάδα μας δεχόταν γκολ πρώτη, θα έχανε.
Θεωρούμε πως το κλειδί της νίκης για την Ανόρθωση, ήταν το μπλοκάρισμα των φτερών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Χριστοφή και Εφραίμ, δεν κατάφεραν να γίνουν επικίνδυνοι και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται φάσεις. Βέβαια το γεγονός πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί αν όποιος κλείνει τα φτέρα, μπλοκάρει την παραγωγικότητα, το πρόβλημα είναι μεγάλο. Ο άξονας, εκεί που θεωρητικά είχαμε παίκτη παραπάνω, δεν ήταν δημιουργικός και οπωσδήποτε είναι ένα γεγονός που χρήζει μελέτης και βελτίωσης.
