Σε μια χρονιά σαν την φετινή, είναι πολύ δύσκολο να βρεις θετικά. Εκείνα τα λίγα όμως που υπάρχουν, πρέπει να υποδεικνύονται και πρέπει να κτίζουμε σε αυτά. Το μόνο θετικό για την ΟΜΟΝΟΙΑ, ονομάζεται Χάρης Κυριάκου, που ήταν κατά την άποψη μας ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας, μαζί ίσως με το Νούνο Ασσίς.
Μας επιβεβαιώνει πάντως, όταν λέμε πως όσο παίζει θα κερδίζει σε αυτοπεποίθηση και θα γίνεται καλύτερος. Η ΟΜΟΝΟΙΑ απειλήθηκε ελάχιστα από δεξιά κι αυτό δεν είναι τυχαίο, ενώ ανέβηκε και σε κάποιες περιπτώσεις να βοηθήσει επιθετικά. Εκείνο που μας άρεσε όμως πιο πολύ, ήταν ότι είχε το θράσος να κάνει δυνατό φάουλ όταν έπρεπε να το κάνει. Ήταν επίσης ο μοναδικός που σε εναέρια μονομαχία είχε το τσαμπουκά να εκτοπίσει τον Πιντάδο, έστω και με δύναμη που απέφερε φάουλ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει ανάγκη το τσαμπουκά, έχει ανάγκη το πάθος και ο Χάρης τα διαθέτει.
Ο τέλειος παίκτης δεν έγινε και το γνωρίζει και ο ίδιος. Έχει πολλά να μάθει, έκανε και λάθη (1-2 φορές δεν τραβήχθηκε για οφσάιντ, αλλά θα τα μάθει κι αυτά), αλλά είναι φανερό ότι εκμεταλλεύεται και το τελευταίο δευτερόλεπτο που του δίνεται και πλέον θεωρείται μια αξιόπιστη επιλογή, όχι ένας φέρελπις νεαρός. Η ουσία στο τέλος της ημέρας, είναι πως ένας παίκτης που το καλοκαίρι ήταν με το ένα πόδι εκτός Ηλίας Πούλος και στη συνέχεια έμεινε για τυπικούς λόγους στο ρόστερ, αποτελεί αυτή τη στιγμή μια πολύ καλή λύση. Αν μπορεί να προσφέρει και στα χαφ που είναι η φυσική του θέση δεν ξέρουμε (και ίσως τον χρειαστούμε…), δεξιά πάντως ο Σαβέφσκι γνωρίζει πως μπορεί να στηρίζεται σε αυτόν
