Δε νομίζουμε να υπάρχει οποιοσδήποτε που να ξέχασε πώς χάθηκαν 2 βαθμοί στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στη Δόξα. Δε νομίζουμε επίσης πως χρειάζεται να εξηγήσουμε πόσο οδυνηρή ήταν τότε η ισοπαλία, τόσο λόγω του τρόπου που ήρθε, όσο και γιατί χάσαμε βαθμούς.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έπαιξε καλά στο παιχνίδι εκείνο, όμως μπήκε μπροστά στο σκορ. Στην πορεία η Δόξα δέχεται κόκκινη και τα πάντα μοιάζουν να απλοποιούνται. Η ΟΜΟΝΟΙΑ επιβάλλεται, αλλά δεν δείχνει διάθεση να δώσει το κάτι παραπάνω για να τελειώνει το παιχνίδι. Ακόμα και έτσι οι πράσινοι βρίσκουν κάποιες ευκαιρίες (1-2 τεράστιες) τις οποίες πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, για να έρθει ο Φερναντές στο 93, με ένα σουτ που κοντράρει και αλλάζει πορεία, να κλέψει βαθμό.
Όσοι καταριούνται τη τύχη για το λεπτό και τον τρόπο που χάθηκαν τότε οι βαθμοί, μάλλον δεν έχουν διαβάσει τι γράψαμε προηγουμένως. Η ΟΜΟΝΟΙΑ στο παιχνίδι του πρώτου γύρου έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της μόνη της. Ανεξήγητα χαλαροί, ακόμα και με παίκτη παραπάνω, αδικαιολόγητα επιπόλαιοι και όχι συγκεντρωμένοι. Το παιχνίδι αυτό πρέπει να οδηγεί οδηγό μέχρι το τέλος. Απαγορεύεται να υποτιμήσεις αντίπαλο, απαγορεύεται να μην δίνεις το 100%. Τίποτα δεν τελειώνει, μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή…
