Τη μέρα που το Πράσινο Ακρωτήρι απέσπασε ισοπαλία μέσα στη Γιαουντέ και πέρασε στο Κόπα Άφρικα, αφήνοντας εκτός το τεράστιο Καμερούν, όλοι πιάσαμε από ένα ημερολόγιο στο χέρι, για να υπολογίσουμε πόσο θα λείψει.
Αφού ξεπεράσαμε το αρχικό σοκ πως χάνει τα 3 πιο δύσκολα ντέρμπι (ΑΕΛ, Αποέλ, Ανόρθωση), βγάλαμε την ετυμηγορία πως υπό προϋποθέσεις, θα έχανε μόνο εκείνα τα 3 παιχνίδια. Ποιες ήταν αυτές οι προϋποθέσεις; Να μην του ζητηθεί να φύγει πολύ νωρίς για προετοιμασία στη πατρίδα του και να αποκλειστεί η Εθνική του (όπως αναμενόταν) από τη φάση των ομίλων. “Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα”, σκεφτήκαμε…
Τελικά η προετοιμασία ξεκινούσε τη μέρα του ΑΕΚ-ΟΜΟΝΟΙΑ και η ομοσπονδία της χώρας του φοβούμενη μήπως χάσει ένα τόσο σημαντικό παίκτη απέρριψε το αίτημα της ομάδας μας να φύγει μια μέρα πιο μετά. Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, οι μπλε Καρχαρίες έκαναν την έκπληξη και προκρίθηκαν στα προημιτελικά. Πάνε άλλα δυο παιχνίδια δηλαδή…
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Πως μπορεί να μην είναι κανείς αναντικατάστατος, μπορεί νούμερο ένα λόγος που είμαστε πέμπτοι να είναι το ίδιο το κεφαλάκι μας και τα εγκλήματα του (οικονομικό, χαμένα παιχνίδια δικά μας) αλλά μας κάνει και η τύχη πλάκα φέτος. Από ιγμορίτιδες που το γύρισαν σε πνευμονίες, σε γαστρεντερίτιδες και εκπλήξεις που δεν ξανάγιναν στο Αφρικανικό ποδόσφαιρο. Η φετινή χρονιά είναι σίγουρα πρωτόγνωρη για όλους μας…
